Ależ on miał powodzenie- Hukvaldy cz. 6

 

Wzgórze, na którym obecnie znajdują się ruiny grodu, nie jest wysokie. Mierzy zaledwie 481 n.p.m., ale jego stoki są bardzo strome. Zapewne takie położenie umożliwiało mieszkańcom grodu skuteczną jego obronę. Tym bardziej, ze początkowo stoki wzgórza nie były zalesione. 

 

Makieta najstarszego grodu

 

Zbudowanie pierwszej osady na wzgórzu datuje się w czasach prehistorycznych. Świadczą o tym archeologiczne artefakty, które uzyskano podczas wykopalisk. Osada powstała już w epoce żelaza, następnie rozwijała się w epoce brązu. Podczas wykopalisk znaleziono sporo monet z czasów cesarstwa rzymskiego, co świadczy o tym, że na teren osady przybywali kupcy z południa. Zresztą położenie wzgórza hukwaldzkiego na skraju Bramy Morawskiej, stwarzało dogodne warunki, by zbudować osadę zaraz przy szlaku handlowym południe- północ Europy. Historycy, na podstawie wykopalisk, twierdzą, że osada kilkakrotnie się wyludniała, by w następnych okresach zaludniać się ponownie.

Nazwa Hukvaldy pochodzi od nazwiska rodu książęcego Hückeswagen, 

którego członek Arnold, miał rozległe włości w Nadrenii nad rzeką Wupper,

niedaleko dzisiejszego Düsseldorfu, a jego siedzibą rodową był zamek 

Hückeswagen. Za zasługi, od króla czeskiego, otrzymał ziemie na północny

- zachód od Bramy Morawskiej z siedzibą w  Starým Jičínie.

W latach 70. lub 80. XIII wieku, wnuk Arnolda, Jindřich, na wzgórzu, 

w miejsce starej osady, wybudował gród, który nazwał od nazwiska rodowego- Hukvaldy. Ustanowił go też nowym zamkiem rodzinnym.

Na początku XIV wieku gród przeszedł w ręce biskupów ołomunieckich, ale ich zła sytuacja finansowa spowodowała, że zamek wpadł w ręce kanoników ołomunieckich. 

 

W 1623 r. gród zaatakowali Wołosi, a także polscy Kozacy. Choć załoga 

zamkowa posiadała sprzęt niskiej jakości, zamek zdołał się obronić. 

Biskup tak bardzo zaufał potędze zamku, że w 1639 roku umieścił tu 

ołomuniecki skarbiec kościelny z księgami majątkowymi i zastawnymi. 

Właściciel sąsiedniego dworu frydeckiego, hrabia z Oppersdorfu ukrył 

w Hukvaldach wyposażenie frydeckiego zamku, na zamku ukryło się także

wielu innych szlachciców.

Długo by wymieniać, do kogo należał gród od XIV do XVII  wieku. Dość, że przechodził on z rąk do rąk (przeważnie w wyniku walk], a jego właściciele cieszyli się nim tylko po kilka lat.

Zamek Hukvaldy miał wielkie powodzenie i wielu chciało go mieć.

 Rok 1864

Tłukli się o zamek jak te wojska w dowcipie, które to walczyły w wielkim 

lesie- raz jedni zwyciężali i wyganiali wroga z lasu, raz drudzy zwyciężali 

i wyganiali wroga z lasu, a potem przyszedł gajowy i wszystkich 

przepędził.

Ostatecznie w roli gajowego wystąpili tutaj Szwedzi. Zamku wprawdzie 

nie zajęli, ale spowodowali, że dotychczasowi amatorzy walk o atrakcyjny hrad zjednoczyli  się w walce przeciwko nim. Atak szwedzki z 1643 roku został odparty

W ciągu niecałych 300 lat zamek miał 11 właścicieli. Ostatecznie wrócił 

w posiadanie biskupów ołomunieckich 

Od początku XVIII wieku zamek był jedynie centrum administracyjnym 

majątku, na stałe mieszkali tu tylko namiestnik, burgrabia, emerytowany 

pisarz i jego rodzina. W 1760 wszystkie urzędy (z wyjątkiem archiwum 

i rejestru) przeniesiono do nowo wybudowanego budynku na zamku 

dolnym.

Forteczny charakter zamku przyczynił się do tego, że na zamku urządzono

więzienie. Przetrzymywano tu nie tylko winnych pospolitych przestępstw, 

najpóźniej w XVI wieku na zamku Hukvald utworzono więzienie dla 

nieposłusznych księży diecezji ołomunieckiej. Główną przyczyną uwięzienia

w tym czasie była apostazja księży od wiary katolickiej i występki  

o moralnym charakterze.

Pierwsza wzmianka o więzieniu pochodzi z 1559 r., kiedy to biskup Marek 

Khuen nakazał urzędnikowi hukwaldzkiemu umieścić księdza Prokopa 

w więzieniu „w miejscu, w którym przetrzymywano więźniów”. 

Hukvaldy miały służyć jako więzienie dla księży, gdyż były najsilniejszym 

z zamków biskupich, co potwierdził rozkaz biskupi z 1561 roku, aby 

w Hukwaldach więzić księdza Łukasza, gdyż są one lepiej zabezpieczone 

niż zamek w Kroměřížu.

Być może najsłynniejszym więźniem Hukvaldu był kanonik ołomuniecki 

Jan Filopon Dambrowski. Głównie „zasłynął” z otrucia kilku biskupów 

ołomunieckich. Na zamku przebywał w latach 1585-1587. 

Więzienie pełniło swoją funkcję jeszcze w pierwszej połowie XVIII wieku, 

jego upadek wiąże się z przeniesieniem aparatu urzędowego na zamek 

Hukvald w drugiej połowie XVIII wieku. Więzienie księdza przeniesiono 

wówczas do zamku innego biskupa – Mírova.

 Rok 1900

Pod koniec XIX wieku podjęto się ratowania zamku, ponieważ słabo chroniony kompleks stał się źródłem taniego materiału budowlanego- systematycznie kradziono cegły i kamień z murów oraz budynków.

Podczas remontu uzupełniono luki i pęknięcia w murach, zabezpieczono korony murów przed działaniem deszczu. Dokładnie odrestaurowano kaplicę św. Andrzeja. Potem remontowania zamku zaprzestano.

Prace remontowe wznowiono w latach 70. XX wieku i trwają do dziś. Obecnie obiekt remontuje Muzeum Beskidzkie we Frydku-Mistku.

Rok 1906

 

Rok 1923

Źródła:

https://www.hradhukvaldy.eu/hrad-hukvaldy/historie-hradu/

https://www.hradhukvaldy.eu/hrad-hukvaldy/polsky-jazyk/