Gdzie nowoczesność splata się z historią- zamek Helfsztyn cz. 3

Przed nami ostatni duży obiekt do zwiedzania. To najstarsza część całego kompleksu, wielokrotnie przebudowywana. Ostatecznie, w XVIII wieku, obiekt popadł w ruinę, zaniedbany przez ówczesnego właściciela. Teraz prowadzi się w nim prace konserwatorskie. 

Plan zamku górnego- zdjęcie z Internetu
 

Widok na mury zamku z czwartego dziedzińca. Zastanowiła mnie ta wyblakła widoczna  "część' flagi czeskiej. Brakuje niebieskiego trójkąta. A może ja sobie wmówiłam, że to namalowana flaga, podczas gdy to 'malowidło" mogło zupełnie coś innego przedstawiać.
 

Idziemy przez mostek  nad fosą- tą z zielonym stawkiem i wchodzimy w bramę.
Stoimy  w przedsionku, z którego jest boczne wyjście na ścieżkę prowadzącą wokół murów obronnych.

Jeszcze jedna brama i jest następny dziedziniec. Jak przystało na porządny zamek warowny, jest i kolejna baszta.

Pałac renesansowy to ogromny budynek, w którym zachowało się pierwsze piętro z podłogami- nie wiem, czy to nie wysoki parter, bo okna są dosyć wysoko umieszczone w stosunku do powierzchni dziedzińca, wchodzi się po schodach, ale drugie (pierwsze?) już tych podłóg nie miało. 

Na dziedzińcu odbywają się różne imprezy kulturalne.

Weszliśmy głównym wejściem i po schodach (patrzysz w górę, a tam świetliście, obiecująco, lekko tajemniczo)

  dostaliśmy się na pierwsze piętro. Bezpiecznie, po normalnych, ceglanych podłogach, chodziliśmy sobie od sali do sali, podziwiając rzeźby.

Z jednej komnaty wyszliśmy na taras, z którego był obłędny widok, mimo lekkiego zamglenia krajobrazu (wyobrażam sobie, jaki jest ten widok po deszczu). 

 W salach mało gablot, żadnych wystawek. No może trochę info. po czesku w jednej z nich. Nie robiłam zdjęć, bo i tak niezbyt wiedziałam, o co chodzi. Mogłam się tylko domyślić, że była na nich omawiana historia pałacu oraz opisane artefakty, wykopane w trakcie prac archeologicznych oraz konserwacyjnych. Niedużo tego było, ale jest podobno więcej w małym muzeum, znajdującym się w pomieszczeniach przy czwartym dziedzińcu. Nie mam pojęcia, dlaczego tam nie zajrzeliśmy. Tak zacukaliśmy się w oglądaniu murów, widoków i rzeźb, że kompletnie nam to muzeum przeleciało bokiem. Chodziłam od komnaty do komnaty i patrzyłam przez duże okna na otaczające zamek krajobrazy. Imponujące widoki, imponujące przestrzenie. Oczy same leciały w dal.

Ale tu na tych zdjęciach sfotografowałam zieleń pchającą się do okien.  Bardziej podobały mi się one jako "ramy" widoku za nimi

Zrobiłam to zdjęcie, odwróciłam się, by iść dalej i zobaczyłam w oknie na drugiej stronie komnaty wieżę. Wygląda jakby na ścianie powieszono obraz.

Doszliśmy do ostatniej komnaty w skrzydle pałacu. Stąd widok na okolicę i na wieżę ze schodami

oraz na dziedziniec pałacowy z bramą, prowadzącą na dziedziniec czwarty. Imponujące są  mury, okalające pałac. Skutecznie chroniły go przed zdobyciem

 

Mieliśmy do wyboru- zejść na dół i na dziedziniec, albo pójść wyżej. Wybraliśmy to drugie ku mojej zgryzocie.

 

Wdrapałam się po krętych metalowych schodach na kolejne piętro, weszłam na ażurową platformę, okalającą „komnatę”, zabezpieczoną przeźroczystą barierą z pleksi i zrobiło mi się czarno przed oczami. Wysokość+przestrzeń i „niewidoczna bariera”- dopadł mnie taki paniczny strach, że o mało nie wyrżnęłam głową w jakąś kolumnę, chcąc jak najprędzej zejść z tego podestu. Jaskół, który zna moje stany lękowe, zapytał tylko, pro forma, czy nie mam ochoty wyjść wyżej na taras widokowy. O, takimi schodami (prawie jak winda do nieba)- zdjęcie zrobiłam siedząc na schodku, przed wejściem na podest w komnacie- jeszcze nie wiedziałam, jaka "atrakcja" mnie czeka.

Dziękuję, nie, nie miałam. Miałam za to paniczną chęć ucieczki z tego miejsca. Rzadko mi się to zdarza, ale akurat w tym miejscu stało się. Upał, lekkie zmęczenie, spadek cukru i odczucie, że jeszcze krok i lecę w przepaść- za dużo tego na raz.

Tam z boku stałam na takim wąskim podejście, obok barierka z pleksi i za nią ogromy dół. Dla mnie dół rozpaczy. Jakoś trafiłam na wyjście z tych barierek plastikowych, kompletnie odsłaniających cały widok na piętrową „studnię”, na bardziej bezpieczny grunt- tak mi się przynajmniej wydawało, bo metalowy podest nadal wisiał w powietrzu, ale bariery miał przynajmniej równie metalowe, solidne i nic nie było przez nie widać. 

 Pomijając moje lęki, te pomosty to świetna sprawa. Można po nich przejść przez wszystkie komnaty na drugim piętrze. W zasadzie zwiedzanie drugiego piętra, polegało na przejściu tymi podestami i ewentualne podziwianiu widoków na okolicę przez, odległe od podestu, okna.

 Widok z podestu na dół, na pierwsze piętro. Mniej więcej taki sam był za przeźroczystymi barierkami, ale  studnia była głębsza jeszcze o jedno piętro i sięgała do samej "piwnicy".

Tu widać podłogi na pierwszym piętrze oraz fragment jednej z komnat.

  Przy pracach konserwatorskich oraz  zabezpieczających pałac, zbudowano przeźroczysty dach nad komnatami. 

Jeżeli do całości dodamy renesansowe duże okna, jest w komnatach jasno, wręcz słonecznie, a światło podkreśla ciepły beżowy kolor cegły. Przez te wszystkie zabiegi, pałac nie robi wrażenia ponurego budynku i bardzo fajnie się po nim chodzi.

Więcej o pracach konserwatorskich tu:

https://www.whitemad.pl/zamek-helfsztyn-po-renowacji/

Warto przeczytać i zobaczyć wszystkie fotografie- bardzo interesujące rozwiązania w różnych częściach pałacu, do których my nie dotarliśmy.

Doszliśmy do głównej klatki schodowej, Jaskół poszedł pooglądać parę komnat w drugim skrzydle zamku, ja na niego czekałam na schodach, w całości metalowych aż do pierwszego piętra.

 Łuki na drzwiami, czy oknami to kompletny odlot architektoniczny. Zawsze wprawiają mnie w podziw. Owszem, odlane z betonu, w formie, nie są atrakcją, ale takie murowane z cegły lub kamieni... No jaką precyzję trzeba mieć w oku i rękach, jakie wyczucie, by takie coś tak dokładnie stworzyć. Tak, tak, wiem, obliczenia, może szalunki... niemniej piękne to jest i już.

Potem zeszliśmy na dziedziniec i przez bramy, mostek na ten podwórzec, gdzie stoi kuźnia. Zrobiliśmy sobie przerwę. Siedząc na ławeczce rozważaliśmy jeszcze raz, czy zaliczamy wieżę widokową, czy dajemy sobie spokój. Stwierdziliśmy, że gdyby powietrze było bardziej przejrzyste, to jakoś wydrapalibyśmy się na gorę- ja chyba patrząc cały czas w sufit. W ten sposób zaliczałam wszystkie schody w górę. Gorzej było by z zejściem. Padła decyzja- nie wchodzimy. Posiedzieliśmy jeszcze chwilę i spacerkiem poszliśmy w stronę wyjścia z zamku. Było wczesne popołudnie, gdzieś za nami zwiedzała pałac jeszcze tylko jedna wycieczka. Wszędzie panowała cisza i tylko w górze było słychać pisk pustułek, które urządzały loty pokazowe. 

Pustułki kojarzą mi się zawsze z letnią Legnicą. Tam, w wieży zamkowej, miały gniazda. Późnym popołudniem, kiedy kończyliśmy wykłady, one śmigały w górze, nad dziedzińcem i  charakterystycznie piszczały. A te na Hradzie Helfsztyn nagrałam.

 

Z czwartego dziedzińca schodziliśmy w dół tą sama trasą, którą przyszliśmy. 

Przeszliśmy przez dwie wąskie bramy, by potem zejść po schodkach i przez piękne kute, metalowe drzwiczki, wejść na teren między murami. Tam znajduje się zabytkowa studnia.

 Niestety, drzwiczki były zamknięte. No to przeszliśmy przez następną murowaną bramę i otworzył nam się widok na drugi dziedziniec. 

 Zrobiłam jeszcze takie zdjęciem ponieważ zaintrygowała mnie ta drewniana przybudówka w rogu między murami.

Widok tego przybytku sam nasuwa odpowiedź. Jednak w kontekście fragmentu o WC, zamieszczonego w przedostatnim poście, może lepiej nie ryzykować pewników. Nie chciałabym, by mi przypisywano, iż wszystko kojarzy mi się z WC, jak nie przymierzając  żołnierzowi w kawale, któremu wszystko kojarzy się z d....Bo i konotacje są bliskie.
Ponieważ i tak nie doszłabym do tego, co to za "orle gniazdo", pomaszerowałam za Jaskółem w dół, ku głównej bramie.

Przeszliśmy przez drugi dziedziniec. Spacerkiem dotarliśmy do pierwszej bramy

 i po ostatnim drewnianym moście wyszliśmy z zamku prosto w upał, którego podczas zwiedzania tak nie czuliśmy, jak na zewnątrz murów.

c.d.n.