Jesień w Rudach Raciborskich, bo

 za dużo o tych szczodrych i o tych bożych. Albo przegięcie w jedną, albo przegięcie w drugą, tymczasem człowiek ma swoje tradycje rodzinne, tudzież przemyślenia i tak zrobi po swojemu. A jednak, zauważyłam, że przeleciało przez blogi coś w rodzaju tłumaczenia (się ?), dlaczego tak, a nie inaczej.

I na jedno wychodzi po obu stronach: BO TAK!

Dzisiaj jesień w Rudach Raciborskich, do których dotarliśmy po obejrzeniu pałacu w Krzyżanowicach. 

Nie będę zanudzała Was opisem kompleksu klasztornego. Mimo, że ma ciekawą historię, to mnie klasztory nie ciągną i nie mam do nich melodii. 

Jeżeli kogoś interesuje, tu znajdzie trochę informacji:https://rudy-opactwo.pl/historia/

 Powiem tyle- obeszliśmy budynek z trzech stron i poszliśmy w głąb parku, bo ten nas bardziej zainteresował, niż kolejny neoklasycystyczny obiekt.

Park jest dosyć dziki, a jedynymi ingerencjami człowieka są: utwardzenie alejek żwirkiem, zamontowanie oświetlenia i ławeczek, przerzucenie mostków przez rowy, dopływy do stawów oraz Rudę. Reszta taka, jak w lesie. Nawet wykroty i powalone drzewa były nietknięte ręką człowieka. O, takie to ja lubię, nawet bardzo lubię. 

Pogoda była cudna- słoneczna późnojesienna. Sami popatrzcie, jaki piękny kawałek świata zobaczyliśmy.

 Dodaję jeszcze to.