Trzeciego maja zabraliśmy Bezę do samochodu i pojechaliśmy w plener. Niedaleko, bo około 20 kilometrów od domu, ale zobaczyliśmy bardzo interesujące 2 miejsca.
Najpierw pojechaliśmy do galerii Floriana Kohuta. Mieści się ona w starym domu po dziadkach malarza, a w niej znajdują się niesamowite jego obrazy.
Jaskół musiał pilnować Bezy, dlatego został za płotem posesji- zresztą on już w galerii był z grupą motocyklistów, a ja poszłam oglądać te cudeńka. Oprowadzała mnie żona artysty- opowiadała o jego twórczości, pasjach. To była bardzo osobista relacja- pogadałyśmy sobie jak dwie kobiety w prawie takim samym wieku, wspominałyśmy czasy studenckie, ona mówiła o początkach pasji malarskiej męża. Sama próbowała malować, ale nie miała tej "iskry", co mąż. Opowiadała, jak jeżdżą w plener i że mąż tylko w plenerze maluje, nie robi zdjęć, tylko jeździ w to samo miejsce i tak długo maluje, aż skończy obraz.
Ponieważ byłam tylko ja jedna, jej "snucie" miało zupełnie inny wymiar niż "prelekcja dla wycieczki". Obrazy zrobiły na mnie ogromne wrażenie. lubię ten rodzaj malarstwa. Niżej podałam recenzje, dlatego nie będę się już mądrzyć, co czułam, gdy je oglądałam. Kiedy kończyłyśmy "zwiedzanie" galerii, przed drzwiami stanął sam malarz artysta, w zasadzie powinnam napisać Artysta. Niezwykle skromny miły człowiek, zupełnie bez zadęcia i darcia nosa, że oto on tutaj rozmawia z maluczkim. Zresztą oboje bardzo skromni, otwarci, przyjaźni. Zapraszali nas na Święto stracha polnego, które corocznie organizują. Może się skuszę.
Zdjęć w galerii robić nie wolno, bo- zresztą przytoczę wypowiedź żony malarza:
"Kiedyś oprowadzałam grupę dorosłych, jedna pani odłączyła się i poszła do drugiego pokoju, po chwili przyszła i powiedziała do koleżanki- wiesz zrobiłam trochę zdjęć, potem mi to namalujesz...Odczekałam do zakończenia oprowadzania po czym poprosiłam panią o pokazanie zdjęć, czy się udały. Kiedy to zrobiła, poprosiłam, by je usunęła z aparatu.
Wie pani, ludzie robią zdjęcia, potem robią obrazy takie same i sprzedają jako własne. mało kto napisze, ze to na wzór obrazów mojego męża. Musimy jednak dbać o prawa autorskie."
Jeżeli jest prośba, w jakimkolwiek miejscu (muzeum, grota, kościół, galeria, wystawa)- należy tę prośbę uszanować, a nie kombinować i strugać cwaniaka, że udało się zrobić tam, a tam zdjęcie, choć było zabronione.
Florian Kohut, artysta malarz, urodzony w Rudzicy w 1952 roku) niedaleko Bielska-Białej.
Uprawia zawodowo malarstwo technikami: olej, akwarela, pastel, akryl.
W ciągu całej kariery zebrał pokaźny dorobek malarski, będący pokłosiem wielu plenerów w różnych miejscach Europy i Polski. Ma też na swoim koncie artystycznym wiele nagród, wyróżnień...
„Malarstwo Floriana koguta
to dwuwątkowa opowieść o tym, co temu artyście najdroższe, najbliższe w
krajobrazie. Pierwszy wątek to pastel, drugi to akwarele i olej. Bo tymi
właśnie technikami udaje się Kohutowi najpełniej oddać piękno i nastrój pejzażu
przeżywanego przez niego i zakorzenionego w nim najgłębiej.Technika dyktuje charakter opowiadania. W pastelach artysta buduje wizerunek świata jak osnowę gobelinu, przydając mu stopniowo koloru i światła. Wielobarwna „tkanina” pasteli daje odpoczynek oczom: wprost chce się wejść w uchwycony przez artystę fragment rzeczywistości i zagłębić w krainę, w której króluje przepyszna barwa i delikatne światło.
Każdy ma pejzaż, w którym jest zakorzeniony i z którego wyrasta. O tym świecie w inny sposób mówi Florian Kohut w akwareli, znacząc te opowieść swoimi ulubionymi motywami- kapliczkami zagubionymi pośród traw i krzyżami strachów na wróble. Niezwykle poetyczny ten krajobraz, bardziej eteryczny i zamglony niż w pastelach, sprawia, że oglądający poddaje się nastrojowi. Artysta operuje tu walorami i rozbielonymi plamami tworząc niepowtarzalny klimat. Liryczna opowieść o świecie, chwilami jakby nieco odrealniona, a przecież uchwycona jak najbardziej realistycznie, oczarowuje każdego, kto się w nią zagłębił, podziwiając obrazy Floriana Kohuta” –pisze Anna Radomska- Wieczorek.
„Florian Kogut (…) urodził się, wychował i trwa w podbeskidzkim pejzażu. Pewnie dlatego natura jest wszechobecna w jego pracach. Czy to w akwarelach, czy w pastelach, czy w olejach wreszcie. W każdej z tych technik artysta wypracował swój własny, łatwo rozpoznawalny, a przez to oryginalny styl, świadczący o dojrzałości, wszechstronności i mistrzostwie.
W akwareli prócz piękna przetworzonej artystycznie natury, dostrzegamy ze zdumieniem niepowtarzalny nastrój i klimat poezji, zadumy, melancholii i tajemnicy zaklętej w polnych strachach, stawach, górach, drzewach, jakby osłoniętych mgiełką niedopowiedzeń…
W pastelach, przedstawiających czy to pejzaże górskie, czy nizinne, czy gorące morza, czy europejskie zabytki uderza zadziwiająca miękkość ożywiająca nawet wiekowe kamienice, gdy barwa przywołuje światło rozświetlające mroki i chłody, nadająca tym urokliwym pejzażom tyle ciepła…
Z kolei oleje artysta traktuje impresjonistycznie- zdecydowanym pociągnięciem pędzla, które jeszcze bardziej podkreślają i wtapiają się w rytm falujących traw, drzew, wody, wiatru…ten ruch, niepokój- a więc życie- natury podkreśla jeszcze jakże różnorodna paleta barw…(…)
Jest jeszcze jeden, jakże istotny szczegół tajemnicy jego warsztatu: maluje naturę z natury, w plenerze, w bezpośrednim kontakcie z przyrodą i to niezależnie od warunków klimatycznych i pór roku. Pewnie dlatego trudno się dopatrzyć w jego pracach fałszu: natura najlepiej podpowiada jak malować, by stwarzała ten jedyny w swoim rodzaju klimat. Wydaje się to takie proste i oczywiste, choć niewielu posiadło te tajemnice. A Florian Kohut należy do tych szczęściarzy…”
Prace artysty, powstałe w trakcie 35 lat tworzenia, cieszą się wielki powodzeniem i znajdują się w wielu prywatnych kolekcjach na terenie całej Europy
Od 1970 roku tematem wiodącym jego prac są strachy polne. On sam przyznaje, ze te strachy fascynowały go od dzieciństwa, kiedy to razem z dziadkiem montowali straszydła na polach i na drzewach owocowych, by odstraszały ptaki-szkodniki. Polne strachy znajdują swe miejsce i na pastelach, pastelach na akwarelach, i w malarstwie olejnym Floriana Koguta.
Święto stracha polnego.
W 1991 roku Florian Kohut otwiera galerię Autorską „Pod Strachem Polnym”, w Rudzicy, gdzie prezentuje swoje prace. W tym samym roku organizuje po raz pierwszy oryginalne „święto stracha polnego”, które corocznie przyciąga tłumy wielbicieli jego talentu, podziwiających korowody strachów, liczne występy artystyczne i imprezy plenerowe. Hasłem przewodnim corocznego święta jest dwuwiersz:
„ Do Koguta przyjdźcie zgrają,
tam atrakcje was czekają”.
Uczestnicy „święta stracha polnego” przebierają się za strachy bądź tworzą strachy polne, które później znajdują swoje miejsce odpoczynku w ogrodzie przy galerii. Przez 33 lata zebrało się już ich niemałe towarzystwo.
Źródło:
Florian Kogut: Przegląd twórczości, wydano nakładem Gminnego Ośrodka Kultury w Jasienicy, Jasienica 2002 r.
eg6s1VfIWwmHwI&_rdr
