Rytm się czuje.

Rytm jest tak stary, jak długo istnieje ludzkość. U ludów pierwotnych rytm, uzyskiwany za pomocą walenia w bębny, miał wprowadzać wojowników w trans, amok. Miał powodować, że pozbawieni strachu, chwytali za broń i rozprawiali się z przeciwnikiem. Rytm towarzyszył głównie tańcom wojennym. Rytmiczne walenie w bębny lub inne instrumenty towarzyszyły również obrzędom mistycznym. Rytmiczne dźwięki miały wywołać siły magiczne, przepędzać duchy. Były modlitwą o deszcz, erotycznym uwodzeniem, wyrazem radości lub smutku czy wręcz żałoby. W Afryce nadal rytm spełnia tę rolę. Myślę, że w rezerwatach indiańskich również kultywuje się tańce wojenne.

 

Dla nas współczesnych, wychowanych w cywilizacji białych rytm spełnia, przede wszystkim z funkcję rozrywkową. „Dziś rytm rządzi muzyką, na 100 najlepiej sprzedających się płyt na rynku, 99 to muzyka rytmiczna. Przyczyna jest prosta: rytm wdziera się w naszą duszę niepostrzeżenie. Podprogowo. Wbrew naszej woli. Nawet nie wiemy, że się kołyszemy, gdy go słyszymy, nie zauważamy, że tupiemy nogą, gdzieś w dali leci muzyka, w jej rytm kiwamy głową”- twierdzi Z Hołdys, a on wie o czym mówi, wie najlepiej, bo przecież ma do czynienia z rytmem przez całe swe życie.

I dodaje: „...rytm to nie jest dźwięk perkusji, którą słyszycie- to wasze reakcje na ten dźwięk. Poczujecie go w środku, gdy zaistnieje. Mistycznie, nie?” 

Wykorzystałam tekst Z. Hołdysa:"Król rytmu", Newsweek, 7/2016, s. 37