A tymczasem, gdy opadnie kurz.

 

Powoli do mnie dociera, że coraz mniejsze są szanse na to, iż dożyję czasów, kiedy Polska osiągnie normalność, będzie w niej normalny przyzwoity prezydent, współpracujący z normalnym rządem. Czy mi żal? To nie żal, to pogodzenie się z faktem- no nie dostanę tego i już. Ale rozczarowanie jest ogromne, chociaż mnie już te wszystkie wygibasy coraz mniej dotyczą, bo co mi jeszcze zostało do osiągnięcia? Chyba tylko utrzymanie swojego zdrowia w kondycji i dbanie o bliskich. Żadne zawodowe, ambicjonalnie towarzyskie, żadne awanse już mnie nie czekają. Ale to nie jest rezygnacja z czynnego życia, nie jest to wycofanie, może po prostu jest to umocnienie się we własnych okopach świętego spokoju- jak najmniej złych emocji z zewnątrz, jak najmniej złych emocji w sobie. Dociera do mnie, że jezeli ludziom nie zależy na różnych sprawach, to nie ma sensu „pracować” dla nich lub za nich. I nawet ten mój niepoprawny optymizm pedagogiczny poszedł się paść. Bo jak się ma świetną kondycję psychiczną, czuje się jak, powiedzmy czterdziestolatka, to trudno dopuścić do siebie myśl, że nie musi się kontynuować „pracy”, będąc na emeryturze. Te Facebook, blogi, na których intensywnie „pracowałam” na rzecz tuskowych i Trzaskowskiego, to właśnie obraz takiego działania. A przecież po co to wszystko? Naiwne myślenie, że jak wytłumaczysz, pokażesz, przemówisz, to dotrze. I tak, uzmysławiam sobie, pisząc teraz, działało to przez całą moją karierę nauczycielską. O naiwności ludzka i jaskółkowa. Czy Wy, nauczycielki, które mnie tutaj czytacie, też macie w sobie taki optymizm i przekonanie, że nauczycie ogół, mimo porażek cząstkowych? Człowiek, na początku stażu nauczycielskiego, leci z głową w chmurach, zbawiać świat- to nauczycielska, ponoć, misja jest- by na końcu rąbnąć boleśnie d... o ziemię, bo okazało się, że świat ma nas całkiem po prostu w wielkim odwłoku. Ale spoko, czuję się zawodowo spełniona i na tyle mi takiej pracy wystarczy.

Po tych wszystkich przemyśleniach spływa na mnie uspokojenie, ponieważ dotychczas niejako czułam imperatyw, że „muszę” (z racji zawodu wypada działać na niwie oświaty jakkolwiek by to zabrzmiało i gdziekolwiek by się to odbywało), a teraz dotarło w końcu do tej jaskółczej łepetyny, że „mogę”, ale nic nie „muszę”, a jeszcze lepiej, „jak zechcę to może...”

 Uświadomiłam sobie, że od dłuższego czasu ciągle z czymś się „żegnam”- najpierw z pracą, potem powoli z dobrym zdrowiem, z postanowieniami, dotyczącymi domu, ogrodu (remontów, nasadzeń). A przy tych mniej ważnych „pożegnaniach”, były te trudne do zniesienia, pożegnania z bliskimi.  

Świadomość przemijania była we mnie zawsze. Urodziłam się i mieszkałam na wsi, tam to chyba jest bardziej widoczne niż w mieście. W mojej pracy naukowej temat przemijania i śmierci, był wiodącym (obok narodzin). Przerobiłam to wszerz i wzdłuż. Przez długi czas, po obronie, wszędzie widziałam śmierć i umieranie, nasączona byłam tematem przemijania jak gąbka wodą. Myśli o tych procesach kotłowały mi się w głowie codziennie. Byłam tym zatruta, było to męczące, upierdliwe- nie potrafiłam tego zwalczyć. Potem przyszły życiowe wstrząsy i podnosząc się, po nich, „z kolan”, odbiegłam w końcu od tematu śmierci i przemijania na tyle, że mogę je spokojnie analizować.

Teraz świadomość, że nic nie trwa wiecznie, że wszystko się codziennie zmienia, świat jest w ruchu, moje życie jest na ostatnim etapie, jakby się wzmocniła. Może to cecha wieku, a może to niesamowite przyspieszenie rzeczywistości jest tego powodem?

Z wieloma ludźmi już się dawno „pożegnałam”. Jedne pożegnania były w żalu, inne w złości, a jeszcze inne w poczuciu zawodu, że jednak ta osoba okazała się inna, niż myślałam. Nauczyłam się wykreślać z życia te osoby, z którymi nie znajduję wspólnego języka, którym na mnie nie zależy oraz te, które najnormalniej w świecie mnie wykorzystywały.

Dziwne to uczucie, kiedy w perspektywie ma się niewiele czasu na dożycie. No, bo ile jeszcze mogło mi zostać? W najlepszym razie 20 lat, a ten okres będzie się kurczył i kurczył...

W maju minęło 50 lat od naszej matury. 50 lat, pół wieku. Ogrom czasu trudny, przynajmniej dla mnie, do ogarnięcia. I ta myśl- przeżyłam jako dorosła pół wieku, niesamowite.

No dobra, nigdy nie byłam sentymentalna, a teraz widzę, że zaczynam smędzić. Temat przemijania i tego, co za mną zostało w tyle, pewnie się jeszcze pokaże.

A na razie- byliśmy u weta skontrolować, jak się goją dziąsła u Bezy. Pan doktor był bardzo zadowolony, pięknie się zagoiły rany po trzonowcach. Pan doktor nie wie, że Beza reaguje jak stary wiarus- był rozkaz, że ma się doskonale zagoić, to się zagoiło. Ale twardych chrupek już nie potrafi rozgryzać. Mamle je gdzieś tam w pyszczysku niby bezzębna staruszka. Przechodzimy na dietę papkowatą.