Oooooo... ja cierpię dolę- przetrzepywanie duszy, czyli następna porcja rozmyślań o pomaganiu.

Za każdym razem, kiedy piszę posty w takim stylu, marzy mi się, by moje słowa odczytywano wprost, bez żadnych podtekstów i by odbierano treść taką, jaka jest, bez doszukiwania się ukrytych sensów.

Przypadkiem weszłam na nieznany mi blog i tam przeczytałam, że ludzie teraz pomagają Ukraińcom, a wystarczy popatrzeć jakimi full- wypas samochodami ci Ukraińcy przyjechali. I dyskusja, że pomagający to naiwniacy, głupole, dają się nabierać i w ten deseń. Takich wpisów jest mnóstwo też w komentarzach na lokalnych portalach. I przypomniało mi się, jak nazwano mnie hipokrytką, bo pochwaliłam się na blogu darami, jakie zawieźliśmy dla Ukraińców, którzy uciekli spod bomb. Pomyślałam sobie- ludzie, co z Wami jest nie tak, że tak piszecie, że macie pomagającym coś za złe, że nie potraficie zmilczeć, jak już nie potraficie docenić.

Nie wchodzę w to, czy tamci i inni pomagają, ale źle się czyta takie słowa.

Ludzie wspierają tych, którzy utrzymują stada kotów, bo te zwierzaki tego potrzebują, wspierają schroniska dla psów oraz innych zwierząt biednych, porzuconych, zaniedbanych. Na blogach, co i rusz, są aukcje różnych robótek, rysunków, by dofinansować jedzenie kotom, psom, chorym dzieciom, chorym dorosłym, a tu nagle, gdy ktoś pokazuje na bogu np. ja- dary dla uchodźców, robi się szum i przypina się łatę hipokrytów. Czy to właśnie nie jest obłuda- chwalić jednych pomagających, a wyśmiewać i deprecjonować tych, co pomagają Ukraińcom? Że chwalę się? Pomyłka, pokazuję, a że ktoś dopisuje sobie interpretację- chwali się- to jego sprawa. Boli czy co? Czy my robimy coś złego, coś niewłaściwego, że trzeba nas za to krytykować? I NIE, nie uważam, że trzeba siedzieć cichutko i robić swoje, to nie ten rodzaj skromności. Skromna to ja mogę być przy stole i tylko słuchać, co inni mówią. Skromna to ja mogę być nie „strzelając po oczach” swoimi ciuchami, samochodem, czy domem. Ale o pomocy innym należy mówić i tyle. Nawet nie czuję powodu oraz potrzeby tego ostatniego uzasadniać.

Zauważyliście, że w starych pokoleniach dominuje przeświadczenie, iż człowiek, a zwłaszcza kobieta, powinni być skromni? Ano właśnie- masz być skromna, nie chwalić się, nie podkreślać swoich zasług, swoich osiągnięć, swojej urody, talentów.  „Siedź w kącie, a znajdą cię”- stara, durna maksyma, która niejednej, niejednemu zepsuła życie. Całe szczęście, że młode pokolenia uczą się asertywności i umiejętności „sprzedawania siebie” oraz, co najważniejsze, nie widzą nic złego w tym, że ktoś mówi (nie, nie chwali się- mówi) o swoich zasługach, talentach, osiągnięciach. To tylko stare pryki ciągle gadają o tej skromności, a… i o fałszywej skromności- śmiechu warte i tyle.

I nie ja sama tutaj pomagam, ale my tu wszyscy- Jaskół, Młodzi- to jest wspólna decyzja i wspólna pomoc.

Błędne jest też mniemanie, iż siedzimy na pieniądzach, to mamy z czego czerpać środki na pomoc. Mam w Bonprixie i w Born2be duże zniżki na ciuchy i teraz to wykorzystuję. Szukam tam przecen i po dodaniu bonusów, ciuszek wychodzi np. po 30 zeta. Staram się kupować takie rzeczy, które sama chętnie nosiłabym. Tak samo robię w „Moraju”. Prowadzimy sklep ze „spożywką”, dlatego kupujemy ją w hurtowniach. I tu też kupujemy zgrzewki po cenach hurtowych. Koleżanka ostatnio kupiła dla Ukraińców (a nie przelewa się jej w domu) makaron w Biedronce za 3 złote. Zresztą czytałam kiedyś rady wolontariuszy, że należy kupować jedzenie, ciuchy, kosmetyki, z niższej półki, po niższych cenach (co nie znaczy badziewie), bo można więcej uchodźców obdarować. Dlatego możemy, właśnie w ten sposób, pomagać. 

 Nie piszę tego, by się tłumaczyć, ale czuję, że są osoby, które zastanawiają się, skąd mamy środki na taką pomoc. No to wyjaśniłam i tyle.

Nikt nie musi pomagać, nikt nikogo do tego siłą nie ciągnie- nie masz, nie pomagasz. Dla mnie jest to oczywiste. My możemy, pomagamy.

Ludzie, jak słyszą „pomoc”, najczęściej kojarzą to z pieniądzem. Wpadają w popłoch, chcieliby, ale nie mają i wycofują się. Pół biedy, kiedy stwierdzają, iż nie mogą w żaden sposób pomóc i zamykają sprawę, ale są tacy, którzy pod wpływem jakichś sobie znanych uczuć, zaczynają mącić, judzić przeciw tym, co pomagają. No i z takim zjawiskiem spotykam się na blogach.

Uważam, że każdy ma jakieś możliwości, jeśli tylko chce. Czasem jest to pieniądz, czasem rzecz, czasem pomoc fizyczna, a czasem potrzymanie za rękę i kojące słowa. I nie musi to być ciągła pomoc. Pomogłam, uważam, że wystarczy, przestaję. Nie masz potrzeby- nie mów o tym, chcesz- opowiedz wszystkim. To dobre, co robisz i nie ma nic wspólnego z wywyższaniem się, „bo ja mogę, to wam pokażę, na co mnie stać maluczcy ludkowie”. Ktoś, kto tak odbiera pomagających, ma jakieś kompleksy i nie po drodze ze sobą. Oczywiście, każdy sobie może myśleć o innych, co chce, chodzi o motywacje takiego myślenia i o praprzyczynę, a te już nie są obojętne- przynajmniej u tego kogoś, co to ma ludziom za złe, bo czynią dla innych dobro. Należy starać się, by taki ktoś nie zdominował dyskusji i by nie narzucił innym swojej paskudnej narracji.

 Lubię czytać o tym, że ktoś pomaga. Rośnie we mnie poczucie, iż dobrych ludzi nie brakuje. Tak, tak, wiem, podchodzę egoistycznie- poprawiam sobie nastrój. Hipokrytka?  Bo czuję się fajnie, czytając o dobrych rzeczach? I o takich fajnych sytuacjach? Ktoś chciał mi dociąć, zalazł za skórę, trochę mierzwiło, a teraz już tylko bawi. Oby więcej takich hipokrytów po świecie chodziło, a byłby on lepszy. O wiele lepszy. A te osoby osiągnęły skutek odwrotny do zamierzonego- mam ochotę więcej pomagać.

Pomagamy różnie. To nie jest tak, że ta pomoc się spiętrza i wymaga od nas poświęceń. To jest rozłożone w czasie i pomagamy tylko wtedy, kiedy widzimy sens oraz, po prostu, nie mamy uszczerbku w naszym budżecie. A że zawsze coś się po drodze znajdzie, to trochę się tego nazbierało. Sponsorujemy tutejszą OSP. Od kilku lat pomagaliśmy finansowo dwom fundacjom, wspierającym chore dzieci. Za każdym razem, po telefonie, wpłacaliśmy po 30 złotych- kwota nieduża, nam nie ubyło, a jakaś cząstkowa pomoc była. Ale ostatnio jedna z fundacji zaczęła dzwonić co miesiąc. Parę razy wpłaciliśmy. Ostatnio w styczniu, a  tu w lutym telefon- oczywiście najpierw opis chorego dziecka, co sprawia mi przykrość, bo nie muszą mi mówić, że takie dziecko potrzebuje. Mówię pani, że wpłaciliśmy w styczniu i na razie wystarczy. Usłyszałam oburzony, podniesiony głos:

- Ależ proszę pani, jest nowy miesiąc i…..- tu jej przerwałam:

- Przepraszam, ale my nie płacimy fundacji abonamentu, prawda?- wyłączyłam telefon. Cały dzień chodziłam z wielkim wyrzutem, że tam dziecko potrzebuje, a ja skąpiradło jestem i nie dałam. Mam też mieszane odczucia, jeżeli chodzi o takie fundacje. Przysyłają multum druków kolorowych i na świetnym papierze, a ostatnio wkładają do koperty lizaki. No sorry, przecież to kosztuje. Zamiast płacić za takie bzdety, te pieniądze mogłyby iść na chore dzieci. Za każdym razem, kiedy dostaję taki „Pakiet” rośnie we mnie bunt- płacę na dziecko, a nie za papierki.

 Kiedy odwożę do punktu dary dla Ukraińców, pytam, co potrzeba. Wychodzę załamana, potrzeb jest strasznie dużo. Ostatnio widziałam tam Ukrainki, które przyszły po rzeczy. Ciche, trochę się śmiały, coś do siebie mówiły. Kiedy wychodziły, popatrzyły na mnie, w ich oczach był straszny smutek, mimo uśmiechu. Ubrane w dresy, żadnych wystrzałów, bez makijażu, przygnębione. Jedna z nich miała rodzić (chyba już urodziła) i wolontariuszki zastanawiały się skąd wózek, i w ogóle całą wyprawkę, zdobyć. Punkt prowadzą dwie nauczycielki w ramach wolontariatu. Odbierają raz w tygodniu przyniesione dary (późnym popołudniem). Podziwiam je. Pytałam, czy trzeba przyjść, pomóc, ale na razie sobie radzą. Jedna z nich opowiadała, że jej rodzice odstąpili parter domu rodzinie z Ukrainy. I nijak ta rodzina „nie pozwala’ sobie pomóc. Tyle, że pomogli pani znaleźć pracę- zaczęła zarabiać na życie, ale to przecież ciągle mało.

 Planujemy z Jaskółem wydrukować książeczki (link na pasku z prawej strony). Na razie zastanawiamy się czy taniej na drukarce, czy w drukarni, gdzie drukujemy wizytówki. Dzieci ukraińskich, do lat 10., jest trochę, pewnie ucieszyłyby je takie książeczki.

A w ogóle to miałam pisać o maju, ogrodzie, ale jeszcze przedtem o Fundacji „Ocalenie”, w której byliśmy z Jaskółem w styczniu i zawieźliśmy zwierzętom trochę rzeczy oraz jedzenie.

Zawsze tak jest, że kiedy chcę opisać jakieś zdarzenie, natychmiast zaczynają się przemyślenia „dookoła”. I tak tworzę posty- puszczam pranie, obracam myślami, idę do kompa- zapisuję, zamiatam- przychodzi myśl, zdanie, idę do kompa- zapisuje, siedzę na grządkach i odchwaszczam, podnoszę się idę do kompa- zapisuję to, co przemyślałam. I taka radosna twórczość odchodzi na okrągło, a zaległości w postach zaplanowanych, spiętrzają się i narastają  w postępie geometrycznym.

Potem nagle cały post wydaje mi się bezsensowny, zaczynam mieć obawy, że czytający moje słowa, opacznie je zrozumieją, że znowu zrobi się zadyma, że mnie oczernią jakieś wredy, bo nie zechce im się pomyśleć i przekręcą moje słowa…

Jedne ”wypociny” lecą w luft, inne z obawą wklejam. No, niestety nie potrafię poprzestać na bezpiecznych postach ogrodowych. To nie jest moja natura, by wszystko pokazywać i omawiać „ślicznie oraz apetycznie”.

Miłego dnia