O kamiennych kulach i nie tylko (Słowacja 1)

Był maj, piękna pogoda, sobota, a w takie dni to my w teren, za granicę. Tym razem miejsce wybrał Jaskół. Nie zamek, tym razem, nie pałac, a całkiem inne interesujące miejsce, chcieliśmy zwiedzić. I nie w Czechach, ale na Słowacji.

Jaskół uwielbia wymyślać nowe trasy. I za każdym razem udaje mu się pomylić drogi. To stało się już tradycją- jak nie zmyli trasy, to wycieczka nie jest do końca wypełniona. Kiedyś w Czechach zaliczyliśmy trzy razy to samo skrzyżowanie w ciągu pół godziny. Za trzecim razem mówię:

-  Słuchaj, jesteśmy tutaj już trzeci raz.

- Naprawdę?- zdziwił się Jaskół.

- Została Ci na szczęście już tylko jedna droga- zaczęłam się śmiać.

Nie denerwuję się, bo to w końcu jest wycieczka, a na wycieczce mamy się świetnie bawić, a nie dokuczać sobie i mieć pretensje.

Tym razem, na trasie, chciał mi pokazać piękny skrót z Puńcowa (to wieś na wschód od Cieszyna) do Trzyńca (Czechy). Normalnie jedzie się z Cieszyna do Lesznej Górnej i tam przekracza się granicę. Potem zjeżdża się do Trzyńca. No, ale nie było by atrakcji, gdyby nie było malowniczych skrótów. Owszem był on malowniczy, jednak drogi to tam prawie wcale nie było. Bity wąski, dziurawy trakt między pagórkami, z jednej strony rozwalone kurniki, kilka domów po drodze, poza tym głusza. Łąki z pasącymi się krowami (zanikający atrakcyjny obraz), zagajniki i zero widoków na bliskie przecież góry. Potem kilka ostrych zakrętów i wyjeżdża się w Czechach na bardziej cywilizowaną drogę. 20 minut „oj boli” po wertepach i malowniczy skrót został za nami. 

Z Trzyńca pojechaliśmy do granicy ze Słowacją bocznymi drogami (można trasą szybkiego ruchu, ale co to za uciecha?). 

Po przekroczeniu granicy znowu trochę pobłądziliśmy- wjechaliśmy w las, a tam zakaz wjazdu dalej. Potem okazało się, że byliśmy z drugiej strony miejsca, w które chcieliśmy się dostać. Wróciliśmy na główną drogę.

Słowacja jest piękna widokowo. Jest bardziej górzysta niż Czechy i mniej zamieszkała.

Wsie położone są w wąskich dolinach między wzgórzami. W jednej z nich zachował się Moj. Na słowackiej Kysuczy, jest zwyczaj stawiania Moja przy domu, gdzie jest panna na wydaniu. Moja stawia się 1 maja, a stawia go kawaler zainteresowany tą panną- jest to wyraz jego miłości. Moj to jest znak dla innych, że panna jest zajęta, a kawaler jest zobowiązany pilnować, by nikt go nie ukradł. Moj to przyczepiona do wysokiego pala, przystrojona wstążkami, bibułowymi kwiatami, choinka. 

W Zielone Świątki Moja ścina się i pali w ognisku, a dziewczyna jest zobowiązana ugościć kawalera z jego kompanami. 

Za: https://www.blogger.com/blog/post/edit/9093528481983412815/646414371921811861
 

Kiedyś jechaliśmy, w maju, do Orawskiego Podzamcza (Podzamku?) przez wsie na Kysuczy, było tam pełno Moji przy domach. Niestety, padał deszcz i zdjęcia nie wyszły.

Chcieliśmy jednak zobaczyć coś, co się nazywa „Kamenne gule w Megońkach”, dlatego nie zatrzymywaliśmy się- zdjęcie Moja zrobione "w biegu"

Tak o kamiennych kulach pisze jedna z turystek, która zwiedziła to miejsce.

"Czy wiecie że, w niewielkiej wiosce Megoňky w północno-zachodniej Słowacji, w obrębie miasta Čadca na Kysuciach, tuż przy granicy z Czechami znajduje się jedno z najbardziej tajemniczych znalezisk ubiegłego wieku w Europie? Chodzi o unikatowe kamienne kule, które odkryto przypadkowo w latach 80. XX wieku w kamieniołomie podczas wydobycia skał do celów budowlanych.

Geolodzy twierdzą, iż kamienne twory powstały 30-40 milionów lat temu w tym samym czasie, co otaczające je skały piaskowca, dzięki specyficznym warunkom sedymentacji skał i ruchom wody na dnie morza, które tu kiedyś występowało. Inni eksperci z kolei sugerują, że kule powstały przez toczenie skał na miękkiej powierzchni od wielkich wzgórz do doliny. Najbardziej niezwykłe hipotezy mówią, że kule pochodzą z innej planety lub że są jajami dinozaurów.

Powierzchnia kul jest drobnoziarnista, a ich wnętrze wypełnia gruboziarnisty piaskowiec w kolorze szarym, szaro-niebieskim lub szaro-brązowym. Zadziwia jednak fakt, iż w Megoňkach występują też czerwony granit, kwarcyt, rogowiec i inne minerały, których nie znaleziono w pobliżu kamieniołomu. To sprawia, że jako wyjątkowa rzadkość natury są jednym z najważniejszych stanowisk geologicznych na Słowacji oraz ciekawym i intrygującym miejscem dla turystów i  poszukiwaczy wrażeń.”

http://www.polonia.sk/2019/09/03/tajemnica-osady-megonky/

Warto wejść na tę stronę, bo tam są zdjęcia większej liczby kul. Nie weszliśmy  na górę kamieniołomu- fizycznie nie dalibyśmy rady, ale autorka tego tekstu tam weszła i pokazuje zdjęcia innych kamiennych kul.

Podobne kamienne kule występują w kilku miejscach na Ziemi

Dojechaliśmy do niewielkiego parkingu. Stały dwa samochody. Raczej pusto, żadnych ludzi.
 

Do kamiennych kul niedaleko, 20 metrów, ale pod górę

Z lewej strony stromy stok w dół.

Z prawej strony stromy stok w górę. A wszystko dzikie, nieujarzmione- to rezerwat, człowiek nie ma prawa ingerować w przyrodę. I jak widać, nie ingeruje.

Dochodzimy do niewielkiej polany i otwiera nam się widok na kamieniołom. Przyznam, że byłam zaskoczona, bo nie spodziewałam się takiego widoku- zwłaszcza takiej "altanki". Myślałam, że kamieniołom będzie ogromny i nie tak zarośnięty. Wypatrywałam tych kul, a tu ich ani śladu.

 

Wypatrzyliśmy trzy kule, ale gdybyśmy poszli tą wąską ścieżką w górę i wydrapali na szczyt kamieniołomu to znaleźlibyśmy ich więcej. Tylko, że wtedy nie wiedzieliśmy o tym, a poza tym myśleliśmy, że po ścianach kamieniołomu nie wolno chodzić. W każdym razie nawet na myśl nam nie przyszło pchać się w górę, po stromej ścieżce. Pokuta w Słowacji byłaby w euro i to w pokaźnej sumce. Jak zawsze mądry Polak po szkodzie. Resztę kul obejrzałam sobie na zdjęciach, na wymienionej wyżej stronie.
A na miejscu zrobiłam zdjęcia tym.

A i tak jestem pod wrażeniem. Autentyczne kamienne kule w ciosanych prostych skałach. Człowiek patrzy i zastanawia się, jakim cudem coś takiego tam się znalazło. I pierwsza myśl, jaka mi wtedy przyszła do głowy, to porównanie z posągami z Wyspy Wielkanocnej. Nie wiem dlaczego takie. Może dlatego, że i posągi, i kule, w ogóle nie pasują do miejsca, w jakim się znalazły.

Kule są jakby wepchane na siłę między skały, są gładkie, nie ma silnych, to nie może być dzieło natury😀. No bo dlaczego tylko parę kamieni okrągłych, a nie wszystkie?

Pochodziliśmy jeszcze trochę po skałkach, na dole kamieniołomu, ale nic interesującego już nie znaleźliśmy.

Altana-  zaplecze zadaszone dla uczestników imprez, które tu się odbywają. Bo to miejsce służy również do organizowania różnych spotkań, koncertów, można palić ognisko, scena służy do występów  zaproszonych zespołów i artystów.

Weszłam do środka- na ścianach plakaty i mapy. Nie zrobiłam zdjęć, ponieważ były one pomazana sprayem. Zrobiło mi się nijako. Tu też jakiś wandal (mam nadzieję, że nie Polak) nie uszanował miejsca publicznego. Mazidła sprayowe były również na tablicach na parkingu. Komuś wyraźnie nie pasowało to, że są one czyste i czytelne.

Mazania sprayem widziałam w Polsce, no i tam, w Megońkach. Co ciekawe, byłam w wielu miejscach w Czechach, ale takich bazgrołów tam nie widziałam.

 

Rudasek wyszedł z lasu i spokojne szedł w stronę altany. Zrobiłam mu zdjęcie, zawołałam, ale jak to kot, nawet na mnie nie spojrzał, tylko dumnie przeszedł obok. Piękny.

Nie byłabym sobą, gdybym nie sfotografowała przepięknych, olbrzymich świerków, rosnących przy parkingu i kwitnących jak oszalałe.

Niezwykłe są kwiaty świerka.

Zwiedzanie kamieniołomu zajęło nam godzinę, ale na tablicy informacyjnej przeczytaliśmy, ze gdzieś niedaleko znajduje się skansen.

Postanowiliśmy również go zwiedzić.

 Zaraz za kamienną kulą ( wykonaną przez człowieka) jest granica między Czechami a Słowacją. I popatrzcie, jakie piękne mamy czasy- mogliśmy sobie pójść dalej tą drogą, nie niepokojeni przez WOPistów, bez paszportów, bez przepustek, przecież jesteśmy w Unii.

Słowacka asfaltowa droga się skończyła. Minęliśmy kamienną kulę i dalej poszliśmy  traktem  do Czech.

c.d.n.