Wzgardziły

Śnieg już prawie zszedł. Tym razem obyło się bez zalania piwnicy, chociaż od północy zwały śniegu, przy drodze, zagrażały mnóstwem wody płynącej w dół (czytaj, do naszej piwnicy). Nawet trawniki są twarde, nie podsiąknięte. Widać, woda miała dobre ujście, bo nie stoi w ogrodzie. Straty w tujach okazały się mniejsze. Niemniej jedna, złamana w pół, już została odcięta (zostawiliśmy dół, może się górą zakrzewi). W niektórych pozostałych, nadwyrężonych, trzeba odciąć czuby, bo już nie wyprostują się. Tu też liczymy, że pozostawione „doły’ zaokrąglą  się górą, z czasem, na zielono. Są tuje (3), które trzeba całe wyciąć. Inne straty to dwie sosny, którym złamały się wierzchołki i ogromny jałowiec, wyłamany u podstaw pod ciężarem śniegu. Na szczęście wszystkie cisy i krzewy powoli się prostują i wracają do poprzednich kształtów. 

 

Po pierwszych opadach, a przed „wielkim śniegiem”, wystawiłam karmnik pod katalpę, napełniłam ziarnem i wysypałam pod nim pokrojone jabłka.

Ze zdziwieniem obserwowałam, że przez te dni ziarno zostało nienaruszone, a jabłka nietknięte, chociaż je odgrzebywałam  spod śniegu. Jedynym amatorem ziarna pod karmnikiem, był bażant.

Małe ptaszki pojawiły się dopiero, kiedy puścił mróz i przestał padać śnieg, ale ziaren nie tknęły. Natomiast tajemnica nie zjedzonych jabłek, wydała się szybko. Kosy wzgardziły jabłkami, bo miały inną, bardziej atrakcyjną wyżerkę. 

I tu jest dla mnie zagwozdka. Na spacerach miedzami, obok sadów ( już wyciętych, ale nazwa mi została), mijam ogromne krzaki ligustru, obsypane dorodnymi owocami, trzymającymi się na krzewach do późnej wiosny. Nie ma na nie amatorów. Przeczytałam, że te owoce jedzą głównie jemiołuszki. Nie widziałam ich tutaj. I tu nagle, na ogrodowym ligustrze, żerują kosy, które wzgardziły tamtym ligustrem, mają jabłka pod karmnikiem oraz owoce jarząbów?  

W okresie „wielkiego śniegu”, zjadały owoce ligustru, aż się krzaczysko ruszało, teraz ich tam nie uświadczysz. Pozostało jeszcze sporo granatowych kulek na krzewie.

 

Nie widuję wiewiórek. I pomyśleć, że były lata, kiedy wokół domu kręciło się ich sporo. Łaziły po tarasach, ścianach, mieszkały na strychu i miały gniazdo w wywietrzniku, przy oknie sypialni. Rozgrzebywały ziemię w donicach, zagrzebywały orzechy na grządkach (potem orzechy „wyrastały” i zachwaszczały ogród). Goniły się wokół pnia, popiskując oraz „przekrzykując” się po rudasowemu. Obżerały owoce z morwy, wyjadały czerwone orzechy laskowe, nie dając mi szans na jakikolwiek ich zbiór. Wszędzie rudasów było pełno. A teraz dwie gdzieś na dole ogrodu czasem się pokażą. Trochę mi smutno, bo wygląda na to, że już takich tłumów rudych pięknotek w ogrodzie nie będzie.