Podtrzymujemy tradycję.

Nie chcę ani o zbożu ukraińskim, ani o głupiej polityce pisowskiej, ani o komuniach, co to paniezastawsięapostawsię, ani o kościółkowych tudzież innych nonsensach.

Szukam spokoju, mam też dużo do pokazania z naszych spacerów oraz wypraw. I nieważne, że czeskie, słowackie czy też  polskie przaśne, tutejsze, my to lubimy, a różnych widoczków, momentów sytuacji przyrodniczych jest tyle, że trudno nadążyć z ich rejestrowaniem oraz przekazem.

Od paru lat budujemy tradycję zaglądania nad Zalew Goczałkowicki, na wiosnę i jesienią.

Ostatnia niedziela marca- pogoda nieszczególna, wieje straszliwy wiatr, ale cudnie świeci słońce. Trzeba „futro” przewietrzyć po zimowym zastoju, czyli jedziemy nad zalew. Ładujemy Bezę do samochodu- czuje, że będzie wycieczka, piszczy i chodzi po całym tylnym siedzeniu. uspokaja się, kiedy wyjeżdżamy na główna ulicę. Potem siedzi cicho i patrzy przez okno. Dojazd do miejsca, gdzie parkujemy, trwa 20 minut.

Beza wniebowzięta jazdą, wyskoczyła z samochodu i od razu zaczęła obwąchiwanie terenu. 

 Z parkingu do wału trzeba przejść kawałek leśną drogą. 

 Las jeszcze uśpiony, tylko pojedynczy ptak pośpiewuje w koronach drzew. Bohater, bo te gną się w podmuchach mocnego wiatru i stwarzają zagrożenie dla takich ptaszorków. No, ale one przyzwyczajone i radzą sobie. Denerwuje mnie ten huk w koronach. Mam wrażenie, że zaraz jakiś czub sosny spadnie nam na głowy. 

Przy drodze. Wśród traw kwitną kępki podbiałów. I to na razie jedyne kwiaty, jakie widzimy. A nie, jeszcze kwitnie forsycja przy przepompowni.

Wychodzimy na wał.

Przed nami zalew. Wody trochę przybyło od zeszłego lata, jednak ciągle jest jej mało. Ludzi zero, tylko paru wędkarzy tkwi na brzegu, ale oni to takie bardziej posążki nabrzeżne. Siedząc nieruchomo, wpatrzeni w spławik, w ogóle nie reagują na otoczenie. 

Byli nad wodą z lewej strony wału, my poszliśmy w prawo. 

Beza, kiedy nie ma w pobliżu ludzi, chodzi bez smyczy. Nie oddala się, pilnuje nas, ale jest zadowolona z takiej wolności. I oczywiście korzysta z niej w pełni. Zanim się spostrzegliśmy, zeszła do połowy wału, a potem galopem wróciła na górę.
 

Zaskoczyła mnie cisza na wodzie. Powierzchnia mocno zmarszczona podmuchami wiatru. Raz ciemnoniebieska innym razem skrząca się srebrzyście.

Brzeg szary, na nim zeschnięta trawa, sitowie i sypiące się pałki wodne. 

 

Taki śliczny zakątek wodny z zieleniejącymi wierzbami w tle.

Mało ptactwa- trochę krzyżówek, parę perkozów, a po drugiej stronie wody, para łabędzi. Ani jednej czapli, żadnej, ani tej siwej, ani tej białej. 

Łabędzie spały, kołysząc się na wodzie. Byliśmy dosyć daleko, dlatego nie czuły się zagrożone. Wyglądały jak dwie ogromne cukrowe bezy.

Ogólnie było spokojnie, sennie nic się nie działo. Na wale wiatr chciał urwać nam głowy, zimno trochę rekompensowało słońce, które cały czas świeciło, choć chmury również były. Tworzyły przedziwne formacje na bardzo błękitnym niebie.

 

W lesie, który rośnie wzdłuż wału- nie ma liści, nagie gałęzie poruszane wiatrem, skrzypią, trzeszczą i wydają piskliwe tony. Poza tym jakiś dziwny zastój. Tam też nie widać ptaków.  

Przy wale w wodzie zaczyna się rozrastać wierzba. W innym miejscu zalewu, gdzie chodziliśmy na spacery, tak bardzo się rozrosła, że z wału nie widać wody. Cały teren jest objęty programem Natura 2000, dlatego łozy nie wolno wycinać. Akurat kwitła, a na kwiatach było sporo pszczół, mimo silnego wiatru. Całymi kępami rośnie łoza z żeńskim kwiatostanem i obok rosną kępy z męskim kwiatostanem.

A wśród nich krzak kaliny z zeszłorocznymi owocami. Piękny czerwony akcent w tej beżowo-szarej scenerii. Po prostu jest się czym zachwycać

 Natura sama tworzy i daje nam do obejrzenia takie dzieła. Zestawienie korzenia z kwitnącym podbiałem, na tle falującej niebieskiej wody, jest niesamowite.

Dosyć daleko od nas, wśród zeschniętych traw, buszowała wrona siwa. Podskakiwała, coś dziobała, potem zeszła na nasyp. Udało się mi zrobić  jedno zdjęcie wyraźniejsze..

 

 Widok na zalew, uwielbiam takie przestrzenie wodne i te lasy na dalekich brzegach.

I jeszcze widok na zaporę w Goczałkowicach

Beza ma już 10 lat i długie spacery zaczynają ją męczyć. 

 Nasze kolana i kręgosłupy też zaczęły odmawiać nam posłuszeństwa. Czasem wkurza mnie taka sytuacja. Chciało by się jeszcze iść i iść, a tu mdłe ciało nie pozwala- dusza się rwie, a "opakowanie" się buntuje.

Wracamy, tradycja (jakkolwiek by to dziwnie brzmiało) została utrwalona. Nie wiem, czy zauważyliście- ostatnio sowo "tradycja", przyjęło ujemny wydźwięk. Aż strach się bać, by go użyć, a tym bardziej przyznać się, że kultywuje się jakąś tradycję, a już, nie daj boże, świąteczną. Zaraz zakraczą wrony i gawrony.