„Gdyby rok schowany był w zegarze, jesień byłaby magiczną godziną.”

Zamki, zameczki, pałace… wyprawy na razie zawieszone, bo mi się kolano zepsuło. A sprawa z kolanem tym bardziej wkurzająca, że była piękna pogoda, ciepełko, a tu ani z Bezką na spacer, ani z Jaskółem na zwiedzanie, ani w ogrodzie podziałać.

Przed Świętem Zmarłych, kuśtykając na „sto pięć”, wyprawa tylko na tutejszy cmentarz, by położyć małe wianki (naturalne) i zapalić po jednym zniczu na grobach rodziców oraz byłego. W zeszłym roku zbuntowałam się, widząc masę plastiku oraz „szkła” w kubłach na cmentarzu i  zrobiłam wianki z naturalnych produktów. Było ich sześć. W tym roku z powodu "bolejącego" kolana, kupiłam jeden większy naturalny i drugi malutki też naturalny. I to wszystko. Na cmentarze, gdzie pochowana dalsza rodzina, nie pojechaliśmy. Jakoś nie widzi mi się jechać -dzieści kilometrów, by zapalić jeden znicz, a tyle w tym roku zaplanowałam. Po jednym i nic więcej. Wystarczy, że prawie codziennie ktoś mi się przypomina, o kimś ze zmarłych myślę, że pamiętam.

Lubię ten nastrój na cmentarzu we Wszystkich świętych. Zwłaszcza jak już jest ciemno i palą się setki zniczy. Ale co z tego, że lubię, kiedy ochoty na to nie mam. To się zbierało latami, a teraz kompletnie mi się pod tym względem wypaliło.

Mam takie wspomnienia z dzieciństwa i obrazy przed oczami z tego dnia- jedziemy pociągiem do domu, po wizycie u babci i odwiedzeniu wiejskiego cmentarzyka, na którym są groby moich pradziadków. To jeszcze stary pociąg z drewnianymi siedzeniami, oknami wąskimi- cesarsko-austriacki- lokomotywa na węgiel- otworzysz ono kłęby dymu się wciskają, a na stacji pary od groma. Wlecze się niemiłosiernie pomiędzy wzgórzami, siedzenia twarde, ugniatają. Nie przeszkadza nam to jednak, bo po drodze mijamy cmentarze, które w ciemności mienią się światełkami. Widok wprost bajeczny.  Dlaczego mam się wypierać, tak- podobały mi się spotkania z rodziną na cmentarzu. I nie, wtedy nie widziałam tych futer czy kozaczków „na pokaz”. Było święto i ludzie ubierali się odświętnie, a że często było już wtedy mroźno, to panie zakładały futerka. To przyszło później, ten cały szpan i blichtr, to zawalenie grobów tonami sztuczności, te znicze jak miednice, karafki czy inne dzbany. I wtedy przestałam chodzić na cmentarze.

Do tego doszły refleksje- przecież tam pod tą płytą nikogo już nie ma, jest pustka. Jakoś tak beznadziejnie głupio palić znicz „pustce”. Idę zobaczyć, czy jest porządek i dopada mnie myśl, no jak to, przecież to już tylko marmurek do umycia i rodzi się  bunt, po co? Dla kogo? Dla kogo? Ano dla żywych, którzy tu przychodzą. I spróbuj coś zaniedbać, oj… a jednak coraz częściej jest mi to obojętne. Jeden wianek, jeden znicz. Jest czysto i tyle

Ale nie mam zamiaru krytykować tych, co lubią takie nastroje, co lubią spotykać się z bliskimi, w ten świąteczny dzień, przy grobach bliskich zmarłych. Nie podejrzewam ich o obłudę, czy inne niecne powody wizyty na cmentarzach. Tak się przyjęło- ludzie lubią tę tradycję. Cała sprawa jest delikatna na tyle, że wszelka krytyka nie ma sensu.  

Dzisiaj pogoda się zepsuła. Mży mżawka, jest ponuro, a jednak nie jest mi smutno. Patrzę na resztki kolorów na drzewach oraz krzewach i już planuję prace wiosenne. Jutro znowu zaświeci słońce, prześwietli te jesienne kolory, zrobi się bajkowo, nierealnie. Taką jesień lubię najbardziej

Trochę kolorów.

 

  Cytat: Victoria Erickson

Ostatni, październikowy grzyb.