„Dosłownie wodospady korzeni wypływają ze zbocza pomnika przyrody Hukvaldy Hradní vrch. Przez dziesięciolecia erozja rozcięła tu masywne systemy korzeniowe 7 buków, które dziś należą do najbardziej odsłoniętych w naszym kraju – niektóre korzenie mają długość nawet 8 m.Buki mają około 150 lat i obwód pnia od 3 do 5 m; są objęte ochroną od 1999 r.; w 2003 roku najpiękniejszy z 7 buków został finalistą plebiscytu Drzewo Roku 2003.”
7 odważnych buków, mężnie opierających się, przez prawie 200 lat, wpływom przyrody i erozji, to jedna z atrakcji rezerwatu hukvaldzkiego.
Stok jest bardzo stromy, droga idzie zakosami w poprzek niego. Widać, jak woda wypłukała ziemię między korzeniami. Można sobie śmiało wyobrazić z jaką siłą i prędkością gna woda po tym stoku podczas ulewy.Drzewa rosną pionowo, nie pochylają się, mocno trzymają się korzeniami podłoża.
Z tymi pięknymi korzeniami wiąże się legenda, która głosi, że pod nimi zakopany jest ogromny skarb. Ponoć kiedyś znaleźli się śmiałkowie, którzy chcieli ten skarb wykopać. Zaczęli kopanie pod ogromnym „Hrubym bukiem”. Gdy tak się mozolili, ukazał im się mały człowieczek, który zwracając się do najstarszego z grupy, rzekł: „Kopiesz, kopiesz, ale twoja praca jest na marne. Jest pokład złota, srebra i drogich kamieni, za który mogłaby być połowa Moraw, ale nie będzie twój, nie należy do ciebie, nie znajdziesz go”. I rzeczywiście złota nie wykopali, skarb leży gdzieś pod bukami do dziś. Tylko „Hrubego buka” już nie ma, został wycięty w 1907 roku.Nie znalazłam informacji, kto zakopał skarb i jaki on był. Na stokach wzgórza można podziwiać korzenie innych drzew (zwłaszcza grabów),
jednak nie są one tak „rozbudowane” jak korzenie wspominanych buków.
https://sukulenty.estranky.cz/clanky/krasna-mista/hukvaldske-buky.html
https://www.kudyznudy.cz/aktivity/obora-hukvaldy
https://prirodaceska.cz/pp-hukvaldy-2/
https://itras.cz/hukvaldske-buky/
PS. Moje filmy trzeba oglądać na pełnym ekranie na YT, wtedy są ładniejsze.
Fajnie to wygląda. Wypłukiwanie wody pewnie sprawia, że rozrost korzeni jest większy. Po drodze do Puszczy jest takie miejsce, gdzie na częściowo zarwanym na zboczu rosną sosny, które korzeniami robią różne wygibasy żeby się na nim utrzymać. I tak powstała taka pajęczyna, wczepiona w piaszczystą ziemię pod różnymi kątami.
OdpowiedzUsuńWędrując po górach widywałam korzenie wystające 9nieraz człowiek przeleciał przez taki), ale tej wielkości, co u tych buków to nie widziałam jeszcze.
UsuńTak, sosny też korzeniami trzymają się piachu. A im jest gorzej, bo piach szybciej woda wypłukuje, albo wiatr wywiewa. W ogóle taka pajęczyna z korzeni robi wrażenie. Popatrz jak drzewa walczą o przetrwanie, niesamowite.
Niesamowite, jakby drzewa wzięły we władanie całe zbocze i pewnie dzięki ich korzeniom jeszcze jakoś się ostało!
OdpowiedzUsuńJak scenografia do filmu fantasy:-)
jotka
A mnie zamurowało na widok tych korzeni, bo byłam nieprzygotowana, ze coś takiego tam się znajduje. Czytałam o zamku, ale o samym rezerwacie nie. I jak zobaczyłam te cudności, to postanowiłam kręcić. Potem weszłam do Internetu i resztę poznałam. Wyobraź sobie, że między tymi gruby,i korzeniami znajdują się wejścia do domków krasnali, albo leśnych ludzików takich, jak ten od pilnowania skarbu:):):)Siedzą pod takim korzeniem i patrzą, jak te olbrzymy łażą po drodze i hałasuję, czasem przeleci kosmate zwierzę na długim sznurku, przejedzie jakieś dziwadło, inni jakimś pudełkiem trzymanym przy oczach pstrykają:):):)A o zmierzchu, kiedy nastanie cisza w lesie, wylegną i na tych ogromnych korzeniach urządzą sobie zjeżdżalnię.Już słyszę te cichutkie piski i śmiechy:):):)
UsuńA jakby te korzenie zaczęły dusić? A może te drzewa żywią się krwią ludzi i zwierząt? Poniosło mnie:)))
UsuńMyślisz, że ciemną nocą wyciągają korzenie jak macki i oplatają się wokół każdego zbłąkanego w lesie? A może tymi korzeniami mackami oplatają zamkowe duchy i takt "Tańca Szkieletów" bujają się? Macki jako ssawki? Też możliwe.
UsuńWręcz jestem pewna:))((
UsuńSprawdzimy???:):):)
UsuńMówi się,że taki dojrzały buk ma około 500 000 000 żywych wierzchołków korzeni,które biorą udział w wchłanianiu.
UsuńLegenda mówi,że jeśli młoda sadzonka buka zostanie posadzona do góry nogami w ziemię,to stanie się cud i drzewo wypuści ogromne korzenie(macki) w nowym żywiole.Tymi mackami bije złych ludzi po pysku:-)
Toś pojechał z tymi bojowymi mackami:):): No, ale to jest legenda:) Jej wszystko wolno.
UsuńLegenda mówi"nagle dostawali tak mocne policzki". Gdy rozmawiam z żoną o tym buczku,to i łezka zakręci się w oku.
UsuńCudowny buk.
Na wschód od Rudolfswaldau,w zagubionym zakątku,tuż przy granicy wsi,pośrodku okolicy,porośniętej krzaczastymi wrzosami,na burzliwej wysokości stoi samotnie stary,sękaty buk.Jego pień jest już pusty,ale mimo to dzielnie przeciwstawia się czasom jako świadek minionych dni.Mieszkańcy Rudolfswaldau postrzegają go jako symbol wsi i twierdzą,że drzewo w pieczęci jest jego wizerunkiem.Jako młoda łodyga,jak głosi przysłowie,został posadzony do góry nogami w ziemie;ale oto stał się cud:korona w ziemi też dostarcza drzewu pożywienia,a korzenie umieszczone w nowym żywiole wesoło rosły;jedynie sękaty wzrost korony wciąż ujawnia jej pierwotne przeznaczenie.Mówi się,że zasadzenie to miało miejsce w okresie reformacji,co można również wywnioskować z dedykacyjnego powiedzenia przekazywanego ludziom do dziś:
"Jak pewne jest,że to drzewo zakwitnie,będzie rosło i przetrwa wiele wieków,tak samo nauki Lutra rozprzestrzenią się i przetrwają wszystkie przyszłe pokolenia".
Nikt nie przykłada siekiery do pnia.W przeszłości próbowano je piłować,ale z rany lała się krew,a gdy przestępcy nie przestawali,nagle dostawali tak mocne policzki,że z przerażenia szybko zaprzestali pracy.
Mówi się,że buczek...
:)
Walenie w pysk to też metoda na zniechęcenie wyrębu.
UsuńWpisałam wczoraj komentarz i nie wszedł. dzisiaj mam głowę zjętą Marszem:):) Sorry.
Walenie w pysk nie pomogło!Niedawno ktoś buczka wyciął.Pierwszy raz zaprowadził mnie do tego staruszka mój ojciec,gdy miałem zaledwie 5 lat.
UsuńWidocznie buk, jak stary człowiek, opadł z sił. Szkoda drzewa.
UsuńCoś pięknego! Chociaż pewnie bym się przestraszyła, gdybym je znienacka zobaczyła pierwszy raz:)
OdpowiedzUsuńA skarb przypomniał mi opowiadanie Morcinka o górniku, który nic nie chciał robić i dostał od świętej Barbary złote listki w zamian za leżenie plackiem w łóżku. Pamiętasz ze szkoły ? 😀
Tego opowiadania nie pamiętam, ale przeczytałam prawie wszystkie książki Morcinka. On tu właśnie na Cieszyńskim mieszkał i tworzył. Jego grób jest na cmentarzu komunalnym w Cieszynie. A akcje utworów dzieją się w kopalniach karwińskich, na kopcach cieszyńskich, w Wiśle koło Ustronia i Skoczowa. No tak beseretaramtata basama za kućki.
UsuńFaktycznie legenda jest taka morcinkowa:)
Bardzo lubiłam Morcinka wspomnienia z dzieciństwa, szczególnie podziwiałam szalona dziewczynę, herszta całej bandy chłopaków.
UsuńCzarna Julka:):):):). Ja lubię baśnie "Jak górnik Bulandra diabła oszukał". Mam stara książkę z ilustracjami Ociepki:) Te o górnikach, o losach Śląska (całego) czasem są zbyt bolesne.
UsuńA jak ja lubiłam czytać jako dziecko starsze kilkunastotomowe" Opowieści tysiąca i jeden nocy" ! Połowy nie rozumiałam:)))
UsuńHmmmmm... a ja baśni, bajek , legend nie znosiłam, a Morcinka łykałam. Moze dlatego, ze były osadzone w świecie, krajobrazie, który znałam? Nigdy też nie polubiłam fantastyki (poza Lemem, ale to przecież inny rodzaj)):):)Popatrz, ja mam ogromną wyobraźnię, ale stąpam po świecie twardo i bardzo realnie.
UsuńNie miałam szczęścia, by mi czytano do snu, ale szybko nauczyłam się czytać sama. I wolałam, takie dla dzieci i młodzieży o zwierzakach, roślinach, przygodowe.
Zresztą, jak tylko zaczęłam czytać, to książki stały się dla mnie, oprócz lasu, całym światem. I do dzisiaj czytam je hurtowo:)
Ze sci- fi to ja też tylko Lema, bo ma poczucie humoru niezwykle:)
UsuńTak, Lem miał poczucie humoru, a mnie się wbiły jakieś tirtutle z lektury o pilocie Pirxie.
UsuńBBM: Niezwykłe są te plątaniny korzeni…
OdpowiedzUsuńRobią wrażenie:) Trzymają się drzewa "pazurami" ziemi:)
UsuńBBM: Ładnie to określiłaś. Bardzo trafnie.
OdpowiedzUsuńDzięki:):) Te korzenie wyglądają miejscami jak szpony i tak mi się skojarzyło.
UsuńWidywałam takie drzewodziwy buki w naszych Beskidach ale pojedyncze sztuki. To jest więź niebywała. Podobno ile korony nad ziemią tyle korzeni w głąb.
OdpowiedzUsuńPrzy tych w Hukvaldach to można by trochę zmienić- jak szeroka korona tak szeroko rozłożone korzenie:) W realu są piękne:)
Usuń