Wprawdzie nie Mazury, ale też "wielka woda".

 

Przedwczoraj wróbel uderzył z siłą w szybę i padł na taras. Takie historie zdarzają się co jakiś czas i doprowadzają mnie do rozpaczy. Najczęściej ptak odbija się od szyby i leci dalej, ale bywa, że padając na taras już nie żyje. Wróbel leżał, a ja zastanawiałam się, czy będę musiała go zanieść do lasku i pochować. Najpierw wyszła na taras Beza, powąchała ptaka, poszła do ogrodu. Mnie się nie spieszyło z diagnozą, wróbel leżał na boku i sprawiał wrażenie martwego. Poszłam do kuchni, potem wróciłam- wróbel nie drgnął. No tak, jednak stało się, pomyślałam. Popatrzyłam przez szyby na kule wiszące na krzaku bzu, oblepione sikorami i wróbla ziomalami. Zawzięcie dziobały ziarno, nie mając świadomości, że ich towarzysz dogorywa. No, bo skąd, to tylko my ludzie cierpimy, gdy życie umiera. Popatrzyłam na „truchełko” i niespodzianka- siedziało sobie, wprawdzie bez ruchu, ale siedziało a łepek miało podniesiony. Ech… wszystko się we mnie uśmiechnęło, ale niepokój mnie nie opuścił. W takich momentach nie wiem, czy pomagać, czy zostawić. Zostawiłam. I dobrze, bo po kilku minutach wróbel zaczął się ruszać, a po pół godzinie już go nie było. Nie zrobiłam zdjęcia, bo nie, bo nie miałam ochoty fotografować tragedii ptasiej. Od dwóch lat stawiam karmnik w sporej odległości od domu, bo gdy był blisko, to ptaki, uciekając w popłochu przed drapolem, częściej waliły z całej siły w szyby. Nie mam pojęcia, co spłoszyło tym razem ptaszory, ale odległość od karmnika pozwala im wyhamować przed przeszkodą, jaką jest szyba i może dlatego uderzają w nią z mniejszym impetem.

Zrobiło się cieplej i po raz pierwszy, rano, usłyszałam śpiew ptaka, niosący się od zagajnika. To jest taki charakterystyczny śpiew, jaki słyszę na przedwiośniu. Wydaje mi się, że to śpiewa modraszka, ale nie jestem pewna. No i coraz częściej słychać myszołowy. A ponieważ dodatkowo zaczyna kwitnąć oczar, to mogę stwierdzić, że coś w przyrodzie drgnęło i sygnalizuje ona powolne odchodzenie zimy.

Ostatnio córa podsunęła mi kapitalny sposób na podgięcie spodni bez szycia. To znaczy podsunęła mi go już dobrych parę lat temu, ale jakoś mi to przeleciało koło ucha. Ja jestem taki niski gnomek i wszystkie spodnie muszę skracać. Przy obecnych tkaninach (często z elastyczną nitką, co powoduje naciąganie się tkaniny podczas szycia) jest to problem, bo nawet mając dobrą maszynę z odpowiednimi ściegami nie zawsze uda się ładnie je odszyć. A tu, proszę jest taśma z klejem.

 

 Odcinasz nadmiar nogawki, podginasz, podkładasz między dwie tkaniny taśmę, zaprasowujesz 

i tadam…. Wykończone jak ta lala. 

Pewnie nie pokazałam nic nowego, pewnie większość z Was zna ten knif na skracanie, ale może komuś jednak się takie info przyda.

Tradycyjnie trochę zdjęć z regionu. Fotki zrobiła córa podczas styczniowej wyprawy nad Jezioro Goczałkowickie. Tym razem poszli nową, dla nich, trasą- wschodnim brzegiem jeziora. Zaznaczyłam to na mapie.

Ścieżka, która szli, jest prawie nie uczęszczana i prowadzi do zapory po przeciwnej stronie Goczałkowic.

Gdyby iść drogą (na zaporze) na wprost, to dojdziemy do wejścia na nią od strony Goczałkowic

Brzeg, którym przyszli.

Takim pięknym lasem szli (zdjęcia zrobione w drodze powrotnej).

Trochę jeziora.

Widok na Łąkę i komin elektrociepłowni w Pszczynie.

 

Aż mi się zachciało znów nad jezioro...

Wprawdzie to nie Mazury, ale...