Jak to jedziesz "w świat" i nie wiesz, gdzie wylądujesz.

W niedzielę zaliczyliśmy pierwszy upał (+27 w słońcu, na niebie ani jednej chmurki) i kolejną wyprawę samochodową z Bezą.

Postanowiliśmy pojechać do Czech w, zdaniem Jaskóła, urocze miejsce. On wybrał, on rozpoznał i on mnie i Bezę tam zawiózł.

Wybrał docelowo piękne miejsce, ale okazało się, że nie ma tam możliwości spacerowania z psem. No i co było zrobić dalej w takim pięknym dniu? Nie chciało nam się wracać do domu, dlatego kombinowaliśmy, w które miejsce jeszcze pojechać. 

Jechaliśmy "Gdzieś", a dojechaliśmy "Tam", kompletnie jak w czeskim (nomen omen) filmie

Padło na pałac w Petrovicach- takim rzutem na taśmę, bo wiedzieliśmy, że jest tam jakiś hotel, a z kolei nie wiedzieliśmy, czy można wejść na teren z psem.

Pałac w Petrovicach leży trochę na uboczu, ale to jest właśnie jego atutem. Ludzi prawie wcale, samochodów na parkingu kilka. Rowerzystów trochę i to wszystko. Cisza, spokój, ptaki śpiewają.

 Przyznam, że o tym pałacu kompletnie nic nie wiedziałam, żadnej historii, żadnych ciekawostek, nie miałam pojęcia, jak on wygląda. 

Dopiero w domu szukałam w Necie o nim informacji. A szkoda, bo pewnie dokładniej obeszlibyśmy park, więcej zobaczyli, zrobiłabym więcej zdjęć. No i moje podejście było by inne, a tak to weszłam na teren parku na zasadzie  "a co mi tam, zobaczę kolejny pałac". A tam, w tym pałacu ponoć wiele się dzieje, właściciele zrobili z niego ni tylko hotel, ale prężne miejsce kulturalne, doceniają i zapraszają wielu artystów, pisarzy itp.

 

„Miejscowość Petrowice leżąca koło Karwiny – znalazła się w granicach Czechosłowacji w 1920 roku jako Petrovice. W latach 1938-1939 w granicach Polski (Zaolzie). W czasie kampanii wrześniowej zajęta przez wojska niemieckie i włączony do III Rzeszy. Wieś została wyzwolona przez Armię Czerwoną w 1945 roku i ponownie wróciła w granice Czechosłowacji. W 1952 połączono ją z Marklowicami Dolnymi, Pierstną i Zawadą i przemianowano na Piotrowice koło Karwiny.

Petrowicki Zamek w 1796 roku kupił członek starego śląskiego rodu rycerz Wojciech Gussnar z Komornej, od hrabiego Jana Larischa. W środku angielskiego eleganckiego parku wybudował gustowny dwuskrzydłowy zamek w stylu empire. W 1879 roku Gussnarowie sprzedali go z powrotem hrabiom Larischom a w ciągu czterech lat zamek stał się siedzibą Jerzego i Marie Louise Larisch -Mönich, których los na trwałe został zapisany w dziejach Monarchii Austriackiej. 

 

Baronowa Marie Louise z Wallersee była ulubiona siostrzenicą cesarzowej Elżbiety – zwanej Sissi. To ona przedstawiła Marię na wiedeńskim dworze i wkrótce poślubiła hrabiego Jerzego Larisch- Mönicha – bratanka hrabiego Jana Larischa, właściciela majątku w Karwinie. 

 

Maria Luiza Larisch- Monich.

Młoda para obrała za swoją siedzibę właśnie Zamek w Piersnej. Wtedy opisywany był on przez Marie jako “ Miły i przytulny zameczek przypominający pudełko z biżuterią .“ Młoda para mieszkała na Zameczku zaledwie cztery lata. Marie Luisa utrzymywała podczas małżeństwa stały kontakt ze swoim kuzynem arcyksięciem Rudolfem Habsburgiem – następcą tronu. Dopiero w styczniu 1889 roku, kiedy wraz ze swoją kochanką popełnił on samobójstwo w tajemniczych okolicznościach w zamku Mayerling koło Wiednia, została ujawniona jej rola swatki, jaką w całej tragedii miała. Następnie była wydalona z dworu wiedeńskiego a w 1896 roku rozwiodła się z Jerzym i udała do Bawarii. W 1893 roku zamek przeszedł na własność hrabiów Larischów z pobliskiej Karwiny. Podczas podziału gruntów w 1927 roku, a po rekonstrukcji znajdowała się na pierwszym piętrze czeska szkoła podstawowa. 

 

Podczas II wojny światowej zamek był wykorzystywany jako obóz internowania dla Polaków ze Śląska, i jako magazyn amunicji. W 1947 roku nabyli zamek Stepan i Marta Wnuk a po ich śmierci stał się własnością Narodowego Komitetu w Karwinie. Od 1985 roku był własnością spółdzielni Jedność w Czeskim Cieszynie, która prowadziła tutaj restaurację i hotel. W roku 1999 budynek zamku został zwrócony spadkobiercom prawnym. 

 

Zdjęcie z Internetu

W październiku 2012 roku ten piękny zamek wraz z parkiem kupiła firma TRESTLES s.a., został wyremontowany i odnowiony. Dziś zameczek służy jako hotel i restauracja oferuje możliwość korzystania z sal zamkowych i organizacji różnego rodzaju imprez. Jest to obiekt warty zwiedzenia, położony w pobliżu większego miasta czeskiego Karwiny, oraz blisko granicy z Polską położony trochę na peryferiach, widoczny po zjechaniu z głównej drogi prowadzącej do Karwiny a w drugim kierunku do Ostrawy.”

 Pałac jak pałac, trochę mnie rozczarował, ogromna bryła w stylu empire bez spektakularnych ozdób, w sumie nieciekawa.

Za to park, założony na pagórkach, przecinanych jarami, śliczny. Widać, że właściciele dbają o to, by otoczenie pałacu było interesujące.W Parku SPA, wkomponowane w stok, położone nad stawem, rzeźby różnych autorów. 

Kto wykonała te rzeźby, nie wiem, bo nie podchodziliśmy do nich.

Natomiast tę rzeźbę wykonała  Aleksandra Koláčkova. 

Dzieł Alexandry Koláčkovej nie można znaleźć w galeriach i muzeach. 

Ich cel jest inny: ożywić i odświeżyć przestrzeń, w której na co dzień się poruszamy

 i w której możemy spotkać się z dziełami sztuki, bez konieczności szukania wystaw 

instytucjonalnych. Podobnie jak w przyrodzie, nic w sztuce nie rośnie samo, lecz potrzebuje 

własnych zasobów, aby mieć z czego czerpać i później samodzielnie się rozwijać. 

Alexandra Koláčková stopniowo osiągnęła monumentalny wyraz. Po dziesięciu latach pracy

 w pracowni ceramicznej jej pierwsze zlecenie zewnętrzne na architekturę wskazało dalsze

 możliwości rozwoju i tej szansy nie przepuściła.

Prace Alexandry Koláčkovej noszą wyraźnie rozpoznawalny podpis autora: przeważnie okrągłe

 kształty, kontrastujące, jaskrawo nasycone kolory i niezwykłe wymiary. 

Alexandra Koláčková charakteryzuje się niezłomną wolą i uporem. Kiedy trzydzieści lat temu

 zaczęła zajmować się ceramiką, z pewnością nie miała pojęcia, że ​​pewnego dnia jej rzeźby

 zostaną zaprezentowane obok dzieł znanych czeskich artystów. Ale najważniejsze jest to, 

że zainteresowanie jej twórczością jest duże, a jej prace znajdują odzew nie tylko wśród

 klientów, ale przede wszystkim wśród osób, które się z nimi spotykają. Praktycznie nie sposób

 pominąć twórczości tego rzeźbiarza.

„Jej realizacje dla przestrzeni publicznej posiadają specyficznie czytelną sygnaturę autorską

 (mocne kolory, proste i zaokrąglone kształty, poczucie pewnej dozy zabawy), co objawia się

 w kolorowych, wielkoformatowych rzeźbach z betonu i ceramiki”.

 Jeszcze dwie jej rzeźby- zdjęcia z internetu.

 I to było zaskoczenie- w parku pałacowym, w maleńkiej 

miejscowości Petrovice, tuż przy granicy z Polską, znajduje się rzeźba 

znanej czeskiej artystki.

 Ale tam na miejscu nie wiedziałam, kim byli artyści- wykonawcy 

parkowych rzeźb. 

Na tabliczkach znajdowały się tylko nazwisko i rok wykonania. 

O Blance Matragi, autorce innych, niesamowitych rzeźb, napiszę

w następnym poście, bo warto tej niezwykłej osobie poświęcić więcej 

uwagi. 
No więc 😄😄😄, chodziliśmy sobie wolniutkim krokiem, w samo południe, 

po pałacowym parku i podziwialiśmy jego zagospodarowanie.

Park bardzo wypielęgnowany. Trawniki równiutkie i co fajne, brak tabliczek 

"Nie deptać trawy". Zresztą na zielonych łączkach stały leżaki i zachęcały

 do skorzystania. Wszędzie jakieś altanki, grillowiska, ławeczki, 

miejsca tajemne. A w dolinie klimatyczny staw.

I teraz coś dla Frau oraz wszystkich, którzy chcą ukoić skołatane wyborami

nerwy.

 Widok takich pięknych, spokojnie pływających ryb, szum maleńkiego 

wodospadu, śpiew ptaków, zrobiły swoje. Całe tygodniowe zmęczenie 

spłynęło ze mnie. Ten spacer po wiosennym, rozsłonecznionym parku

niesamowicie naładował mi akumulatory.

I razem z Jaskółem doszliśmy do wniosku, że nasza Beza to najchętniej 

uprawia tzw. "francuskie zwiedzanie" czyli na siedzeniu samochodu

 i oglądaniu świata przez jego okna. 

 https://cs-m-wikipedia-org.translate.goog/wiki/Alexandra_Kol%C3%A1%C4%8Dkov%

C3%A1?_x_tr_sl=cs&_x_tr_tl=pl&_x_tr_hl=pl&_x_tr_pto=sc

https://tuitam.info/2018/05/13/zameczek-petrovice/