Wielki i piękny- Hrad Helfštýn cz.1

 

Co roku, w Boże Ciało, tradycyjnie wybywamy z domu na jednodniową wycieczkę.

Tym razem postanowiliśmy zwiedzić zamek, położony na południe od Ostrawy.
Nie popełniłam takiego błędu, jak ostatnio, kiedy pojechaliśmy zwiedzić zamek w Ostrawie, a ja o nim ni chu, chu, nic nie wiedziałam. 

Przeleciałam Net i dowiedziałam się o  zamku Helfsztyn co następuje:

„Týn nad Bečvou to niewielka miejscowość we wschodnich Czechach, położona w dolinie rzeki Beczwy (Bečva), około 27 km w kierunku wschodnim od Ołomuńca. Główną atrakcją turystyczną jest tu usytuowany na malowniczym wzgórzu okazały średniowieczny zamek obronny (Hrad Helfštýn). Jest to jedna z największych tego typu budowli w całej Republice Czeskiej. Początki zamku sięgają drugiej połowy XIII wieku, kiedy to z inicjatywy śląskiego szlachcica Friduša z Linavy powstała tu pierwsza twierdza. W kolejnych wiekach zamek był wielokrotnie przebudowywany i rozbudowywany. Ostatecznie powstała tu potężna twierdza z 9 basztami której wysokie na 13 metrów mury obronne mały od 7 do 10 metrów grubości. Cały kompleks posiadał 5 dziedzińców, 6 bram oraz 3 fosy wewnętrzne. Tak ufortyfikowana warownia mimo wielokrotnych ataków nigdy nie została zdobyta. W 1620 roku po bitwie na Białej Górze (konflikt zbrojny pomiędzy siłami czeskich protestantów, a wojskami koalicyjnymi katolickich Habsburgów) zamek został skonfiskowany i przypadł w udziale kardynałowi Franzowi von Dietrichsteinowi. W skutek rozwoju artylerii w XVII wieku zamek utracił swoje znaczenie strategiczne. Spowodowało to przeniesienie całego arsenału do pobliskiego Ołomuńca co w konsekwencji oznaczało także opuszczenie przez oddziału murów warowni, która zaniedbana zaczęła popadać w ruinę. Pierwsze prace konserwatorskie przeprowadzone zostały dopiero w pierwszej dekadzie XX wieku. Obecnie w pełni odrestaurowana warownia udostępniona jest dla zwiedzających. W sezonie letnim w jej murach bardzo często organizowane są różnego rodzaju wystawy oraz imprezy.”

https://navtur.pl/place/show/469,zamek-helfsztyn

Zamek, wielki zamek, to jest to.  W tamtą stronę pojechaliśmy autostradą, by nie tracić czasu, a wróciliśmy lokalnymi drogami.

Za Ostrawą są tunele. Dosyć długie.

Jedzie się...

i jeszcze jedzie się...
 

aż na końcu...i w takim miejscu przechodzi się "na drugą stronę".

Jeszcze minuta- a potem...żadne tam anielskie pienia i błękity nieb ogromnych, tylko to

A potem to

 Po zjeździe z autostrady, dojeżdżamy do miasteczka Lipnik. Mijamy go, jedziemy kawałek porządną drogą, przez pola, do wsi Tyn nad Beczwą. A potem zaczyna się wiejski survival- jedzie się wąskimi uliczkami, rozkopanymi, bo jakieś remonty się odbywają, przez wieś do miejsca, kiedy wąska droga wchodzi w las.

Zadziwia mnie klimat czeskich wsi i miasteczek. Tu tak wygląda, jakby się nic na przestrzeni tych 20 lat od czasu wejścia Czech do unii nic nie zmieniło.  Wprawdzie przybywa autostrad i nowych, o nowoczesnym kształcie, domów, ale nadal Czechy wyglądają tak, jakby czas się zatrzymał  dla nich „w Układzie Warszawskim”. Chodzi mi „szatę zewnętrzną” kraju, bo nie znam ich życia codziennego, ale intuicyjnie czuję, że chciałabym tam mieszkać. Chociażby ze względu właśnie na ten spokój i prawie senność

Wracając do drogi na hrad- w lesie zalicza się parę serpentyn (brrrrrrr), a potem aleją, wśród bardzo starych drzew, wciąż w górę, dojeżdża się do niewielkiego parkingu. 

Zdjęcie alei zrobiłam podczas zjazdu do wsi. Piękny starodrzew dodaje uroku tej drodze.
 

W Czechach był normalny roboczy dzień- samochodów na parkingu niewiele, zwiedzający to głównie wycieczki szkolne. Takie coś lubię. Dzieciaki zwiedzały zamek grupami z przewodnikami i po przejściu rozchichotanej, rozgadanej grupki, robiło się luźno, spokojnie. Co mnie zdziwiło w tych wycieczkach? Ano na prawie 20 dzieciaków był tylko jeden opiekun, co jest nie do pomyślenia w polskich wycieczkach (1 opiekun na 10 uczniów). Młodzież w miarę spokojna, zorganizowana. Nie było bieganiny, pokrzykiwań, wrzasków przepychań i bójek. A takie zachowanie często widuję w polskich wycieczkach. No cóż.

Z parkingu do zamku trzeba przejść jeszcze z 200 metrów pod górę.

Na początku tej drogi znajdują się dwie tablice informacyjne- jedna przedstawia historię zamku, na drugiej jest zamieszczony harmonogram imprez, odbywających się tutaj.

Co ciekawe, informacje są tylko w języku czeskim. Nie ma angielskiego, czy niemieckiego. Szkoda, bo na pewno są tu turyści z zachodu.

Zaraz za tablicami stoi piękny, kuty drogowskaz z nazwą zamku.

  Zamek jest zbudowany na szczycie dużego pagórka. Idąc drogą do głównej jego bramy, możemy podziwiać mury obronne, wyniesione na dosyć stromych stokach. Wyobraźnia działa- widzę wspinających się wojów po odkrytym stoku i grad strzał lecących od murów.

Podoba mi się przyroda wokół murów. Bez udziwnień, bez jakichkolwiek nasadzeń typu rodendrony- wszystko utrzymane w surowym klimacie średniowiecznych wieków.

Powoli zbliżamy się do bramy głównej. Jeszcze tylko trzeba popatrzeć na plan zamku, który jest na kolejnej tablicy informacyjnej. Szkoda, że nie ma na nim legendy, opisującej poszczególne części zamku. 

Czuję jak coś pachnie nieziemsko- początek czerwca, a w Czechch lipy w pełnym rozkwicie. Ale to kraj, w którym wszystko dużo wcześniej rozkwita, wcześniej niż nawet u nas, na południu Polski. Zapach- dodatkowy wycieczkowy bonus

Parking pokazany jest na dole mapy po prawej stronie. Potem idzie się wzdłuż murów zamkowych i dochodzi do mostu na fosie i pierwszej bramy- dół lewy róg.

Ruiny pałacu renesansowego są pokazane na górze planu.

I na tej, ściągniętej z Internetu też nie ma opisu

 Można tradycyjnie nazwać: podzamcze, dolny zamek, górny zamek i chyba tak będę opisywała, chociaż ten górny zamek, to  raczej ruiny pałacu renesansowego, odrestaurowane na tyle, by móc bezpiecznie po nich się poruszać. Inne części zamku są pochodzenia średniowiecznego- mury, wieże, baszty. 

Dochodzimy do pierwszego mostu na fosie i pierwszej bramy.

Przed zamkiem znajduje się dosyć wysoka rzeźba ptaka. Chyba pawia. Zrobiona z metalu. O rzeźbach, jakie widzieliśmy podczas zwiedzania, napiszę w innym poście. 

Główna brama do zamku.

Z prawej strony bramy tablica informacyjna. Oczywiście tylko po czesku. Szkoda.

Widok na most od strony "podzamcza".

Bramę zamykają piękne, metalowe drzwi z artystycznymi okuciami.

 Wszystko zachowane zgodnie ze stylem średniowiecznym. Nawet małe drzwi w dużej bramie, którymi wpuszczano spóźnialskich po zamknięciu dużych.

Wchodzimy i znajdujemy się w obszarze między bramami. Z lewej strony mamy wysoki mur, z prawej mur, wieżę narożną, zabudowania, chyba zamieszkałe. Jednak wszystko utrzymane w cegle i kamieniu.

Idziemy dalej i znów jest most nad fosą, i kolejna brama.

 Było dosyć gorąca, ale mimo, iż byliśmy w murach, nie czuliśmy upału. Cień dawały drzewa, których między murami było sporo.

Stary herb nad drugą bramą. Tu się czuje miniony czas. Herb bardzo prosty, prymitywny z sentencją łacińską pod spodem.

W tej bramie znajdują się kasa biletowa, tablice informacyjne- oczywiście tylko po czesku😄😄😄 oraz herby właścicieli ( zamieszczone nad kasą).

 

Fajne te herby, ale mnie bardziej interesowało, kto był właścicielem zamku. Niektórzy z nich mieli posiadłości w miejscach, które też zwiedziliśmy. Na przykład ród z Kravar. Byliśmy, zwiedziliśmy, kiedyś tu pokażę zdjęcia i napiszę coś o pałacu oraz parku w Kravare. 

Patrząc na herby, zastanawiam się, jakimi drogami szło ich "komponowanie". Co na tych herbach jest ważne, jakie i czego są to symbole.

 Na przykład Ród z Prestejna- czarny byk w herbie- dlaczego tak? Poszukałam i mam odpowiedź TU

Ale nie czas na rozważania o herbach. Kupujemy bilety.

(niespodzianka- bilet w trzech językach)

Wychodzimy z bramy na podwórze (?), plac (?). Po prawej stronie znajdują się restauracja i bar. Nie fotografowałam, bo po co. Parasole, stoły drewniane, znane są wszystkim. Jednak warto wiedzieć, że jest na zamku miejsce, gdzie można coś zjeść, wypić i skorzystać z WC.
 

A za nami została druga brama.

 Zamek Helfsztyn jest rozległy, jest w nim sporo do zwiedzania, dlatego podzieliłam relację z tego, na kilka części.

c.d.n.