No i zaczęło się.

Pierwszy dzień nowego roku zaczął się fajnie. Pogoda super- bezchmurne niebo, słońce i ciepło. Zupełnie nie jak w styczniu. Już mi przeszła złość  na głąbów, którzy jak oszalali puszczali o północy fajerwerki i tłukli petardami. Ponoć, bo my z Bezką tradycyjnie kryzysowe pół godziny przesiedziałyśmy w łazience. W tym roku wzięłam telefon do łazienki i puściłam rocka na full. I to był strzał w dziesiątkę. Może trochę ogłuchłyśmy od tej muzy, ale Beza nie słyszała tego, co dzieje się na polu- była spokojniejsza, niż  w poprzednich latach. Wyszłyśmy, kiedy słychać było tylko pojedyncze huki. Ale na siku dało się ją wywabić dopiero przed pierwszą. To było chyba najdłuższe siku w życiu Bezy. Biedula od 17. poprzedniego dnia, nie wyszła ani razu na dwór. Cholery można dostać z tymi półgłówkami, co to nie uszanują zwierzęcego strachu. Tłukli już od południa w sobotę. 

Ponieważ jestem już dosyć stara, to muszę jednak trochę tradycji świątecznych podtrzymać. Taką tradycją, w naszym domu, jest smażenie na Sylwestra chrustu.

Robienie tych bardzo kruchych ciasteczek, to tradycja, którą kultywowała moja mama, a teraz ja odstawiam, co roku, akcję „chrust”.

W tym poście znajdziecie przepis oraz sposób wykonania. Dodam tylko, że z ciasta, według przepisu, wychodzi około 70/80- ciasteczek takich, jak na zdjęciu. 

I należy trzymać się dwóch rzeczy ściśle według przepisu- dodać spirytus oraz solidnie stłuc ciasto wałkiem. Gwarantuję, że chrust wyjdzie kruchy i chrupiący.

Proces tworzenia- nie jestem Geslerką, nie zależy mi na ekstra kształtach ciasteczek, pilnuję tylko grubości- musi być cienko wałkowane, by chrust był kruchy.

Nie należy przesadzać z mąką- tylko do podsypywania, aby się nie kleiło, inaczej ciasto twardnieje, a podczas smażenia mąka szybko przypala się w oleju (tworzy osad)
 

Tu wyglądają bardzo nieefektownie, ale to tylko tu.

Tu już lepiej. Smażę na oleju rzepakowym- trzeba pilnować, bo one szybko nabierają koloru.

Potem na talerz, odsączyć z oleju, na drugi talerz i posypać cukrem pudrem. Żadna filozofia 😀
 

Nie robię postanowień na ten rok, a przeszły uważam za dosyć udany. Trochę było utrudnień, trochę niepokojów, trochę złości, trochę niepewności... trochę... chyba już jestem tak zaprawiona w pokonywanie trudności, że je pokonuję z rozbiegu. I cieszę się niezmiennie z jednej mojej cechy- jestem optymistką, a poczucie humoru mnie nie opuszcza. 

I mam zamiar dalej tak trzymać.

Najlepszego wszystkim.