Angielski ogród.

Zawsze podobały mi się angielskie ogrody. W latach 80. oglądałam angielski serial, w którym pokazywano, jak Anglicy zakładają ogrody, jak je planują, komponują, jak dobierają rośliny na określone rabaty. Dziką zazdrość wywoływały u mnie te wszystkie płotki, palisady, pergole, donice, ławki, altanki itp., jakie mogli sobie Anglicy sprawić do ogrodu. U nas wtedy była w tym temacie posucha, a jedynym dostępnym materiałem „zdobniczym” były kamole nielegalnie wywożone z górskich rzek, albo robione za straszne pieniądze elementy z metaloplastyki tudzież drewniane (o strasznych krasnalach nie piszę, bo mieć takiego w ogrodzie było obciachem).

No i te ich narzędzia ogrodnicze, przyprawiające o ból głowy. Miałam do dyspozycji motykę, jakiś szpadel, grabie i jeden sekator. O ziemi kupowanej w worach nic jeszcze nam nie było wiadomo. A potem przyszła era marketów ogrodniczych oraz sklepów wysyłkowych i świat zrobił się piękny. Nareszcie mogłam kupować rośliny takie i siakie, narzędzia  i ziemię w worach, płotki, palisady i co tam się zamarzyło. Ale ogród, mimo tych wszystkich udogodnień, nie był oraz nie jest taki, jakie mają Anglicy.  Bo cała sprawa polega nie na tych udogodnieniach, a na klimacie, w jakim te ogrody są uprawiane.

U nich łagodne zimy, wilgotne powietrze, lata bez żarówy z nieba- rośliny mogą długo wegetować bez wstrząsów klimatycznych. U nas a to mróz, a to upał, a to ulewy, wichury, susza, palące słońce… Jest sierpień, a mój ogród wygląda jak w połowie września. I mogę się uwijać, pilnować, dbać, chuchać, dawać ekstra ziemię, nawozy, odpowiednie gatunki, a potem przyjdzie jeden jedyny kataklizm, albo przeleci przez grządki tabun ślimoli i po ptokach.

Zdjęcia ogrodu angielskiego w Leeds Castle zrobił mój syn.