Wczoraj uszyłam nowe zasłony do pokoju. Wpuściłam
się z nimi w maliny, bo zamówiłam materiał w jednym kawałku- całe 13 metrów . To kora, wiec
trzeba było ją zdekatyzować. Bałam się, że jak najpierw potnę ją na zasłony, a
potem je zmoczę, to skurczą mi się gotowce. No to wzięłam cały kawał materiału
i wsadziłam do wanny, do bardzo ciepłej wody. Boszszsz… namokło to pieroństwo
tak, że miałam problem włożyć go do pralki, żeby odwirować. Jakoś wepchnęłam,
odwirowało się i wyciągnęłam z trudem do kosza. A potem cały ten kawał
materiału rozwiesiłyśmy na sznurach w ogrodzie. Podwójnie, co tam, poczwórnie
złożony i przerzucony kilkakrotnie przez sznury. Pocięłam… uszyłam i… okazało
się, że zasłony kończą się 5 centymetrów
nad podłogą. Szlag by trafił. Odmierzyłam je tak, jak poprzednie, które
wręcz się oparły na podłodze- 2,60
cm , tak, jak pokój wysoki (w tym zapas na podwinięcia= wielkość żabki).
Kompletnie nie mam pojęcia, czy tamte były źle mierzone, czy „sufit się
podniósł”. W sumie to powinien się „obniżyć”, bo „dodaliśmy”
do wysokości pokoju nową podłogę. Stare zasłony
przewiesiłam do pokoju obok, gdzie sięgają podłogi. Nic nie rozumiem z tego. Mogła
być różnica 1-3
centymetrów , ale nie 5. Zasłony są idealnie równe, czyli
nie chodzi o moje ”krzywe oko”. Zresztą przyciąć na wymiar duże bryty materiału
wcale nie jest takie proste. Musiałam najpierw wyrównać „początek”, bo
sprzedawca odciął z beli z różnicą na szerokości około 5 centymetrów . A
potem na podłodze, na kolanach, metrem odmierzyć pięć równych kawałków kory, która się „naciąga” i
fałduje na swoich oryginalnych marszczeniach. To zadanie wykonałam tak, jak
należy. Trzeba jeszcze raz zmierzyć wysokość pokoju, żeby na przyszłość
wiedzieć. Nie zdziwię się, jak różnica w wysokościach między dwoma
sąsiadującymi pokojami będzie faktycznie wynosiła 10 centymetrów . W
tym domu już nic mnie nie zdziwi jeżeli chodzi o wymiary i „równości”. Nowe
zasłony nadały pokojowi to „coś”, czego oczekiwałam po nich. Zrobił się
przytulny, swojski, taki wiejski. I to jest jakiś
optymistyczny akcent w dzisiejszym, szarym dniu.
Sen Bezy
To nic, że w całym domu huczy, słychać warkot wiertła, stukanie młotem i wymiana okien idzie na całego. Grunt, że jest ukochany gumowiec w który można wtulić nos. Reszta się nie liczy
Tu też można się zdrzemnąć. Na wszelki wypadek przytrzymam sobie pani tenisówkę pod łapą.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz