Beza, ślimole i wrony siwe, czyli menażeria rozmaita

 

Beza już w porządku. Nie ma trzonowców, nie ma bólu, jest pies weselszy. Nie ma trzonowców, dlatego musimy ją karmić papkami. Rozmaczamy suchą karmę, a gotowane mięso z jarzynami miksujemy. Ta sucha karma jest niesamowicie twarda. Zastanawiam się, jak średniej wielkości pies, który ma zdrowe trzonowce potrafi te kostki (przeczytałam, że one nazywają się ekstrudowane krokiety) rozgryzać. Beza łykała w całości, a potem je w całości zwracała, bo nawet w części, przez te chore zęby, nie pogryzła karmy. Niby w żołądku karma rozmaka, ale u Bezy widocznie tak nie było. No i ta karma moczy się w misce całą godzinę, nawet trochę pokruszona. Cement psi. Zmieniliśmy jej też karmę „puszkową”. Dotychczas jadła pedigree, ale jak wet. to usłyszał, skrzywił się i stwierdził- taki psi fast food- czyli karma do....I sprzedał nam karmę z dobrej firmy polskiej. Teraz karmimy psa tą karmą puszkową z dodatkiem gotowanych jarzyn, albo gotowanym filetem z indyka z jarzynami. Żarcie full wypas 5 gwiazdek Michelin.

Za dwa tygodnie będzie szczepiona, ale do tego czasu nie możemy iść z nią „między ludzi”, bo gdyby tak jakaś awantura była, to nie ma świadectwa szczepienia.

 

Szukamy interesujących miejsc, w które moglibyśmy z nią pojechać. Interesujące dla nas to takie, w których są ciekawe zamki, pałace lub ich ruiny. Wyczaiłam trzy blisko siebie i w dodatku tylko godzinę jazdy w jedną stronę. Na zdjęciach widać cud-miód ruinki lub budynki pałacowe do remontu. Beza wytrzyma dłuższą jazdę, bo już to przećwiczyliśmy z nią.

A w ogóle to zaniedbałam blog pod tym kątem. Jeszcze sporo mam do opisania, tego, co już zobaczyliśmy. 

W ogrodzie nadgoniłam zaległości w odchwaszczaniu i dzisiaj skosiłam trawnik w części kwiatowej ogrodu. Zdążyłam przed deszczem. Teraz pada i zrobiło się chłodno.

 Każdy wieczór kończę akcją ”Ślimol”. Niby nie jest ich dużo i nie w każdym kącie ogrodu są, ale gdyby nie ta akcja, to trochę roślin pożegnałoby się z pąkami kwiatowymi. Zauważyłam, że do pewnego momentu ślimaki obgryzają daną roślinę, a potem tracą nią zainteresowanie. Chyba przed kwitnięciem jakieś soki płyną w zielenienie, których ślimaki nie lubią. Zaobserwowałam też, że faktycznie, niektórych roślin te małe „gady” nie tykają. Odporne na zżeranie są tawułki, orliki, przetacznik, wrzosy, żurawki, kluczyki, goździki, rozchodnik, pysznogłówka i anemony oraz jeszcze parę. Z jednorocznych nie tykają begonii i pelargonii. Innych już nie sadzę. Nie znaczy to, że na tych roślinach ślimaków nie widuję- są, niemniej tylko pojedyncze sztuki. Natomiast krwawnik miał być odporny na apetyt ślimaków, a niestety, włażą na niego i chętnie go degustują.

Ostatnio, w ogrodzie kwiatowym, zmieniałam rośliny pod tym kątem i liczę, że w przyszłym roku nie będę już musiała ganiać z latarką i wyłapywać rude, śliskie wredy.

Wiosną przesadziłam prusznik. Posadziłam go przy tarasie między starymi różami. Przyjął się i pięknie zakwitł, ale jest niefotogeniczny- kwiaty się rozmywają w zieleni. 

 

A dzisiaj rano, na dachu chłodni, wrony szare urządziły sobie spotkanie towarzyskie.