Wiosennie, słonecznie, puszczańsko.

 

Niedziela, pora przedobiadowa, postanawiamy wybrać się z Bezą w miejsce, które polecili nam Młodzi. To Puszcza Pszczyńska. Pakujemy się i w drogę. Beza mości się na tylnym siedzeniu, na nowym pokrowcu, zadowolona, że jedzie w świat. Z każdym wyjazdem jest lepiej. Już tak nie szaleje  z radości w samochodzie, siedzi cicho i patrzy przez okna, raz z jednej strony, raz z drugiej. Kiedy widzi psa na chodniku, szczeka jak szalona, ale ogólnie coraz lepiej się z nią podróżuje. Oczywiście, od początku prowadzę z nią "szkolenie" i uczę reagowania na słowa- będzie spacer, jedziemy, ty też jedziesz, zaczekaj jeszcze- bardzo szybko łapie i wyczuwa sytuację. No, ale jeszcze nie okłamałam jej, nie zawiodłam. Jak z nami nie jedzie, to słyszy- jedziemy, Ty zostajesz w domu z....Nie ma buntu, nie ma namolności, piszczenia- jest westchnienie, a potem kładzie się przed domem i już spokojnie patrzy, jak się szykujemy do wyjazdu. Zresztą ma w domu opiekę, nigdy nie zostaje sama. 

Jedziemy- podziwiam kwitnące wszędzie magnolie. Od jakiegoś czasu panuje moda na, różnego gatunku, magnolie w ogródkach. Są piękne, już w pełnym rozkwicie.  

Jesteśmy na miejscu, parkujemy obok leśniczówki, w której chyba nikt nie mieszka i znajdują się prawdopodobnie tylko biura. Wokół budynków sad oraz ogród zapuszczone.

Na parkingu trzy samochody, w las prowadzi droga asfaltowa. I pierwsze rozczarowanie- las jest mało ciekawy, a na drodze ruch- rowery jadące w obie strony, rolkarze, nawet na hulajnogach ludziska wybrali się do lasu.

 To jest droga łącząca kilka miejscowości, a ponieważ prowadzi przez las, jest w sam raz na takie wyprawy. Kilkanaście kilometrów lasami jest atrakcyjne. Ruch samochodowy zabroniony. Nie możemy Bezy spuścić ze smyczy, ciągle trzeba uważać, by nie dostać się pod jakiekolwiek kółka.

Zejście z drogi w teren też nie zachęca- po prostu nie ma obiektów ciągnących oko. Chociaż ja lubię taki wiosenny las, kiedy na drzewach nie ma jeszcze liści i słońce dochodzi aż do ściółki. Wszystko jest wtedy prześwietlone, jasne, rozsłonecznione.

 

Kiedy skręcamy w bok, w następną szeroką drogę, robi się spokojniej. Dopiero teraz Beza może iść bez smyczy. Las nadal mało interesujący, żadnych spektakularnych roślinek, wszystko jeszcze szare, wysuszone. Coś tam jednak "zdjęłam".

Lepiężnik pospolity, cała kolonia.

Niektóre ptaki głośno śpiewają, jednak wszystko zagłusza mocny wiatr. Czujemy, że to nie jest to, czego oczekiwaliśmy.

 

 Decydujemy się wracać. Jeszcze Beza zalicza rów z wodą, tapla się w błocie po brzuszek. Szczęśliwa, że jej nie przeganiamy, brodzi dosyć długo w tej wodzie. Zanim doszliśmy do samochodu, łapy, brzuszek zdążyły jej wyschnąć. 

Takie widoki miałam w drodze powrotnej. To lubię, do takich, wśród tych naszych pagórów, tęsknię. 

Chociaż liczyliśmy na coś więcej, podczas tej wyprawy, leśne wiosenne klimaty, to oderwanie się od codzienności, dobrze nam zrobiły.

Pojechaliśmy w to miejsce, by zobaczyć, czy nadaje się do dłuższych spacerów, ale nie, jednak nie, nie będziemy tam jeździć. Za dużo ludzi, nic ciekawego no i jednak trochę daleko.

I z ogrodu takie niedzielne widoki. Pył przysłonił świat, mocno wiało- powiało dosłownie grozą. Jeszcze wczoraj tak pyliło, w nocy przeszła ulewa- cały pył zmyła.