A tymczasem: -Zawiyrej dźwiyrze, bo mi ciasto spadnie

Moja babcia Emilia (mama taty, mamy mojej matki nie poznałam, bo zmarła tragicznie przed moimi urodzinami), smażyła wspaniałe pączki. Każdy pączek był nadziany śliwkowymi powidłami, był puszysty, miał chrupiącą skórkę i wokół biały paseczek. Przy smażeniu pączków babcia stosowała reżim kuchenny. Kiedy ciasto rosło, w postawionej na stole kuchennym  miednicy pod czystą ściereczką, nikt nie mógł pałętać się po kuchni, ani wyjść, ani wejść do niej, bo od razu babcia groźnie warczała:

- Zawiyrej dźwiyrzy, bo mi ciasto spadnie.

A jak mimo ostrzeżenia pchaliśmy się w te lub we w te na siłę, to było:

- Sapraporta, sakramyncki kluki wynocha mi stąd!!- I ściera szła w ruch. Pilnowała ostro, by ciasto świetnie wyrosło i chyba to był właśnie ten etap pieczenia, w którym decydowało się być, albo nie być wspaniałego ciasta drożdżowego. Pączki smażyła w roztopionym smalcu wieprzowym (wersja super lux) albo w oleju rzepakowym (wersja super), albo w Ceresie (wersja ekonomiczna). Każdy pączek przewracała „szpilką” do krupnioków (kto nie wie, to mówię- taki patyczek łamany na kilka części i taką częścią przebijało się jelito z kaszą, by nie wypłynęła z niego). Całe pączkowe misterium odchodziło wtedy.

Oprócz pączków, babcia piekła drożdżowe buchty i super strudel (ale to już nie drożdżówka). Z tamtych czasów zostało we mnie przekonanie, że pieczenie drożdżówki jest bardzo trudne.

Jakby na potwierdzenie tego, do tej pory, niestety, nie dane mi było upiec udane ciasto drożdżowe. Dwa razy wyszły zakalce i powiedziałam sobie- drożdżowe? Never!

Ale ze mną, jak z tą żabą, jeżeli chodzi o takie np. kulinarne rzeczy (w życiowych jak raz zadecyduję, to jestem raczej konsekwentna)- żaba stała przed kałużą i zarzekała się: „Do wody? Ja mam wskoczyć? Do takiej wody? Nigdy”, po czym chlup i już się w kałuży moczyła.

No i wskoczyłam w ciasto drożdżowe. Ale tym razem miałam kulinarnego przewodnika, który pilnował każdego etapu tworzenia. Moja córa od dawna piecze chleby. Namawiała mnie do tego wielokrotnie, a ja nie i nie. W końcu stwierdziła, że mnie nauczy, no i nauczyła. Efekt na razie jest taki sobie. Są bułki, pachnie w domu nieziemsko, ale kształt bułek pozostawia trochę do życzenia. Za to smak…no naprawdę to są prawdziwe wodne bułki pszenne. 

Nie prowadzę bloga kulinarnego, dlatego zdjęcia z całego procesu pieczenia są zwyczajne, robione w normalnej, nie przestylizowanej kuchni.  

 I tak- uwaga będę się teraz mądrzyła, kto umie piec drożdżowe ciasto niech weźmie na wstrzymanie, a najlepiej niech ominie cały ten fragment- do garnka wlewamy mleko (w przepisie jest woda), kruszymy drożdże, dajemy łychę lub dwie cukru- w przepisie nie ma cukru, jednak ponoć drożdże lepiej rosną w jego towarzystwie. Wszystko mocno mieszamy.

Lekko nagrzewamy wszystkie palniki, by piec był ciepły i je wyłączamy. Jest to chyba najlepszy sposób, by drożdże mogły wyrosnąć w cieple ( wszystkie ścianki garnka są równo nagrzewane). Można oczywiście postawić koło kaloryfera, ale mnie właśnie się dlatego nie udawało ciasto, bo drożdże miały jednak zimno. Garnek stawiamy między palniki i przykrywamy ściereczką, dajemy drożdżom szansę na wyrośnięcie tak około 10-15 minut.

Przygotowujemy mąkę, sól, olej  no i mikser.

Na wyrośniętych drożdżach powinna pojawić się piana. Jeśli się nie pojawi, możemy cały proces z drożdżami zacząć od nowa. U mnie się pojawiła😀
 

Wlewamy zaczyn do misy miksera, wsypujemy połowę mąki i zaczynamy miksować- mikser planetarny ma iść na najniższych obrotach.Moje dziecię nie bawi się  w wyrabianie ciasta mikserem. Wszystko robi ręcznie. No cóż, widać ja jestem ta wygodnicka. 

Po kilku minutach miksowania, wsypujemy drugą część mąki, dajemy sól i wlewamy olej, miksujemy tak długo, aż ciasto będzie jednolicie gładkie. No i tu trzeba kontrolować gęstość ciasta. Jeżeli jest lejące, to dodajemy trochę mąki, ale zbyt dużo mąki powoduje, że ciasto po upieczeniu będzie twarde.

Po zmiksowaniu misa z ciastem znowu ląduje na nagrzanej płycie pieca  (powtarzamy historię z nagrzewaniem palnikami).

Przykrywamy ją ściereczką i zostawiamy ciasto do wyrośnięcia. No i mamy ten najważniejszy moment- nie wolno dopuścić do schłodzenia rosnącego ciasta, bo klapnie. Lepiej jak dłużej je zostawimy niż z niecierpliwością będziemy zaglądać "czy już". Jaki to czas? Mniej więcej około 45 minut do godziny.

No i pięknie wyrosło. Wyjmujemy ciasto na stolnicę, formujemy wałek, dzielimy na tyle części, ile chcemy mieć bułeczek. Formujemy bułeczki, kładziemy je na blachę wyłożoną papierem do pieczenia. Górę bułek zwilża się wodą i nacina nożem. Podobno bułki powinny leżeć nacięciem do dołu podczas dalszego wyrastania. Przykrywamy bułki, leżące na blasze, ściereczką i pozwalamy im dalej rosnąć. Dajemy im na to tak około 40 minut. Potem odwracamy je nacięciem do góry. Nagrzewamy piekarnik do 200 stopni, bez termoobiegu, grzałka górna i dolna, wkładamy blachę z bułkami do piekarnika i pieczemy około 20 minut. W tym czasie lepiej piekarnika nie otwierać i znów lepiej im dać więcej czasu na pieczenie, niż wyjąć niedopieczone.

Przepis na bułki kajzerki  (9 sztuk)

- 400 g mąki pszennej  (do bułek stosować najlepiej typ 650, albo o większej liczbie),

- 240 ml wody ( ja dałam mleko),

- 20 g świeżych drożdży,

- płaska łyżeczka soli,

- 25 ml oleju (dałam dwie duże łyżki),

- dałam 2 duże łyżki cukru- w przepisie ich nie ma, ale drożdże lepiej rosną z cukrem, a w smaku bułek w ogóle go nie czuć,

- opcjonalnie sezam lub mak do posypania.

Takie wyszły moje pierwsze bułki drożdżowe. Hmmmmm...ale jestem dumna mimo ich plackowatego wyglądu.
 

Na co teraz zwrócić uwagę? Mąka jednak musi być grubiej mielona. Ja piekłam z mąki typu 500, a do pieczenia pieczywa używa się mąki typu 2000. Im grubiej mielona mąka, tym ciasto bardziej zwarte. I to było widać po moich bułkach- ciasto trochę się rozlało na blasze, a jak wyrosło, to bułki połączyły się bokami.

Niby takie placki płaskie, a w środku pięknie upieczone bez zakalca.

No nic to, trening czyni mistrza, następne bułki, mam nadzieję, będą bardziej udane, bo już opuścił mnie ten opór porzeciwdrożdżówkowy.