Bocian, pan na zamku w Ujeździe.

Ujazd, niewielkie miasteczko  w opolskim, ze starym zamkiem biskupów.

Pojechaliśmy zobaczyć, co z tego zamku zostało. Sobota, senne letnie popołudnie. Miasteczko wyludnione, tylko, od czasu do czasu, jakiś samochód wolno przejeżdża ulicą.

 Zaparkowaliśmy przy straży pożarnej. Z tego miejsca widzieliśmy ruiny zamku jak na dłoni. Na skarpie przed kościołem plansze z historycznymi datami. W tym roku Ujazd obchodzi 800 lat swojego istnienia. 

Ruiny zamku bardzo zadbane, jeżeli można tak to nazwać. Obiekt czysty, ani jednego śmiecia. Wokół ruin „trasa zwiedzania”. Wzdłuż trasy ustawione tablice informacyjne- bardzo szczegółowe informacje o historii miasteczka oraz historii zamku. Zdecydowałam się, na pokazanie wszystkich tablic i wybranych zdjęć, zrobionych przeze mnie, zatem będą dwa posty o ruinach zamku w Ujeździe. Ponieważ poszliśmy (nieświadomi kierunku zwiedzania) niejako pod prąd, dlatego najpierw obeszliśmy go dookoła, a potem weszliśmy na dziedziniec (tu się zaczyna trasa zwiedzania). Ale historię zamku i wszystko, co z nim związane, postaram się pokazać po kolei, według porządku chronologicznego.

Tablice za szkłem, świecące słońce trochę się od niego odbijało, ale starałam się. by tekst był czytelny. Pierwszy raz spotkałam się z tak dobrym dostępem do informacji o obiekcie- na miejscu, bez szukania w źródłach, informacje na tablicach czytelne, wyczerpujące, ale nie zniechęcające nadmiernymi szczegółami. Tablice wzdłuż dróżki, dostępne, dobrze zabezpieczone i zadbane. Ruiny zabezpieczone barierkami, ścieżki wysypane żwirkiem, dosyć szerokie. Widać, że bardzo dba się o to miejsce.
 

Samo miasteczko położone jest poniżej zamku i kościoła- te na samej górze wzniesienia, stoją obok siebie. Kościół odnowiony, bardzo zadbany, ale architektonicznie nieciekawy. Ot taki, jaki wiele wszędzie. Nie robiłam zdjęć, bo mnie nie interesował, ale historię ma też sporą.

Teraz, po przebudowach średniowiecznego zamku, ruiny wyglądają zupełnie inaczej. Tutaj góruje fragment okna mansardowego. Widać resztki zdobień. A na samej górze ogromne bocianie gniazdo. Widać bocian poczuł się panem na zamku.

Aż się chciało wyjść tam wysoko i rozejrzeć się po okolicy- to musi być wspaniały widok. Pozazdrościłam bocianom.

Widok na współczesne miasteczko.

Zastanawiałam się, czy tę tablicę zamieścić, bo kogo może obchodzić, jacy biskupi rezydowali na zamku i w których latach. Ostatecznie, by zachować kolejność właścicieli zamku, zdjęcie wkleiłam. Poza tym, zamek długo nosił nazwę pałacu biskupiego, a miasto było pod ich zwierzchnictwem

 

Dalsze losy miasteczka i zamku wyglądały tak. Historia ciekawa, bo mówi o wojskach husyckich, które dotarły aż do Ujazdu. Miasteczko przechodziło z rąk do rąk, by w końcu stać się własnością Mikołaja Dłuhomila z Biedrawy

Tak wyglądał Ujazd w XVI wieku.

A to plan Ujazdu z XIX wieku. Pałac i kościół znajdują się na górze planu ( północna strona miasteczka).

W 1837 roku Ujazd stał się własnością rodu Hohenlohe- Infelginhen
 

Tak wyglądał zamek po przebudowie w XIX wieku

I jeszcze zdjęcia zamku w całej okazałości. Z tyłu widać wieże kościoła

 

A tak wyglądają współczesne ruiny tej strony zamku

Widok na stawy z tej strony pałacu. Gdyby ruszyć wyobraźnię, to zobaczylibyśmy  piękny, przypałacowy  ogród i zejście z niego na dół, na polną drogę wiodącą nad stawami.

Często tak robię, zamykam oczy i staram sobie wyobrazić, jak to wyglądało w dawnych latach, kiedy te pałace, zamki tętniły życiem.

Na zdjęciach i rycinach stok w stronę stawów, jest łagodny, w rzeczywistości jest on dosyć stromy i wysoki. Wokół ruin biegnie dróżka, wysypana żwirkiem, i nie ma żadnej roślinności, prócz trawy.

Tak wyglądają ruiny pałacu od strony parkingu.

 Za moimi plecami, na stoku, w dół, znajduje się miasteczko.

Za mną znajduje się również mur, który odgradza ruiny pałacu od miasteczka (pewnie postawiony, albo zachowany/odrestaurowany,  również ze względu na bezpieczeństwo). Za nim znajduje się uliczka i domy. Z przodu widok na stawy.

 c.d.n.