Czas nasycony. Pogoda piękna, więc posprzątaliśmy
dzisiaj garaż. Szybko poszło. Graty na śmietnik, drewno pocięliśmy i już jest w
piwnicy, stare puszki, jakieś szkło do kubła, narzędzia do warsztatu w piwnicy. Nasz garaż pełni zastępczą
funkcję altany ogrodowej. Mamy w nim kosiarki, taczki, wózek na drewno i… no, i
do teraz były wszystkie ściepy, które już, natychmiast, w danej chwili, trzeba
było sprzątnąć z widoku. Kiedyś nawet garażowały w nim moje kolejne maluchy. Tylko,
że one malutkie, toteż można było nimi wybrać zakręt podczas wjazdu do garażu.
Teraz mamy wielkie autka, które żadnym sposobem tam nie wjadą.
Wczoraj przyszła moja siostra. Mieszka w drugiej
części naszego „bliźniaka’, a jej ogród graniczy z naszym. Przyniosła miskę, w
niej parę grzybów. Oho- pomyślałam- przychodzi z grzybami, pewnie coś będzie
chciała w zamian. Można to poczytać za złośliwość, ale moja siostra ma taki wkurzający
nas zwyczaj. A tym bardziej wkurzający, że przynosi rzeczy, które jej się
„ostały”. Na przykład kilka ogromnych przejrzałych ogórków, z których już na
pewno nic nie zrobię. I zawsze, albo o coś prosi w zmian, albo zaczyna dyskusję
na zasadzie: „muszę się dowiedzieć”. Wścibska jest przeokrutnie i tyle. Nie
grzeszy również taktem. Nie, nie przepadam za moją siostrą i nie mam zamiaru
tego kryć. Zapracowała sobie sumiennie na to, żebym jej nie lubiła.
- Tu masz grzyby, siostra i mam pytanie- zagaiła
słodziutko.
- No?- jakoś nie paliłam się do rozmowy. Akurat
wróciłyśmy z Młodą z miasta i szykowałam mamie kolację.
- Co robisz z tymi owocami pigwowca, bo jak ci
niepotrzebne, to nazbierałabym sobie- ciągnie dalej przymilnie.
- Z tymi koło morwy? A weź sobie, ile chcesz, tylko
z ziemi najpierw- nie miałam powodu, żeby odmówić. Leży tego pod krzakami sporo
i tylko się marnuje. Kiedyś próbowałam zrobić konfitury. Twarde toto, nie
chciało się rozgotować, dałam sobie spokój- A grzyby mamy swoje- dodałam- Nawet
sporo ich ostatnio wyrosło i jeszcze rosną.
- A ja dzisiaj przyniosłam z ogrodu całe wiaderko-
oznajmiła triumfalnie. Jasne, nie byłaby sobą, żeby nie przelicytować.
- A wczoraj znalazłam pod krzakiem takiego (tu
zatoczyła ręką okrąg wielkości sporego talerza) starego grzyba.- Faktycznie Młoda przyszła wczoraj z chichotem,
bo opowiadała Jaskółowi o ciotczynym grzybie, a ten skomentował, że rzeczywiście
znalazła takiego starego grzyba, co w domu siedzi
- No- mruknęłam bez zachwytu. Bardzo chciałam, żeby
już sobie poszła. Od paru lat, od pewnego zdarzenia, nie potrafię już z nią
serdeczniej rozmawiać.
- A czemu ty tak na czarno się ubrałaś???! Nie żeby
mnie to ciekawiło, ale żałobę jakąś nosisz????- a jednak wylazł z niej wścibuch
paskudny.
- Tak się ubrałam. Normalnie- zaczynałam już być
zła.
- A jednak opłacało się zasiać tę mikoryzę. Tyle
grzybów wyrosło- siostra wzięła pustą miskę, z której wysypałam grzyby do
swojej i powoli zbierała się do wyjścia
-Że co? Jaką mikoryzę?- Nadstawiłam ucha, bo
czułam, że zaczyna być interesująco.
- Na wiosnę taka jedna osoba….- lekko zawahała się-
No dała mi adres i w Internecie zamówiłam sobie mikoryzą, taką grzybnię. Nawet
niedrogo mnie to wyszło. Z przesyłką 50 złotych.- ciągnęła jeszcze trochę
niepewnie, a ja miałam wrażenie, że się sypła z tą informacją.- Na ulotce
napisali, pod jakimi drzewami to się sadzi. Odgrzebuje się trochę ziemi, trzeba
zadrapać korzeń i nanieść trochę tej grzybni.- opowiadała dalej już z nutą
przechwałki.
Ja cię kręcę- wiadro grzybów przestało mi imponować
w jednej chwili. Grzyby siane jak marchewka. Jakoś nie rajcuje mnie taka
metoda. A nawet zrobiło mi się smutnawo. Grzybobranie kojarzyło mi się zawsze z
przygodą, z napięciem, z radością ze znalezienia grzyba. A tu w „określonym
miejscu” „określona liczba” grzybów rośnie. Po jej wyjściu, zwołałam rodzinkę i
poszliśmy poszukać w ogrodzie „naszych” grzybów. Tych nie posianych, a
znalezionych z uczuciem niespodzianki.
Nasze łupy (z dzikiej grzybni)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz