Oooo ja cierpię dolę... czyli o wklejaniu, przeklejaniu- lenistwie blogowym.

 

Od razu napiszę, że sprawa dotyczy tylko mojego bloga, piszę tylko o swoim blogu, nie oceniam innych blogów, nie mam nic do nich, do ich autorów, mogą robić na swoich blogach, co chcą. Post nie jest żadną aluzją do postów na innych blogach. Jest to odpowiedź na bezczelne stwierdzenie Kloszarda, a przy okazji wyjaśnia to, co na moim blogu dzieje się.

To tak na wsiatkij słuczaj, by znów nie rozpętała się jakaś blogowa potyczka. Asekuruję się, by znów jakaś blogowa „adwokatka” nie nazwała mnie chamką, zarozumiałą i bezczelną, wywyższająca się Jaskółką.

A swoją drogą skala tamtego ataku oraz niesprawiedliwej oceny, była tak ogromna, że popatrzcie, jeszcze mnie lekko moli.

Sprawa jest banalna, w komentarzach pisałam już na ten temat, niemniej jeszcze raz napiszę o tym, dlaczego wklejam teksty- gotowce. Tak, można wzruszać ramionami, o co jej chodzi. O nic- wyjaśniam i tyle.

W dyskusji po poprzednim postem, pani Kloszard zabrakło rzeczowych argumentów i rąbnęła mi między oczy.

 

„Anonimowy15 sierpnia 2022 14:23

Pani , kopiuj wklej z onetu uważa Pani za jakiś wysiłek? Za jakąś wartość?. Oczekuje Pani wysiłku z mojej strony chociaż sama powiela tylko czyjąś pracę ?. Wysiliłam się bardziej niźli kopiuj wklej.”

Jak powiedziała pani Kloszard- praca kopiuj wklej, to żadna praca i wysiłek. Tak, bezmyślne działanie na tej zasadzie, faktycznie jest marne. Takie zapchajdziury, by coś tylko napisać  w poście.

Ja jednak pozwalam sobie na wybór różnych tekstów, każdy dokładnie czytam, do każdego dobieram zdjęcia (jak nie ma ich w artykule). Nie zamieszczam bredni, bardzo staram się, by takich nie zamieszczać.  Jak mam wątpliwości, to o tym piszę. Dodatkowo jeszcze czytam w Necie inne informacje, by sobie rozjaśnić obraz, wyjaśnić jakieś pojęcia, związane z treścią wklejanego artykułu.  I zawsze podaję jego źródło oraz dodatkowe, kiedy zachodzi taka potrzeba.

Staram się dobierać teksty tak, by każdy mógł coś dla siebie znaleźć. Staram się też nie omawiać artykułu, ponieważ uważam, że czytający ma prawo zapoznać się z nim, bez brania pod uwagę mojego punktu widzenia. Potem w komentarzach często "dopowiadam" treści, pokazuję mój stosunek do nich.

 

Czy wysiłek? Ja to lubię, muszę robić coś  takiego, bo mi brakuje pracy naukowej, a to jest jej namiastka.

Chyba można zrozumieć taką prostą rzecz, że Jaskółka ma w sobie potrzebę szukania wiedzy i przedstawiania jej i jak ktoś, kto nie może żyć bez np. wspinaczki, ja nie potrafię żyć bez czytania, analizowania, podsuwania tekstów, dzielenia się nimi. Nie, nie mam w sobie „belfra, co to musi, bo się udusi”. Podsuwam ciekawe, według mnie, treści, a wybór, „czytać- nie czytać", należy do odwiedzających mój blog. Kogo to dziwi, komu to szkodzi?

Ludzie prowadzą różne blogi, ja prowadzę taki. Nie ma przymusu czytania i komentowania. Zresztą sądząc po liczbie wejść, to ponad 100 dziennie, jest jakimś wynikiem. Jeżeli teksty czyta tylko połowa, to zawsze te około 50 % chce to robić.

No i mam radość dzielenia się wiedzą z innymi. To też  dziwi? Chyba tak, bo to raczej nie jest częste na blogach- "wiesz, przeczytałam interesujący tekst, przeczytaj, spodoba ci się, podyskutujemy". I nie należy mylić tego z omawianiem na blogach różnych problemów oraz zjawisk. Zazwyczaj jest tak, że ktoś "wyjmuje" najważniejsze treści z danego tekstu i omawia je na swoim blogu. Ja z kolei uważam, że jak tekst jest dobry, to  należy go cały wkleić. Nie widzę potrzeby, by go przeredagować i pisać "swoimi słowami". Poza tym cały tekst wyklucza manipulację oraz tzw. "wyjmowanie z kontekstu " z sugestiami gospodarza bloga i mylnymi interpretacjami komentujących, bo nie znają całości.

Jestem zmęczona zalewem frustrujących informacji (inni pewnie też). Na blogach są one ‘”obracane” na wszystkie strony. Dlatego zamieszczam  artykuły na różne tematy, by sobie ludzie poczytali i chociaż na trochę oderwali się od męczącej rzeczywistości. Nie muszą to być wałkowane bez przerwy sprawy rodzinne, wojna w Ukrainie, covid, inflacja, draństwa rządu itp.  

 Ciągle istnieją: historia, kultura, sport, sztuka, moda, muzyka itd. I tym staram się rozbijać moje posty ogrodowo- ptasio- turystyczno- wiewiórkowe. Staram się nie zawracać czytającym głowy moimi stanami psychicznymi, problemami rodzinnymi, zdrowiem. Nie mam takiej potrzeby, a poza tym, czytający mają dosyć swoich zmartwień, by jeszcze u mnie  o dodatkowych czytać. 

Owszem, obawiam się też trolli, które radośnie dokopują blogerom, kiedy ci zamieszczą post o zmartwieniach, rozterkach, porażkach. Tak, tego też chcę uniknąć. Nic tak „bliźniego” nie cieszy, jak nieszczęście innego „bliźniego”. A ja nie mam zamiaru karmić sfrustrowanych trollic, żywiących się nieszczęściem ludzkim.

Prędzej podzielę się radosnymi informacjami, chociaż to też bywa niebezpieczne- wiecie o tych moich działaniach pomocowych i jak mnie pewne towarzystwo podsumowało. Ja, w ogóle, zauważyłam, że jednym blogerom różne rzeczy przechodzą spoko, ale nie Jaskółce. Dlatego ograniczam, jak mogę osobiste wpisy.

Jest mnóstwo blogów, na których czytamy recenzje książek. Są blogi z recenzjami sztuk teatralnych, filmów. Są blogi stricte polityczne, albo prozdrowotne, albo przyrodnicze…. Są to dla mnie bardzo cenne blogi. Lubię czytać blogi takie „z życia wzięte”, osobiste, rodzinne, wnętrzarskie… całkiem poważne- seriożne, albo  pełne humoru…Jednak mnie nie o to chodzi. Nie chcę powielać tematycznie innych blogów, a trudno wymyślić „swój blog”, by był interesujący.

Wklejam teksty, piszę posty, kierując się myślą: poznać świat, zrozumieć świat, poznać człowieka, zrozumieć człowieka.

Jeżeli ktoś chce, to będzie dociekał, jeżeli ktoś nie chce, przeczyta i pójdzie dalej.

„Tyle tego”, jak mawiał komisarz Rudolf  Heinz ( "Heinz, jak marka ketchupu")

Deserek😀

Pod koniec filmu słychać szczekanie psa od siostry, potem ona sama wyszła na taras i spłoszyła dżentelmena w czerwonych portkach.

  Miłego dnia.