Styczniowy wypad do Jabłonki (1)

Lubię nieplanowane wypady, zwłaszcza jak jest świetna pogoda. Taki wypad w świat, mieliśmy wczoraj. Jaskół poprosił znajomego, by mu przywiózł z Anglii kranik do motocykla. Kolega kranik przywiózł- trzeba było go odebrać, czyli pojechać do Jabłonki na Orawie. Trasy wytycza Jaskół.

Stara się, by droga powrotna nie była taka sama, jak ta docelowa. W tamtą stronę pojechaliśmy przez polskie góry, wracaliśmy przez słowacką Orawę, Kesuczę i Czechy. Z domu wyjechaliśmy około 10 rano. Jazda w tamtą stronę miała nam zabrać około dwie godziny.

Na słowacką Orawę jechaliśmy przez Bielsko- Białą, Żywiec, Jeleśnię.  

W Korbielowie przekraczaliśmy granicę, by przejechać przez parę wiosek słowackich i wrócić do Polski.

Widok na Skrzyczne z drogi do Żywca. Zdjęcie, robione z samochodu,  trochę wyostrzyłam.

To nie była dobra pogoda na robienie zdjęć. Góry były pokryte lekką mgiełka u podstawy i mocno zamglone w górnych partiach. W dodatku świeciło ostre słońce. 

Kiedy jechaliśmy na Słowację, przez całą drogę mijaliśmy się z  samochodami z polską rejestracją- Polacy wracali z Tatr, omijając ruch na zakopiance. Droga przez beskidzkie wioski jest fatalna- dziurawa, łatana, wąska. I te wioski też takie bardziej zapyziałe. 

Przejście graniczne w Korbielowie.

Z lewej strony jest duży budynek byłej straży granicznej- zaniedbany. Obok jest spory parking, na którym ledwo znaleźliśmy miejsce. Myśleliśmy, że w budynku jest jakaś knajpa i skorzystamy z WC. A tu kicha- jest WC, ale FUJ! Nawet w czasach najgłębszego PRL nie widziałam czegoś tak paskudnego. Nie będę opisywała, ale to wstyd, by na granicy, po polskiej stronie, coś takiego istniało. A 50 metrów dalej, w zadbanym budynku byłej słowackiej  straży granicznej, mieści się sklep.

Na polskim parkingu full samochodów, ludzie zostawiają auto i idą w góry. Przydałaby się jakaś baza z herbatą itp.

Po słowackiej stronie droga wije się serpentynami przez las. A las piękny, dziki, z wiatrołomami, stromymi małymi żlebami, w których płyną potoki.

Jedziesz sobie lasem w dół i nagle otwiera się przed tobą taki widok.

A zaraz potem taki

Babia Góra, którą objeżdżamy z trzech stron (właśnie przez kawałek Słowacji).

Cały czas jechaliśmy w dół, a z obu stron drogi, mijaliśmy zamglone góry.

Nie udało mi się sfotografować słowackich górskich wiosek. Domy są w nich wybudowane wzdłuż głównej drogi. Za domami są pola, albo stoki. Charakterystyczne jest to, że domy stoją na bardzo wąskich działkach, odwrócone szczytami do drogi, pod skosem do niej. Jedzie się i mija dom, dom, dom, dom... a odległości między nimi są tak około 5 metrów. Żadnych większych ogródków wokół.

Cerkiew w Bobrowie. Obok z prawej strony stoi karczma przyjaciół znajomego, do którego jechaliśmy, ale jeszcze o tym nie wiedzieliśmy. Podobno dom ma 200 lat. Na Słowacji, na trasie do domu, widziałam jeszcze kilka cerkwi.

I polskie samochody jadące pod górę, na przejście w Korbielowie.

No i to, na co czekałam. Widok na Tatry Zachodnie. Mogłabym tak stać tam i gapić się w nieskończoność. Przystanęliśmy w jedynym możliwym miejscu, bo droga w stronę jabłonki jest wąska z dosyć wąskim poboczem, a ruch był duży. Pozazdrościłam widoków ludziom tam mieszkającym. Obudzić się rano i widzieć Tatry z jednej strony oraz Babią Górę z drugiej. Coś pięknego.

Widok na babią Górę od strony Orawskiego Jeziora (z tyłu mam Tatry)

Jak już pisałam, to nie była dobra pogoda na robienie zdjęć- zdjęcia wyszły nieszczególnie. Robiłam je na dużym przybliżeniu, ale coś ze wspaniałości Tatr na nich chyba oddałam. 

To zdjęcie zrobiłam z samochodu w drodze powrotnej. Akurat przystanęliśmy za samochodem, jadącym z przodu. I  to chyba najlepiej wyszło ze wszystkich zdjęć Tatr.

Zimowy fotel dla Króla Gór

No i filmik, a jakże. Filmik kręciłam na ślepo, bo wszystko co z tyłu, odbijało się w obiektywie. Czasem czuję się bezsilna wobec mojego aparatu- mam ogromne przybliżenie, ale w zamian obiektyw, który odbija moją twarz i to co z tyłu- słabo widać w nim to, co chce sfotografować. No cóż, chciałam bardzo duże przybliżenie, by fotografować ptaki, no to mam. 

Tatry są około 30 kilometrów w linii prostej od miejsca, gdzie kręciłam. W dole jest Orawskie Jezioro.

 A na koniec tej części relacji, obywatel myszołów: polsko-słowacki myszołów. 

Taki bonusik, uwielbiam fotografować ptaki, a ten jakby chciał mi to ułatwić, usiadł na słupku w odległości gdzieś z 20 metrów ode mnie. 

 I siedział tak spokojnie, chociaż obok niego śmigały głośne samochody.

 c.d.n.