Rozbójnik w czerwonych porteczkach

No i tak, doszło to wszystko do ściany. Nie mam już ochoty pisać o szczepionkach, szczepieniach, antyszczepionkowcach. O imigrantach też nie mam ochoty pisać, co nie znaczy, że ubolewam nad ich sytuacją i dalej śledzę wydarzenia na granicy.  Wszystko, co miałam do powiedzenia, powiedziałam w postach oraz w komentarzach.

Wpiszę tu jeszcze mój komentarz, zamieszczony pod poprzednim postem.

Brzmi to dokładnie tak:

„Świat mi się przestawił, zmęczona jestem tą sytuacją patową. Moje wartości muszę wzmacniać i nie dać się sprowokować. Nie wolno mi przestać zauważać człowieka w antyszczepionkowcach. Mogę ich krytykować tylko do pewnego momentu, trzymać się tej granicy, by móc potem spojrzeć w lustro i zobaczyć siebie”.

I tak to zostawię.

 

Dzięcioły u nas mieszkają rozmaite. Są pstre, ale jest i zielony. Ten zielony daje znać o swojej obecności głośnym „chichotem”. Zaś czarno- białe, w czerwonych portkach,  tłuką w pnie oraz konary drzew z taką siłą, że słychać je z daleka. Dopóki buszują na drzewach, jest spoko, ale niedawno słyszałam jak jeden tłukł w legar pod dachem. Nie ma śmiechu. Widziałam film z dzięciołem, który tak długo dziobał drewniany filar podtrzymujący balkon, że w końcu go „zwiórował” i filar się złamał. A ostatnio coś się jednemu pozajączkowało i „zaatakował” słup telefoniczny. 

 

Możecie sami zobaczyć dzieciolinę szkodnika.

 

Uwielbiam suszone figi. Tak się złożyło, że nie jadałam fig niesuszonych i bardzo chciałam spróbować jak smakują. Udało mi się takie kupić w naszym sklepie. 

Kupiłam kilka sztuk, umyłam, "dokształciłam się", jak figi jeść, bo to nigdy nie wiadomo z owocami- chcesz sobie dogodzić, a tylko potem się wściekasz, bo skóra, a to pestki, a to twarde itp.

Spróbowałam i.... mega rozczarowanie. One raczej nie mają zdecydowanego smaku- takie coś mdłego, a przecież suszone bardzo słodkie i pachnące. 

 No nic, kolejne doświadczenie za mną. Jeżeli figi, to tylko suszone.

Beza pilnuje.

 Miłego dnia.