Młodzież ptasia, czyli koniec (?) lęgów w naszym ogrodzie.

 

Posiedzę sobie tu jeszcze, no i co mi zrobisz?

 

Upał króluje. Uczymy się w nim żyć. Tam, gdzie słońce dociera zasłaniamy okna, spuszczamy rolety, a okna dajemy na rozszczelnienie. Drzwi z sieni na dwór ledwo uchylone, by nie wpuszczać do domu gorącego powietrza. Drzwi na tarasy zamknięte. Beza nocami śpi na kamiennej posadzce w sieni, w dzień również tam śpi. Niechętnie wychodzi przed dom, a na siusiu i coś więcej w lasku, tylko wcześnie rano i późnym wieczorem. Wieczorem i w południe uzupełniam ptakom wodę w poidłach, dostawiłam jeszcze dwa dodatkowe w innych częściach ogrodu. Jedno ma wzięcie, drugie omijane. Chyba znajdę dla niego jeszcze inne miejsce.

Ciepło doskwiera i chociaż w domu jest temp na poziomie 23 stopni, szybko się męczę. Prace domowe raczej tak z doskoku- odkurzam, a potem idę sobie poczytać książkę, gotuję obiad i potem znów do książki… nie powiem, tak mi się nawet podoba. może przenieść taki tryb życia na nieupalne dni?

Przy tak wysokich temperaturach nie ryzykuję pracy w ogrodzie i wkurzona muszę patrzeć, jak powoli znów mi zielskiem grządki zarastają. Jeszcze w poniedziałek, kiedy było pochmurno, zdążyłam przyciąć tuje wzdłuż płotu (nie wszystkie, bo akumulator się rozładował, a potem zaczęło padać).

W zeszłym roku kupiłam fajne narzędzie. Najpierw myślałam, że to taki bzdet i spełniłam swój kaprys, ale kiedy przyszło do wycinania konwalii obok tarasu, by przygotować dostęp do niego majstrom, doceniłam sprzęcik. Tnąc małym sekatorem (akumulatorowy się nie nadaje do tak wiotkich łodyg) umarłabym  ze złości, że to tak długo trwa, a ręka chyba uleciałaby mi z bólu.

 No i w poniedziałek utwierdziłam się w przekonaniu, że kupiłam dobre narzędzie. Nie trzeba martwić się, że nie dam rady przycinać tui z powodu bólu nadgarstka oraz ramienia. Nawet nie wiem, jak to narzędzie nazwać- podręczna wykaszarka (do trawy)? Przycinarka? 

 Tu z nasadką do cięcia trawy, zabezpieczoną nakładką.

A jeszcze dodam, że w pośpiechu, by zdążyć przed deszczem kompletnie zapomniałam, że do formowania żywopłotów jest inna nakładka i przycięłam tuje ta do wykaszania trawy. Nie mam, na razie, pojęcia czy jest jakaś różnica. Mnie tą nakładką do cięcia trawy całkiem dobrze i szybko cięcie szło.

Tu nasadka do formowania żywopłotów. Jeszcze jej nie wypróbowałam.

Podkaszarkę ładuje się, podłączając kabel bezpośrednio do kontaktu (nie ma ładowarki). Wygląda jak zabawka, ale naprawdę jest mocna, a ostrza bardzo ostre.

Nie zamazałam marki- mój prywatny blog, nic nie reklamuję, nikt mnie nie sponsoruje. A kryptoreklamą się nie przejmuję tak, jak miliony ludzi na świecie, pokazując jakieś urządzenia. Wystarczy klepnąć w wyszukiwarkę lub na YT i maszyna sama wyskoczy w kilkunastu odsłonach. Wybór należy do czytających
 

Serial z sowami trwa. Przedwczoraj, wieczorem, Młoda pokazała mi siedząca młodą sówkę na gałązce bzu, przy ogrodzeniu. Niesamowicie wdzięczne stworzenie. Zostawiłyśmy ją w spokoju, ale późnym wieczorem poszłam jeszcze raz zobaczyć, czy sowa siedzi w tym samym miejscu. Była, owszem, siedziała jednak na trawie w ogrodzie, za płotem dzielącym ogród od parkingu. 

Myślę sobie- trzeba sóweczce pomóc wdrapać się na drzewo tak, jak pokazywali w filmie, by jej jakiś naziemny drapieżnik nie uskutecznił. Wprawdzie raczej w ogrodzie takich nie ma, ale jakieś kocisko od sąsiada, albo tchórz lub kuna napatoczą się i już po pięknej uszatce. Poszłam po rękawice i deskę- pomost do wydrapywania się na pień. Wróciłam- sowy nie ma. Ciemno, ale mocna latarka radziła sobie z ciemnością. Obeszłam dokładnie okolicę, poświeciłam na drzewa- sowy nie ma. No dobra, nie będę się przyrodzie wcinała. Ale to znak, że sówka już potrafi latać. Wczoraj, kiedy zbierałam suche pranie ze sznura (ach to pięknie pachnące wiatrem i nagrzane słońcem suche pranie, żadne suszarki i suszki  nie dokonają tego, co słońce i wiatr), słyszę popiskiwanie sowie. Piski dochodzą z gęstych krzaków obok foliaka- magazynu na narzędzia rolnicze. No kurcze, pewnie znowu na ziemi siedzi, albo zaplątała się w krzaki i trzeba jej jakoś pomóc. Szukałam, zaglądałam, podrapałam się solidnie- sowy nie ma, piski są nadal. Patrzę na drzewa, nic  nie widać. Dobra, zostawiłam. Późnym popołudniem Młoda pokazała mi sowiego smarka- siedział wysoko na gałęzi nad foliakiem. No jak mogłam, melepeta, go nie dostrzec? Jak mogłam? Przecież siedziała i patrzyła z góry, jak się miotam w tych krzaczorach.

 Uszatki nie budują gniazd, ani nie gniazdują w  dziuplach- wykorzystują na lęgi gniazda dużych ptaków. Ta nasza, prawdopodobnie, wykorzystała gniazdo, które kilka lat temu uwił, na wysokiej sośnie nad parkingiem, grzywacz. W tym roku wykluły się w nim małe uszatki- dwie, albo trzy (na pewno z dwóch miejsc było słychać piski podlotów).

Takie piski słyszymy wieczorem

 Ptaszory dostarczają nam pozytywnych (choć nie zawsze) emocji.

 Dzisiaj rano akacja z drozdowym podrostkiem. Siedział przed wejściowymi drzwiami i darł dzioba- dosłownie darł. Beza powąchała go, poszła do domu. My zresztą też, bo takie sprawy drozdowa sama załatwi, wywabi smarkacza dalej w gród. No ale nie, ale NIE. Podlot siedzi, drze się na cały regulator. Wzięłam go i zaniosłam za róg domu i razem z Bezą poszłyśmy na poranny obchód ogrodu. Wracamy, podlot na podeście przed drzwiami drze dzioba. Jaskół mówi, że drozdowa chciała go nakarmić (czyli kręci się niedaleko), ale właśnie przybiegła z ogrodu Beza i ją spłoszyła. Ok., idziemy jeść śniadanie, podlot wrzeszczy, ale jakby z innego miejsca. Mówię do Jaskóła, że chyba spadł na schody do piwnicy i rzeczywiście, siedzi na trzecim schodku nastroszony, obrażony, nadęty- popiskuje. Wzięłam skrzydlaka „pod lotko”, zaniosłam pod krzaki, dalej od drzwi i wróciłam jeść śniadanie. Chwilę trwa cisza i…. co słyszymy? Smark drze dzioba przed drzwiami. Poszłam zobaczyć i trochę nakręciłam akcji, kiedy biedne drozdowe matczysko chce bajtla nakarmić, a ten stroi focha. Filmy nieostre- kręciłam przez szybę w drzwiach. Byłam niewidoczna dla nich, ale i tak chyba stara mnie intuicyjne wyczuła.

 

 Kiedy drozdowa odleciała, wzięłam ptaszorka „za szmaty” i zaniosłam pod krzak, bliżej części ogrodowej. I spokój. Gdzieś go matka wywiodła.

Tak sobie myślę, że te wszystkie stworzenia, mając tu spokój, tak dobrze się czują, że wcale nie mają respektu przed nami.

Ale ja czasami jestem zmęczona tym ogrodowym żywiołem, bo gdzieś w podświadomości mam obraz wszystkich zagrożeń, jakie na zwierzaki czyhają. Chciałabym je ustrzec, ale nie potrafię. I nie pomaga tłumaczenie, że przyroda wszystko reguluje- wiem, no i co z tego?

A teraz pięknie się rozpadało, na razie nie ma burzy, nie ma wichury…pada. Temperatura nadal wysoka.

Majowy kuklik

Niedawno pisałam, że to chyba koniec lęgów, a okazało się, że nie. Myślę, że teraz mogę jeszcze raz stwierdzić- ptaki zakończyły tegoroczne lęgi. Ale kto ich tam wie?