Z orzechem w zębach :)

Ostatni dyżur na uczelni. W budynku pusto, cicho. Trochę studentów po wpisy. Koniec. Pogoda też jakaś taka schyłkowa- burza. Ulewa tłukła po parapecie, a ja siedziałam w pustym pokoju nauczycielskim, czytałam „Charaktery” i coraz bardziej „tajałam”. Koniec. Nie będę musiała tłuc się godzinami ciasnym busem i nie będę musiała wystawać na przystankach, siedzieć godzinami nad książkami, użerać się ze studentami, przeżywać jakieś głupawe hospitacje ze strony zupełnie niekompetentnych osób…. Żadne tam „kwaśne winogrona”- tym razem „koniec” odebrałam lżej niż poprzednie. Przerabiam ten rodzaj kryzysu trzeci raz i już wiem, jaki on ma zazwyczaj u mnie przebieg. Kiedyś ktoś w komentarzach wyśmiewał moje zapiski o kryzysach, które zamieściłam na swoim blogu. Komuś się wtedy pomyliły dwa terminy- kryzys i problem. Kryzys trzeba „przepracować” w sobie, przeanalizować, „przeżyć”. Skutki emocjonalne kryzysu czasem na długo dają znać o sobie. Problemy się rozwiązuje po to, by one przestały istnieć. Rozwiązanie problemu oznacza- nie ma problemu. Przeżycie kryzysu pozostawia ślad w człowieku. I takie ślady mam w sobie. Nabyte doświadczenia pomagają mi radzić sobie w danej sytuacji kryzysowej. Mądrzę się? Może. Dopóki nie oswoję tego obecnego, muszę to nazywać, muszę „wypisać”, normalnie- wyautować z siebie.

I jeszcze jedno zawsze niezmiernie mnie dziwiło- to, że wtedy pewne osoby twierdziły, iż nie… no nie… skądże… one nigdy w kryzysach nie były. O naiwne. Nie ma człowieka, który by nie trwał w jakimś kryzysie. Jak nie jest w sytuacyjnym, to jest w rozwojowym. Kryzys dorastania, kryzys wieku starczego, ślub, egzamin, żałoba, narodziny dziecka- wnuka, wypadek, utrata pracy…. Różnimy się tylko zasobami oraz umiejętnościami radzenia sobie w sytuacji kryzysowej. Eeee… tam.

Ktoś ostatnio pytał o wiewiórki. Mają się dobrze. Buszują w ogrodzie i robią zapasy na zimę. Drapią się na drzewo, tam łapią w pyszczek wielki, zielony orzech, złażą na dół. Potem z tym wielkim orzechem w zębach kursują po trawniku, szukają miejsca, po czym zakopują  go. Ostatnio taka jedna ruda wydra zakopała orzechy w kilku miejscach. Ciekawe, czy zapamięta, gdzie one są. Kompletnie się nami nie przejmują. Cały czas twierdzę, że to nie ja z aparatem, a one nas inwigilują. 

 Wiewióra w locie. To ta młoda awanturnica, która ma chyba ADHD. Nazwaliśmy ją Kitka, bo ma ciemny ogonek po ojcu. Założyliśmy, że jej ojcem jest ciemna wiewiórka- Kminek.

 Ciepło, ciepło....coś ją zainteresowało ogromnie. Nawet nie raczyła na mnie spojrzeć.

 Oho... a jednak... uwaga! Baczność!!!!!

 No co się gapisz???? Wiewiórki nie widziałaś???? Mocowanie wzrokiem- kto? kogo?

 Wyraźnie podgląda czy jeszcze jestem tam na dole z tym czymś dziwnie piszczącym.

 Miałam wrażenie, że zaraz pokaże mi język.

 A to Bazylka . Założyliśmy, że jest to matka Kitki. Często widujemy je razem. Za to Kminka nie widać. Może się wyprowadził do innego ogrodu?

Zrobione dzisiaj. Siedziała na modrzewiu, na wysokości trzeciego piętra i bacznie mnie obserwowała. Najpierw myślałam, że to sroka przycupła, potem zobaczyłam ogonek :). Nie wiem, która to  była.