I tak sobie mija jesień.

Ptaszora sobie wyhaftowałam (haft 24x17 centymetrów). Ma być oprawiony w ramki, ale jak znam siebie, to tysiąc lat minie, nim jakąś odpowiednią znajdę. A tymczasem haft idzie na „rolkę” i do pudełka. Wzór  znalazłam w Internecie, kiedy czytałam o arrasach, gobelinach, kobiercach  oraz haftach średniowiecznych. Inspiracją do poszukiwania wiedzy na ten temat była lektura „Wawelu”. Fajne też są iluminacje w starych księgach, które mogą posłużyć jako wzory do haftu. Na razie do przemyślenia i  wyobrażenia ich sobie jako haft. 

A teraz myślę, co by tu robótkowo zacząć, bo planów wiele było, ale się rozmyły. Chyba wyjmę okrągłe krosno i utkam dywanik z włóczki po sprutych szalikowych "boa". Jak wyjdzie to na dalszy ciąg tkania czekają dwa pudła włóczki, kupionej na zasadzie „zrobię sobie kamizelkę albo szalik, albo…albo no co????”. 

Pani sroka w późnojesiennych mrocznych klimatach.

 Spadło trochę śniegu, temperatura taka ni pies ni wydra czyli około zera stopni. Ani to nie mrozi, ani to nie grzeje, do kitu z taką pogodą. Zdążyłam przed przymrozkami i tym okropnym mroźnym wiatrem okryć włókniną wszystkie nowe nasadzenia. Ketmie nie lubią zimnych wiatrów, a te moje to jeszcze takie "roślinkowe dzieciaki”, nieodporne. Begonie z donic wyrzuciłam, komarzyca tak zaparła się korzeniami, że nie dałam rady jej wyciągnąć. Teraz tkwi przemarznięta w tych donicach i wkurza mnie swoim smętnym widokiem. 

 Ta ciągle pięknie kwitnie, ale ona jest zasłonięta od mrozu i wiatru, na razie uniknęła losu siostrzyc z tarasu. Na zdjęciu begonia jeszcze przed przymrozkiem. Teraz już jej tam nie ma

Obok komarzycy, na okienku, kwitnie jeszcze pelargonia.

Róże już się kończą. Nie pomoże im nawet śniegowa otulina.

Do ogrodu wrócił krogulec i urządza polowania na małe ptaszki. Jesienią jastrząb przetrzebił stado sierpówek. Nie da rady ptaszorów ustrzec- przyroda ma swoje sposoby, by zapewnić sobie równowagę.

Kończy się listopad, a ja odliczam czas do momentu, kiedy zacznie dnia przybywać. Już niecały miesiąc został.

I taki fajny blues

 

 

 

Ooooooo... ja cierpię dolę...myślą, że wystąpli, a ciągle w tym tkwią, czyli o złośliwości sukienkowych.

 

Leżę sobie na łóżku w ramach „prostowania kręgosłupa” (normalnego a nie moralnego- tego się skrzywić u mnie nie da), patrzę w okno i „kombinuję”, bo wiadomo, że podczas takiego leniuchowania, przychodzą do głowy myśli na różne tematy.

Dzisiaj dopadł mnie dylemat. Dotyczy on apostazji i chrztu. No bo, jak to jest, zaczęłam się zastanawiać, czy jak wierzący dokona apostazji to czy ten akt pociąga za sobą wymazanie chrztu? I czy po apostazji człowiek staje się poganinem? Ja już pomijam, że nie wierzę w to, iż taki człowiek od razu pozbywa się wiary i ma ją w głębokim poważaniu. Myślę, że do końca życia nie pozbędzie się chrześcijańskich naleciałości choćby w podświadomości przy różnych czynnościach (święta, uroczystości rodzinne itp.). On przestanie brać udział w obrzędowości i życiu swojego Kościoła, ale prawdopodobnie „katolik” w nim zostanie. Bo czy można pozbyć się chrześcijańskich „lęków”, kiedy żyło się z nimi wiele lat?

Rozmyślania dotyczą katolików- dosyć dużo teraz czyta się o aktach apostazji w Kościele Katolickim i nie doczytałam się ani jednej wzmianki o apostazji w innych Kościołach, choć pewnie też są.

Wracając do apostazji i chrztu otóż:

„Sakramentów nie można wycofać, nie można ich odwołać ani odwrócić ich skutków. Tak jest również z chrztem – i nie zmieni tego żaden, nawet złożony zgodnie z prawem kanonicznym akt apostazji.”

„W prawie kanonicznym apostazja to dobrowolne, świadome i całkowite wyrzeczenie się oraz odstąpienie osoby ochrzczonej od wiary chrześcijańskiej, ale nie zamazanie znamienia chrztu. Stara zasada Kościoła mówi: semel catolicus, semper catolicus (raz katolik, na zawsze katolik) i nigdy nie przestała być aktualna.”

A co z innymi sakramentami i udziałem apostaty w np. uroczystościach kościelnych?

„Apostazja a wyproszenie ze ślubu lub mszy

Duchowny podkreśla, by zwrócić uwagę, że osoba, która dokonała apostazji, nie może brać udziału w żadnych obrzędach kultu.

— Apostata nie tylko nie może spełniać żadnych czynności liturgicznych, ale także brać udziału w jakichkolwiek obrzędach kultu. To znaczy, że może być nawet wyproszony lub usunięty ze świątyni, a w razie odmowy, czynności liturgiczne powinny być przerwane. Te ograniczenia są konsekwencją podjętej przez tę osobę decyzji i ekskomuniki, która jest najsurowszą karą kościelną — podkreśla ks. Mariusz Bakalarz. (…)

— Obecność rodziców chrzestnych nie jest elementem koniecznym do ważności chrztu. Prawo kanoniczne stanowi, że wystarczy jeden chrzestny, a może nie być ich nawet w ogóle. Jeśli rodzic chrzestny odstąpi od Kościoła poprzez apostazję, herezję i schizmę, traci wówczas kwalifikacje do wypełniania swego zadania (ma być, zgodnie z podjętym przez siebie zobowiązaniem, nauczycielem i przykładem wiary dla dziecka), a w określonych sytuacjach rodzice dziecka mogą biskupa diecezjalnego prosić o wyznaczenie jego zastępcy.

— Chrzest raz ważnie udzielony nie traci nigdy swej ważności, ponieważ wyciska na duszy ochrzczonego niezatartą pieczęć sakramentalną. Sytuacja rodziców chrzestnych nie ma także żadnego wpływu na możliwość przyjęcia kolejnych sakramentów.

Podobnie jest w przypadku innego sakramentu – bierzmowania. Jeżeli świadek dokona apostazji, nie ma to wpływu na ważność bierzmowania osoby, która otrzymywała sakrament.

— Nie ma również wpływu na możliwość zawarcia w przyszłości małżeństwa, przyjęcia święceń czy złożenia ślubów zakonnych. Obecność świadka, podobnie, jak obecność rodziców chrzestnych, nie jest elementem istotnym do ważności Bierzmowania — dodaje ks. Mariusz Bakalarz.

Apostazja a ważność małżeństwa

Innym nurtującym pytaniem dla osób, które chcą wystąpić z Kościoła, jest kwestia ważności małżeństwa. Szczególnie jeżeli wystąpienia dokonuje jeden ze współmałżonków. Czy apostazja unieważnia małżeństwo?

— Podobnie, jak z Chrztem Świętym ma się sprawa z małżeństwem sakramentalnym. Jeśli małżeństwo zostało ważnie zawarte, to apostazja, herezja czy schizma jednego z małżonków nie sprawia, że małżeństwo staje się nieważne. Węzeł małżeński trwa do śmierci jednego z małżonków — wyjaśnia ks. Bakalarz.”

Dygresja- nie ma racji ksiądz Pieronek,bo według słownika:

"apostazja «odstępstwo od wiary, od wyznawanych zasad lub przekonań»
 (https://sjp.pwn.pl/slowniki/apostata.html)

Owszem jest apostata odstępcą, ale nie regeneratem, odszczepieńcem, tu już trochę księżunio przegiął. Chciał wzmocnić negatywny wydźwięk apostazji, by od niej takimi określeniami odstraszać. I jestem przekonana, znając język nienawiści do ludzi, jakimi się mnóstwo księży posługuje, że w swoich parafiach tak właśnie apostatów określają, tym samym obrażając ich i ich decyzje. Ale czego się nie robi, by przestraszyć "owieczki". Nikt nie chce w społeczności funkcjonować z taką łatą nadaną przez księdza.

Mamy już jasność, jakie skutki niesie ze sobą apostazja, ale co dalej? Czyli chcąc całkowicie odciąć się od tych naleciałości/uzależnienia od Kościoła należało by się „odchrzcić”? Zniwelować chrzest?

Czy Wy czujecie to diabelskie zagranie kościółkowych? Mimo, że ktoś zostanie apostatą, nadal jest chrześcijaninem, czy mu się to podoba czy nie.

A jeżeli by się „odchrzcić”, to jak to zrobić? Stanąć w balii i co? Wodą ze źródła zmyć „wodę święconą chrzcicielską”? Wiem, że trywializuję, ale mało rodziców wychowanych w wierze katolickiej, zdaje sobie sprawę z tego, w co ładują dziecko chrzcząc je bez jego świadomości i zgody. Może i w dobrej wierze, ale skazują dziecko na dożywotnie bycie katolikiem nawet wtedy, kiedy ono już nie zechce nim być. 

Często młodzi rodzice muszą stoczyć całe batalie z rodziną, by postawić na swoim i nie chrzcić dziecka, ale takich przypadków ciągle jeszcze jest mało. Najczęściej machają ręką- co szkodzi, krzywdy mu nie robimy, jak zechce to potem zrezygnuje. Otóż nie, wprawdzie odejdzie z kościoła, ale chrześcijaninem zostanie. A jak zechce mu się wyznawać inną wiarę lub zostać poganinem, to następuje konflikt interesów. Jeden apostata powie- wychodzę i na resztę kicham, nie czuję się katolikiem, nie czuję się chrześcijaninem, a papier? Olać go.

Ale są ludzie wrażliwi, którzy będą w rozterkach- wyszedłem ze wspólnoty, dokonałem apostazji, a ciągle jestem chrześcijaninem, choć już tego nie chcę. Męczy mnie to, nie czuję się komfortowo, czuję ciągle presję.

Są też ludzie, którzy dokonali apostazji, bo nie chcieli mieć do czynienia z Kościołem, ale nie przestali wierzyć lub chcą wierzyć np. w bogów pogańskich. Świadomość bycia ochrzczonym im w tym przeszkadza.

Logiczne było by, aby wraz ze zgodą na apostazję, Kościół unieważniał akt chrztu, uwolnił chcącego od wszystkiego, co związane z wiarą chrześcijańska, ale żaden Kościół na coś takiego nie pójdzie. Nie będzie pomagał we wzmacnianiu się pogaństwa (neo pogaństwa). Nie po to ponad 2000 lat ogniem i mieczem wpajał wiarę, by teraz godzić się na utratę wiernych. 

 Wszak w aktach kościelnych cały czas istnieją księgi ochrzczonych i na nich Kościół bazuje, podając liczbę wiernych- katolików. Nie zająknie się przy tym, że coraz więcej z nich występuje z tego Kościoła.

 

 

Kilka definicji związanych z prawem kanonicznym.

Apostazja, czyli odstępstwo: wg prawa kanonicznego jest to całkowite porzucenie wiary chrześcijańskiej (kan. 751). Na odstępcę nakładana jest kara ekskomuniki mocą samego prawa (latae sententiae). Apostazja może być potwierdzona w księdze chrztu. Kara ekskomuniki jest w zasadzie czasowym i odwracalnym zawieszeniem katolika w prawach członka organizacji kościelnej. Ekskomunikowany odstępca w dalszym ciągu jest katolikiem i członkiem wspólnoty wierzących. Ma jednak ograniczone prawa, np. do przyjmowania sakramentów lub do katolickiego pogrzebu. Odstępca nadal winien jest posłuszeństwo władzom kościelnym i obowiązany jest uczęszczać na msze w niedziele i święta oraz spowiadać się co najmniej raz na rok.

Ekskomunika ferendae sententiae: kara na osobę poważnie łamiącą kodeks prawa kanonicznego nałożona decyzją władz kościelnych (np. biskupa ordynariusza), a nie mocą samego prawa. Należy do rodzaju tzw. kar poprawczych. Jak wspomnieliśmy powyżej, pełni rolę czasowego i odwracalnego zawieszenia w prawach członka. Jedyna różnica polega na osobowym, zamiast kanonicznego, źródle kary. Ekskomunika, wbrew znaczeniu źródłosłowu (ex communio - łac. „poza wspólnotą”, „poza społecznością”), nie oznacza zaprzestania bycia członkiem Kościoła, czyli wiernym.

Semel catholicus semper catholicus - teza, że człowiek raz ochrzczony zostaje katolikiem i będzie nim na zawsze (por. kan. 11). Argumentacja na rzecz tej tezy zasadza się na wierze w mistyczne (czyli tajemnicze) ciało Chrystusa, jakim rzekomo jest Kościół, do którego ochrzczony zostaje wcielony podczas ceremonii chrztu (kan. 204). Wcielenie następuje na mocy prawa kanonicznego i woli rodziców chrzczonego. Zgoda chrzczonego na członkostwo w Kościele Kat. nie jest wymagana, choć w ogólnej doktrynie o sakramentach jest powiedziane, że przyjmujący je musi być o zdrowych zmysłach, być świadomy i musi zdawać sobie sprawę ze znaczenia i symboliki danego sakramentu. Oraz wyraźnie prosić o udzielenie sakramentu. Chrzest wyciska ponoć „niezmywalny znak” na „duszy” chrzczonego i znak ten rzekomo piętnuje człowieka jako katolika na zawsze.
Teza ta jest bezpośrednią przesłanką do nieuznawania całkowitego wystąpienia z Kościoła kat. przez hierarchów.

 

Wystąpienie - Kościół katolicki nie uznaje całkowitego wystąpienia z Kościoła. Nie ma czegoś takiego ani w swojej doktrynie, ani w prawie. Nie posiada też procedury ani ceremonii, która skutkowałaby całkowitym wystąpieniem z Kościoła i zaprzestaniem bycia katolikiem.

Z powyższego jasno wynika, że apostazja nie jest wystąpieniem z Kościoła katolickiego. Mylenie tych dwóch pojęć jest najpowszechniejszym błędem przy rozważaniach na temat wystąpienia z Kościoła.”

A to recenzja do książki: Ks. Rafał Zbigniew Dettlaff „Apostazja a formalny akt wystąpienia z Kościołakatolickiego w kanonicznym prawie karnym.” 

 

„Autor jasno i interesująco przedstawia zagadnienie przestępstwa apostazji i formalnego aktu wystąpienia z Kościoła katolickiego w świetle kanonicznego prawa karnego. To praca ukazująca praktyczną stronę rozważanego zagadnienia, o dobrych, teoretycznych podstawach.
Tematyka formalnego aktu wystąpienia z Kościoła katolickiego nie jest czymś nowym w literaturze kanonistycznej. Jednak zestawienie jej z przestępstwem apostazji można nazwać nowatorskim i zasługującym na uznanie.
Zgromadzony materiał źródłowy jest bogaty i wystarczający do komplementarnego przedstawienia tematu. Został on umiejętnie i odpowiednio wykorzystany przez Autora. Należy ufać, że publikacja ta posłuży lepszemu poznaniu tych trudnych kwestii.

Ks. prof. UKSW dr hab. Marek Saj”

Podkreślenie moje, bo uznałam to stwierdzenie za kuriozalne.

Rozważania nad karaniem apostatów chyba są bezcelowe, wszak akt apostazji już wyklucza z życia Kościoła. Apostacie nawet ekskomunika już nie zaszkodzi, bo przestała go dotyczyć jako człowieka będącego poza Kościołem.

Jeżeli mnie, niewierzącą, ksiądz ekskomunikuje, to tylko się uśmiechnę, bo czym mi to zaszkodzi?

 

https://www.wkn.com.pl/monografie-naukowe/nauki-humanistyczne/teologia/aphelium-tomasz-rbacz-3/

https://www.przewodnik-katolicki.pl/Archiwum/2016/Przewodnik-Katolicki-10-2016/Wiara-i-Kosciol/Apostazja-nie-cofa-czasu

https://mamadu.pl/149369,apostazja-2020-a-waznosc-sakramentow-kary-za-wystapienie-z-kosciola

https://natemat.pl/blogi/ryszardbalczynski/181935,wystapienie-a-apostazja

 

Dedykuję

 wszystkim, którzy zmagają się z chorobami, depresją, słabościami i ograniczeniami własnego ciała, z codziennymi trudnościami.

Wiem, pora taka szara, ciemna, zniechęcająca... ale...człowiek jest silny, bardzo silny....

I może to?

 

Albo to?

 

Jak to się wszystko szybko zmienia, aż trudno uwierzyć.

Wczoraj było tak.

Beza ciekawska jak zawsze. Musiała, MUSIAŁA wyjść na taras i zobaczyć, co się dzieje. Pomarudziła, obwąchała donice z begoniami- ciągle pięknie kwitną i zdegustowana wróciła "na tapczanik".

Hhoć mieliśmy żółty alert, dotyczący opadów śniegu i oblodzeń, na takim mieszańcu pogoda poprzestała.
 

Zachód słońca był piękny. Zachodzi ono teraz w takim miejscu, że w kadr wchodzi ogromny słup, który robi taki bardziej industrialny klimat- mnie się to wszystko podoba. 

 

U nas leciały ogromne płaty śniegu z deszczem, a w górach spadł sam śnieg i stoki Beskidów morawskich zabieliły się. 

Nie wiem, jak to wygląda na polskich beskidzkich szczytach. Wprawdzie ścięto zasłaniającą ich widok kukurydzę, jednak i tak nie było ich widać. Ciesząc się zaoranym równiutko oraz zasianym oziminą polem „po kukurydzy”, zauważyłam, że widok na daleki las oraz  drogę ze starymi dębami, przysłoniły wysokie sosny, które rosną za tym polem. To, co było widoczne jeszcze parę lat temu, teraz znikło. Znikł też widok na pasmo Błatnej (Błotnego). Trochę mi tego żal. Odsłonił się nieco widok na Czantorię, ponieważ sąsiad wyciął cały sad i ogromny orzech. Niesamowite, jak zmienił się cały krajobraz wokół domu przez te ponad 30 lat, od kiedy tu mieszkam. Nie oceniam, czy na gorsze, czy na lepsze. Jest inaczej niż było. Mocno zagęściło się domami, a to odbieram negatywnie, bo lubię przestrzeń i brak ludzi. Za to pojawiły się dwa ogromne zagajniki: nasz las- ogród i mocno obsadzony drzewami duży ogród po drugiej stronie drogi. Nie ma sadów, wróciły w to miejsce ogromne pola, zrobiła się przestrzeń do „szerokiego oddychania”. Lubiłam te sady, zwłaszcza wtedy, kiedy kwitły, a potem cieszyły oko dojrzałymi, pięknymi w kolorach, jabłkami, ale mocno mnie one przytłaczały, skracały perspektywę, wręcz dusiły.

Na dole naszego ogrodu, po wycięciu sadu, wrócił widok na morawskie Beskidy, całe piękne pasmo, zrobiło się na miedzy, przy płocie, widno i sucho, wrócił przewiew.

 Nie ma sadu za płotem, ale ogromna chłodnia została. Kiedy ją zbudowali, byłam wściekła, bo przysłoniła widok na las. A potem pocieszałam się, że przecież mogli tam postawić chlewnie, albo kurniki. Chłodnia "wrosła w krajobraz", sad ją przysłonił, przyzwyczaiłam się.

A teraz mamy w perspektywie zmiany na wprost naszej posesji. Ciekawa jestem, czy faktycznie podzielą to pole na działki i na ile działek. Na razie obsiano je oziminą- pięknie wyrosła.

Dzisiaj pada deszcz, ale się już przejaśnia. Jest +8 stopni, jak na listopad to ciągle nieźle. Do dnia, w którym zacznie przybywać „jasności’, został miesiąc i trochę (chyba ze 4 dni po przesileniu jeszcze jest więcej nocy). Jest to bardzo optymistyczne. 

Korony drzew w zagajniku, który widzę z kuchennego okna. Mieszkają w nim puszczyki.
 

 

„Rudy ksiądz” (Il Prete Rosso) i jego muzyka.**

Chyba powinnam zacząć przedstawienie tego wspaniałego cyklu od „Wiosny”, ponieważ jednak mamy taką porę, jaką mamy, czyli jesień, zacznę od tej części. Zresztą nie ma większego znaczenia omawianie „Czterech pór roku” po kolei, bo każda z części jest niejako autonomiczna i tworzy odrębny „obraz” muzyczny.

 

„Jesień” to trzecia część zbioru 12 koncertów opublikowanych w 1725 roku jako op. 8 pod wspólnym tytułem Il Cimento dell’ Armonia e dell’ Inventione (Szczyt harmonii i inwencji).

„Jesień” charakteryzuje pełne barw, spokojne życie widziane jak gdyby oczami malarza. Początkowe Allegro przywołuje odgłosy wiejskich pieśni i tańców, Adagio molto ukazuje śpiących w wieczornym chłodzie wieśniaków, a finałowe Allegro przywołuje obraz łowczych gotowych o wschodzie słońca na polowanie.

Jak pozostałe 3 części ("Wiosna", "Lato", "Zima") „Jesień” jest doskonałym przykładem muzyki ilustracyjnej.

Do partytury każdej części zbioru, kompozytor  wplótł  sonety anonimowego autora.

„Jesień”

Tańcami i śpiewem świętują wieśniacy
Radość z pomyślnego na swych łanach zbioru.
Wielu z nich się z Bachusem zadawszy po pracy,
W sen zapada, nie bacząc na rozmach wieczoru.

Porzucają zajęcia, tańczą i śpiewają,
Na co rześkie powietrze skutecznie nakłania,
Zaproszenia jesieni skwapliwie słuchają,
Ciągnąc huczne zabawy choćby do zarania.

Myśliwy, dzierżąc strzelby, wyrusza świtaniem,
Trop w trop dąży, nie dając wymknąć się zwierzynie,
Co umyka zaszczuta psów i rogów graniem.

Nim nagonka wyruszy, zwierzyna łan minie,
I choć łowczy się czasem błaźni pudłowaniem,
To zmęczona ucieczką, osaczona – ginie.”

I jeszcze trochę na temat muzyki Vivaldiego:

„Wirtuozeria u Vivaldiego (który sam był wielkim skrzypkiem) nie jest tylko olśniewającym popisem akrobatycznej sprawności, ale także potężnym środkiem wyrazu. Ma istotne znaczenie dramatyczne i jakości kolorystyczne, może także zyskiwać funkcję naśladowczą. Wydawać by się mogło, że renesansowe jeszcze hasło imitazione della natura w epoce baroku już się nieco zestarzało. Nic podobnego – to właśnie w tej epoce powstają najbardziej sugestywne obrazy dźwiękowe, a Vivaldi jest jednym z najświetniejszych malarzy natury, znakomitym weneckim kolorystą. W Porach roku to partia solisty zawiera szczególnie wiele fantastycznych pomysłów dźwiękowych, odmalowujących śpiew ptaków, gwałtowny atak burzy, zacinający lodowaty deszcz. Partia orkiestry przynosi z kolei słynne główne „tematy” koncertów (powracające wielokrotnie) – lapidarne, chwytliwe, energiczne, narzucające się witalną rytmiką i prostym rysunkiem melodyki.”

 

** Pod nagraniem na YT jest życiorys Vivaldiego.

 

https://www.rmfclassic.pl/mistrzowska-kolekcja/plyta,Antonio-Vivaldi,38.html

https://pl.wikipedia.org/wiki/Cztery_pory_roku_(Vivaldi)

https://zpe.gov.pl/a/cztery-pory-roku-antonio-vivaldiego/D1BWE83II

https://muzykotekaszkolna.pl/kanon/antonio-vivaldi-cztery-pory-roku-lato/

 

Jak uprawiać ogród i nie dobijać się pracą

Nieraz pisałam, że lubię sobie ułatwiać pracę zarówno w domu jak i w ogrodzie. Do domu kupujemy urządzenia, które mnie wyręczają w drobniejszych pracach (robot odkurzacz, robot myjący podłogi, pół robot do mycia okien) i inne np. kuchenne urządzenia. Teraz zastanawiam się nad kupnem robota do mycia okien, takiego, który wszystko sam robi. Czytam opinie i nie jestem jeszcze zdecydowana. Pewnie do momentu, kiedy mi ręka odleci (albo Jaskółowi, który też myje okna).

Może na początku chodziło o ułatwianie pracy, ale teraz to często szukam takich urządzeń z konieczności. SKS daje o sobie znać i wysiadają mi mięśnie, ścięgna, kręgosłup (ten to już tragicznie daje popalić), szybciej się męczę, co pociąga za sobą wkurzenie, że robota czeka, a ja marudzę, bo mnie boli i nie mam ochoty się dodatkowo dobijać.

Co tu więcej pisać, jeżeli wiem, że coś mnie choć w połowie wyręczy w wysiłku i choć w połowie zlikwiduje ból, to kupuję to.

Najczęściej chodzi o narzędzia ogrodnicze.

Pokażę Wam, co mi pomaga w pracach ogrodowych, głównie związanych z pielęgnacją krzewów i drzew. Może komuś przyda się to, co pokażę i napiszę, bo wiem, że sporo czytających mój blog też ma ogrody.

Piły:

Odkąd mamy ogród, mieliśmy piłę spalinową. Najpierw była to ciężka wielka piła, bo wtedy nie było wyboru i takie tylko były w sklepach (początki lat 90.). Piła była, cięła stare bale po budowie konkretnie, bo lasku i drzew w ogrodzie jeszcze nie było. Była długo, aż w końcu daliśmy ją bratu, a my kupiliśmy już lżejszą (drzewa na razie rosły, ale piła w domu się przydaje, wiadomo). No i ta lżejsza służyła, ale ciągle się psuła (a marka renomowana niby). I aby było weselej, to wszystkie prace związane z wycinką uskuteczniał drwal- fachowiec. Nasza piła służyła do bieżących  prac porządkowych. I wkurzałaby nas dalej, gdyby Jaskół nie natknął się w Necie na piłę akumulatorową, lekką zgrabną i mogącą ciąć całkiem grube gałęzie. Na potrzeby naszego ogrodu (lasku) jak znalazł. 

Piła doskonała, ale ma jedną wadę, przy cięciu grubszych kawałków szarpie, bo ma za mało siły by się w drewno ”wgryźć”. Do małych kawałków (śr. 10 centymetrów) doskonała, na takie podręczne cięcia świetna. No ale… zdarzały się grubsze wycinki, a drwala do byle konarka nie będziemy wzywać- kupiliśmy lekką piłę spalinową.

Nie zrobiłam zdjęcia, bo jak przeciętna wygląda spalinówka każdy wie.

Trochę  pomieszałam z kolejnością, ale nie szkodzi- gdzieś tak 15 lat po założeniu ogrodu i zasadzeniu lasku, syn przywiózł mi z Anglii małą akumulatorowa piłkę ręczą. 

 Cud, miód, orzeszki… lepszego prezentu nie mógł mi zrobić. Wtedy do „obróbki” zasobów drzewnych w ogrodzie byłam sama. Ciężkiej spalinówki nie umiałam utrzymać w ręku, a piłowanie ręczną piłką było ponad moje siły. Ogród zarastał, krzaczory pleniły się niemożebnie, klęska urodzaju, a ja bezsilna wobec niego.

Piłka służyła mi chyba z 12 lat. Teraz mam drugą tej samej firmy i jestem dalej zadowolona, bo sama sobie mogę radzić z wycinką. 

 Do cięcia niezbyt grubych gałęzi polecam piłkę na długiej rękojeści. Nasza jest trochę za wiotka, ale radzi sobie nieźle. Nie trzeba podstawiać drabiny, by wyciąć jakąś gałąź na niezbyt dużych wysokościach.

Sekatory.

Wypróbowałam sporo małych sekatorów. Tu akurat jest kwestia indywidualnego podejścia, co kto woli. Nie będę o nich mówiła, bo ręczny mały sekator powinien być dopasowany do ręki, a bajery dołączone do niego każdy sobie sam dobiera.

Zdjęcia robione w piwnicy, która jest niezbyt elegancka, jak to piwnica.
 

Zanim kupiliśmy piłkę na długiej rączce, sprawiliśmy sobie sekator do cięcia gałęzi na wysokościach. Ma on dwie opcje- możesz ciąć gałęzie, znajdujące się niżej  (wtedy przesuwasz obręcz w połowie rączki) lub wyżej (wtedy ciągniesz za linkę na końcu rączki. Kapitalna sprawa, bo ten sekator jest mocny, lekki i tnie szybko- nie trzeba podstawiać drabiny. W dodatku ma dwie opcje ustawienia głowicy z ostrzem- pionowe i pod kątem ( łatwiej dojść do wycinanej gałęzi)

Gorzej z sekatorami do cięcia grubszych gałęzi. I znów powtarza się historia z możliwością kupienia takich. Na początku (30 lat temu) szczytem techniki były mocniejsze sekatory na dłuższych rączkach. Długo służył mi taki sekator do wycinania samosiejek w lasku. Ale w tych sekatorach bardzo szybko zużywały się wewnętrzne „odbojniki” i jak tak gumowy krążek spadł, to tłukło się rączką o rękę, b o nie było dystansu między rączkami. Sekatory tego typu psuły się, kupowałam kolejne, aż w końcu stwierdziłam, że nie tylko w psuciu się odbojnika jest problem. Pojawił się następny- schylanie się do wycinki, bo długie rączki jednak były dosyć krótkie i trzeba było się schylać przy wycinaniu. 

 Pochylanie się+ ciężar sekatora+ nacisk na rączki= ból rąk i pleców. No to wyszukałam sekator z regulowanym naciskiem na ostrza i regulowaną długością rączek. Ale…. Ale kupowałam w necie i nie popatrzyłam na ciężar tego ustrojstwa. Dość powiedzieć, że sekator tnie rewelacyjnie, można sobie dopasować długość rączek, ale nie dla mnie ci on, nie dla mnie, bo jest bardzo ciężki. Natomiast ucieszyli się z niego Młody i Jaskół- przy wycinaniu grubszych gałązek nie musza wyciągać piły albo jednej, albo drugiej (co nie znaczy, że obie piły nie są w użyciu).

No i co dalej, chciałoby się zapytać. Ano rozwiązanie samo przyszło. Oglądam na YT dużo filmów dotyczących przycinania krzewów ( jak, kiedy je ciąć, porady). Na jednym z nich zobaczyłam prawdziwe cudo, w sam raz dla mnie- sekator akumulatorowy. Sprawdziłam sobie opinie wielu- od tych najtańszych do tych z górnej półki i kupiliśmy taki znanej firmy. Podałabym, ale podobno nie wolno pokazywać marek produktów w Necie. Nie rozumiem tego, jednak na wszelki wypadek nie podam. Napiszę tylko, że firma produkuje narzędzia ogrodowe w jednej serii, w których można użyć jednej ładowarki i jednego akumulatora do wszystkich. 

A sekator? Tnie jak ta lala nawet grubsze gałęzie (średnica do 3 centymetrów). Naciskam spust jak w pistolecie i bach po gałązce. Można nim ciąć wszystko. Należy się tylko przyzwyczaić do wolniejszego tempa, bo ostrze musi się otworzyć, a potem zamknąć (w ręcznym trwa to krócej). No i ten sekator trochę waży (niecały kilogram), ale można się szybko przyzwyczaić.

W zeszłym tygodniu kupiliśmy jeszcze jedno narzędzie- szczotkę ze szpikulcem "w jednym", do usuwania mchu z kostek chodnikowych. Jeszcze go nie wypróbowałam. To też jest narzędzie z serii, w której do jednej rączki można przyłączyć różne końcówki. Od kilku lat przestałam używać w ogrodzie chemii. Kiedyś kostki "randapowałam", ale mech to paskudztwo, które na Roundup nie reaguje. I znów na jakimś filmie zobaczyłam ten przyrząd. Oczywiście jest tych narzędzi do usuwania mchu wiele i są różne. Wybrałam proste, bo takie bajeranckie z kilkoma „dodatkami’ nie jest mi potrzebne. Nasze ma trochę za krótką rączkę, ale to nie problem, bo można w każdej chwili dokupić dłuższą. Jest lekkie.  Zobaczymy jak  się spisze.

O rozdrabniarce do drewna pisałam TU. Kto nie chce palić gałęzi i nie ma co z nimi zrobić, polecam.
 

 

 

Zamek, "Kulatina", "Sztramberskie Uszi" i kocert- Hukvaldy (cz.9)

 Zamek Hukvaldy w XVI wieku- rekonstrukcja zamku górnego

To ostatnia część relacji o grodzie/zamku w Hukvaldach. Trudno było 

znaleźć informacje na temat architektury samego zamku. Jedyna strona, 

na której znalazłam coś na ten temat, dotyczy zamków średniowiecznych 

i na szczęście jest po polsku.

Wszystko inne, o czym piszę, w związku z grodem, jest oparte na czeskich

 tekstach, tłumaczonych (niestety) przez translator. 

„Zamek wzniesiono na podłużnym szczycie wzgórza, którego zbocza 

opadają stromo w dół doliny. Kształt wzniesienia był głównym czynnikiem,

który wpłynął na plan zamku. Jego rdzeń z drugiej połowy XIII wieku 

otrzymał podłużną formę zbliżoną do owalu o wymiarach 55×27 metrów, 

ułożoną dłuższymi bokami na linii północny-wschód, południowy-zachód,

z uciętym wschodnim czubkiem. Z trzech stron obronę zapewniały strome

skarpy, z południowo – zachodniej przekopano dodatkowo przez grzbiet 

wzgórza rów. Wewnątrz obwodu murów, po północno – wschodniej stronie

dziedzińca wzniesiono główny budynek mieszkalny o długości dłuższego 

boku wynoszącej 20 metrów. Z jego najstarszej fazy budowy wiadomo 

jedynie, iż posiadał trzy pomieszczenia w przyziemu, do których wiodły 

dwa zachowane portale, a na pierwszym piętrze znajdowała się jedna 

duża komnata. Jeszcze w pierwszej połowie XIV wieku budynek został 

podwyższony o dodatkowe piętro. Po jego przeciwnej stronie, nad drogą 

dojazdową, fosą i bramą górowała cylindryczna wieża o 5,5 metrach 

średnicy. Zapewne pełniła ona funkcję stołpu, bez pomieszczeń 

mieszkalnych. Z jej górnych kondygnacji przejścia mogły prowadzić na 

chodnik obronny w koronie murów. Obwodowe mury obronne 

charakteryzowała znaczna grubość 3 metrów w przyziemiu. 

Przebito w nich po stronie południowej bramę, otwierającą się na 5-8 

metrowej szerokości międzymurze, wyznaczone przez zewnętrzy mur 

z początku XIV wieku od strony południowej i wschodniej. 

Pod koniec XIV lub na początku XV wieku na południe od rdzenia zamku 

rozwinęło się podzamcze, początkowo z zabudową wzniesioną 

w konstrukcji drewnianej lub szachulcowej.
plan zamku górnego wg D.Menclovej: I-pierwsza kondygnacja, II-druga 
kondygnacja, 1-wieża cylindryczna, 2-główny budynek mieszkalny, 3-brama,
 4-zbiornik na wodę, 5-przejście z kamiennymi herbami, 6-drewniane 
krużganki, 7-klatka schodowa, 8-budynek na miejscu międzymurza, 9-mur 
zewnętrzny, 10-furta, 11-studnia w piwnicy, 12-studnia na dziedzińcu
				

 W XV wieku zbudowano zachodni budynek, który wchłonął cylindryczną

wieżę od strony dziedzińca. Jego ciemne i małe pokoje na parterze 

prawdopodobnie były wykorzystywane do słynnego więzienia zamkowego.

 Górne piętro było natomiast zapewne użytkowane jako część rezydencji 

biskupiej, co sugeruje istnienie wykusza na pozostałościach wieży. 

W drugiej połowie XV wieku powstało także krótkie skrzydło południowe 

na terenie dawnego międzymurza. Połączono go z sąsiednim pałacem 

wschodnim za pomocą aneksu zawierającego spiralną klatkę schodową. 

Pałace wschodni i zachodni pierwotnie połączone były zadaszonym 

gankiem wieńczącym mury obwodowe. Dopiero później w północnej 

części zastąpił je pałac renesansowy biskupa Khuena, który znacząco 

zmniejszył obszar dziedzińca. Stanął on na miejscu zbiornika na wodę, 

a kolejny zbiornik lub być może studnia, znajdował się 

w południowo-wschodnim narożniku zamku. 

Budowa studni i renesansowego pałacu zakłóciła statykę budowli, 

która musiała zostać od północy podparta przyporami.”

 Tak wygląda obecnie mały dziedziniec, z którego wiedzie niezbyt duża 

brama na główny dziedziniec zamku. Wchodzi się po niewysokich schodkach 

Zastanawiam się, czy te schodki były zawsze, czy tylko czymś 

na wysokość wejścia podsypano.Schody wyglądają na bardzo stare.

W takim razie jeźdźcy, którzy przybywali do zamku, musieli zostawiać 

konie na tym mniejszym dziedzińcu. 

Dziwnie te schody wyglądają, ale ze względów obronnych, pewnie mała 

brama doskonale się spisywała. 

Wejście na główny dziedziniec.

To niebieskie za kratami to kukła damy- trochę dziwnie zrobiona, 

może straszy po nocach?. 

Widok od strony głównego dziedzińca.

Dziedziniec głównego zamku. Po prawej stronie jest budynek, po lewej 

mur z oknami- atrapami.

Brama, przez którą idzie się do najdalszej części grodu

Tak wygląda z drugiej strony. Po prawej stronie ruina dobudowanego 

później budynku.  
I wreszcie ostatnia brama- przez nią wchodzimy na placyk, gdzie jest

najstarsza studnia mur, resztki bastionów, a na nich punkty widokowe.

Jeszcze jeden widok na ruiny.

Strome schodki na prawy bastion, a raczej jego resztki z punktem 

widokowym.

A na górze taka ciekawostka 
Oraz widok na Łysą Górę.

W jednym z postów o grodzie, pokazałam zdjęcia masywnej budowli, 

która jest po prawej stronie głównej bramy i napisałam, że nie bardzo 

wiem, do czego ona służyła. 

 Na tej samej stronie, na której przeczytałam o architekturze głównego 

zamku, jest też kilka słów o tym „budynku”.

Nazywano go „Kulatiną”. A na jej temat można przeczytać:

„W odległości około 200 metrów od rdzenia zamku w kierunku zachodnim

 znajdowało się drugie wywyższenie terenu. Kwestia historii jego 

obwarowań nie jest do końca wyjaśniona. Starsza historiografia widziała 

na nim najstarszą część zamku, inna teoria mówiła natomiast o powstaniu

 tu warowni równolegle z zamkiem głównym (zamek Arnolda i biskupa 

Brunona na wzgórzu zachodnim). Najbardziej prawdopodobne wydaje się 

jednak, iż obwarowania zwane „Kulatina“ powstały w XIV lub dopiero 

w XV wieku, jako element fortyfikacji mający na celu odsunięcie wrogich 

wojsk od zamku głównego w związku z rozwojem broni palnej. Teorii tej 

może przeczyć jedynie fakt, iż już od 1400 roku w dokumentach 

źródłowych była mowa o dwóch zamkach w Hukvaldach. Jakby nie było 

obwarowania te otrzymały z grubsza kolistą formę o wymiarach 

35×27 metrów. Początkowo wykonane z drewna, z czasem przekształcono

w wieloboczny obwód muru obronnego. Jego wewnętrzna przestrzeń

została zbudowana niskimi budynkami po stronie zachodniej, od wschodu

bramę natomiast strzegła czworoboczna wieża, czy też budynek bramny, 

wysunięty poza obwód obronny. W ciągu XVI wieku wzgórze „Kulatina“ 

połączono obwarowaniami z zamkiem głównym. One także początkowo 

miały formę drewnianej palisady bądź częstokołu, lecz w XVI/XVII stuleciu

ostatecznie przekształcono je w mury dzielące wewnętrzną przestrzeń 

na przedbramie i dwa podzamcza, połączone aż pięcioma bramami 

(szóstą bramą był dawny wjazd na zamek górny).”

Na parkowej alei postawiono fajny "instrument". 

Jaskół dał koncert

 A po wyjściu z parku, kupiliśmy w sklepiku "Sztramberskie uszi", bo

być tak blisko Sztramberka i nie kupić jego "wizytówki, to było by

okropne zaniedbanie.

 O grodzie Hukvaldy krąży sporo legend. Niestety, nie ma 

ich tłumaczenia na polski. Z Hukvald pochodzi też wielki czeski

kompozytor, ale o nim napiszę w innym poście.

https://medievalheritage.eu/pl/strona-glowna/zabytki/czechy/hukvaldy

-zamek/

https://www.ic-hukvaldy.cz/hrad-hukvaldy