Przez doliny i pagóry wiodła nas droga.

 

Zaliczenie pałacu w Sławikowie, jak pisałam, odbyło niejako „po drodze”, ponieważ głównym celem naszej wyprawy było przywiezienie motocykla z zimowego garażu. 

Do Raciborza jechaliśmy wzdłuż Odry, po prawej stronie wału przeciwpowodziowego. W pewnym momencie zobaczyliśmy taki widok.

Duże stado łabędzi żerowało na polu rzepaku.

Nie mogłam przepuścić takiej okazji. Ledwo samochód stanął, wyskoczyłam z niego w samej tylko bluzie, a wiało jak diabli i padał deszcz. Musiałam, po prostu musiałam, to sfilmować. I sfilmowałam, jednak film robiony w takich warunkach- trzęsłam się z zimna, ręce mi się od chłodu trzepały, a w dodatku przed nosem przejeżdżały samochody- nie mógł wyjść doskonale. Nie wiem, dlaczego ubzdurałam sobie, że łabędzie nas zobaczą, zaraz odlecą i muszę się spieszyć z filmowaniem.

 Bocian też się znalazł parę kilometrów dalej.

I kanał Ulga w Raciborzu.

W tamtą stronę pojechaliśmy dłuższą trasą przez ziemię raciborską, a potem skrajem Płaskowyżu Głubczyckiego. Ile razy jadę tamtędy, tyle razy nie potrafię się napatrzeć na piękno krajobrazu. Jedzie się drogą wśród pagórków i dolin, pofałdowanych w tak dziwny sposób, że można przypuszczać, iż jest to dzieło jakichś sił pozaziemskich, a to przecież tylko morena polodowcowa.  Od samego Raciborza, po Gogolin mija się ogromne wielohektarowe pola, tylko na tych morenach spotyka się pola mniejsze.

 Zdjęcia robiłam przez szybę  samochodu, w dodatku było deszczowo, toteż są niespecjalne, ale trochę pokazują teren, który mnie tak zachwyca.

 

 Taki widok jest częsty- drzewa na krawędzi ziemi. Dojeżdżasz i widzisz,  że obsadzona jest nimi droga, z którą teren znów się łagodnie obniża.

 

A jak już przejedzie się te zakręty, zakręciki, dolinki, pagóry i jary, 

 

otwiera się perspektywa ogromnych pól aż po horyzont.

 Ta przestrzeń jest zachwycająca- widzisz ogrom ziemi, a daleko wąziutki pasek drzew i zabudowań. Często, kiedy widzę takie piękno, myślę sobie, że Polska to kraj cudnych krajobrazów, zmiennych, nieprzewidywalnych dla kogoś w podróży po niej. Te ziemie na zachód od Raciborza, to miejsce, gdzie chciałabym mieszkać. 

W Krapkowicach przejeżdżaliśmy obok starego zamku.

Potem przez Odrę. Na zdjęciu widać (po prawej stronie) dopływ Odry Osobłogę.

Zaraz za mostem Gogolin,

A jak Gogolin, to Karolinka i Karliczek.

Za Gogolinem wjechaliśmy na drogę, która prowadziła już prosto do domu kolegi. Z prawej strony towarzyszyła nam Góra św. Anny.
 

Potem było tak, jak zazwyczaj jest podczas spotkania ze znajomymi. Nie ma co opisywać. Ważne, że fajnie spędziliśmy czas. Panowie załadowali motocykl na przyczepkę, dobrze go przymocowali i wyruszyliśmy w drogę do domu.

  Z powrotem jechaliśmy autostradą. 

A w domu trzeba było nacieszyć się motocyklem.