W domu, w ogrodzie i poza nimi.

Powoli zabieram do wymycia okien. Wprawdzie jeszcze przez nie słychać katarynkę i co nieco widać na zewnątrz, ale tak po prawdzie, to  należy im się już porządne mycie. No i pranie firan, tudzież zasłon konieczne. Te ostatnie spotkały się z pralką latem zeszłego roku, ale nie ma potrzeby, by je prać częściej, ponieważ robocik sprząta tak, że kurz nie siada (robocik nie zakurza jak zwykły odkurzacz, wielki plus dla niego)- dosłownie nie siada wysoko i na zasłony też nie.

Jaskół szykuje się do sezonu motocyklowego. Z tego powodu maszyna poszła w ruch- przyszyłam kolejną naszywkę na kamizelę motocyklową.

Motocykliści tak już mają, że ich „zbroje” muszą być zdobne w różne naszywki. Dobrze, że styl enfieldowy, to nie styl harleyowski, gdzie wielkie ćwieki na torbach, ozdobach siodeł, frędzle wszelakie (nawet zwisające z kierownicy), skóry nabijane, w te i we wte, ćwiekami itp. królują. 

"Odbiór roboty", oczywiście kamizelka nie jest nakładana na tego typu bluzę, a na "skórę" lub motocyklową kurtkę. No i fajnie naszywka wygląda:)

Przyszywałam tę naszywkę i zrobiło mi się nijako- też pojechałabym chętnie na zlot, ale boję się, że znów kręgosłup mi siądzie. No i ciągle pamiętam ten ból do- sorry- porzygania, kiedy po długiej jeździe kręgosłup strzelił.

I kiedy okazało się, że już z Jaskółem nie mogę jeździć na motocyklu, on wymyślił zwiedzanie zamków oraz pałaców. Spodobała mi się ta zamiana, jednak na zasadzie "nie masz kobieto wyjścia, a bywać poza domem chcesz i świat oglądać też lubisz". Nic nie jest w stanie zastąpić jazdy na motocyklu i już. A jak już to piszę o motocyklach, to powinnam wrócić do opisów naszych rajdów motocyklowych, na których sporo się działo.

Tak pięknie rozkwitły się hiacynty, które dostałam od Młodej. A pachną tak mocno, że w całym pokoju je czuć.

Zrobiło się ciepło na tyle, że można sporo czasu przesiadywać na polu (dworze, jak ktoś woli).

W sobotę mocno posunęły się ogrodowe prace. Młodzi sprzątali i palili sterty wyciętych tui, my z Jaskółem przycinaliśmy rajską jabłoń oraz leszczynę czerwoną. 

Tak wygląda uformowana korona naszej jabłoni rajskiej.

Jaskół trzymał drabinę, kiedy cięłam jabłoń, a ja trzymałam drabinę, kiedy on ciął leszczynę. Podczas wyciągania się, by dosięgnąć gałązkę, którą chciałam uciąć, pomyślałam sobie, że gdybym przecięła parę takich jabłonek, miałabym giętkość gimnastyczki sportowej.

Oprócz tego grabienie, wyrywanie chwastów, sadzenie, przesadzanie.

I z zachwytem zauważyłam, że po takiej gimnastyce ogrodowej zaczynają mi spodnie z d…. spadać, a zamki w bluzach luźniej się zapinać. Ciekawa jestem, o ile centymetrów będę musiała zwęzić jeansy pod koniec wiosny. I w ramionach też jakby mniej mnie było. To chyba rezultat przycinania i grabienia, a ciągłe schylanie się ujmuje centymetrów w dolnych partiach.

W krzewach obok domu, gniazda wiją drozdy. Codziennie widzę je, dokarmiające się przed tarasami. Jeden z nich.

Kosy zrobiły gniazda w dwóch stertach gałęzi, które leżą na trawniku przed domem i były pierwsze w kolejce do sprzątnięcia. No to ZONK, teraz musimy czekać ze sprzątaniem tych gałęzi, aż smarki zostaną wyrzucone z gniazd, czyli około miesiąca. 

Śnieżyce powoli przekwitają. W tym roku pojawiło się ich sporo w różnych miejscach. Na razie są to pojedyncze rośliny, ale jak się rozrosną, to stworzą całe łany.

Rozkwitł następny ciemiernikowy roczniak- biały. Jeszcze lichutkie te rośliny, pojedyncze kwiatki. Mam nadzieję, że w następnych latach porządnie się rozrosną.

Wczoraj zrobiłyśmy z Bezą inaugurację spacerową. Poszłyśmy między sady. Ale sady wycięto, wszystkie wycięto i teraz trzeba zmienić nazwę tej trasy spacerowej- może między pola, albo miedzami, albo… samo się nazwie pewnie. 

Tu był sad.

I tu też był sad.

Sady ciągnęły się aż po ten zagajnik w dali. Od dwóch lat ogrodnik je sukcesywnie likwidował. W tym roku, w lutym, wyciął ostatnie.- pozostały orne pola. No cóż, polityka państwa przyniosła właśnie takie skutki- nie opłaca się uprawiać jabłoni. A pamiętam, kiedy 20 lat temu posadzono pierwsze drzewka i potem sadzono je i sadzono, aż zajęły ogromny kawał roli. Sady ogrodzono- dzisiaj pozostały tylko płoty oraz ponownie ogromne połacie pól.

 Znów widać staw, do którego kiedyś można było zejść z pagórka. Teraz teren ogrodzony, staw widać, ale zejść już tam nie można.

Kiedy tak stałam i patrzyłam na ten, według mnie, ponury krajobraz po sadach, usłyszałam, że leci on. Samotny, biały łabędź.

Oznaki wiosny też sfotografowałam. 

Jasnota purpurowa nabiera kolorów.

Pszczół na wierzbie było bardzo dużo, a dzisiaj rano, w ogrodzie, "obuczał" mnie wielki trzmiel. 

Pierwszy mlecz (mniszek lekarski). Na razie jeden, a potem miedze zażółcą się całymi łanami tej rośliny.

 Spacer niezbyt wesoły- zrobiło się pusto, pola zaoranie, drzewek jabłoni nie ma. Odsłoniły się wspaniałe przestrzenie sprzed ery sadów, jednak nie potrafię się nimi jeszcze cieszyć. 

Kiedy piszę ten post, mam żal w duszy. Na dodatek sąsiedzi wycięli starą gruszę, która tak wrosła w krajobraz, że teraz, kiedy zrobiło się w tym miejscu pusto, automatycznie nasuwa mi się jej obraz. Stara była, wiatr złamał jej konar, zagrażała.

Dzisiaj znów ciepło, ale popadał lekki deszcz, taki wiosenny, ciepły. Zaraz wszystko się mocniej zazieleni.